ว้าเหว่

ว้าเหว่
มองแมกไม้ ลางเลือน เหมือนภาพพร่า
มองผืนฟ้า ฟ้าหมอง เปี่ยมฟองฝน
มองทะเล ทะเลร่ำ คล้ำเคล้าปน
มองยอดสน สนซ่อนใบ ไม่พลิ้กพลิ้ว
ไร้แม้ลม รื่นรวย มาชวยชื่น
ไร้แม้ผืน ฟ้าใส ไกลลิบลิ่ว
ไร้แม้เพลง ใบไม้ เคยไหวปลิว
ไร้แม้ทิว ดอกไม้บาน ทานตาวัน
ผึ้งเคยบิน กินหยด รสเกสร
หมู่ภมร เคยร่อนลม ชมสีสัน
กาเหว่าเคย ร้องเพรียก เรียกหากัน
ไก่เคยขัน ปลุกฟื้น ให้ตื่นนอน
นกเคยบิน ส่งเสียง เถียงเจื้อยแจ้ว
ที่ทิวแนว เนินไศล ไม่เหมือนก่อน
ต้องซมซบ ง่วงหลับ ลงกับคอน
จะบินร่อน ยังกังวล เรื่องฝนฟ้า
ทะเลเคล้า ขุ่นโคลน ดูข้นคร่ำ
สาดซับซ้ำ หาดทราย ไม่ซู่ซ่า
ธุลีผง เกลื่อนกลาด ดาษดา
เหมือนลดค่า ความงาม แห่งน้ำทะเล
มองทุกสิ่ง ยิ่งหมอง มองภาพพร่า
กระพริบตา รื้นน้ำตา พาหันเห
ดั่งแรงโรย ร้าวรวด ลงซวดเซ
ด้วยว้าเหว่ โทรไป ....เธอไม่รับ

อาจารย์ฐปกรณ์ โสธนะ (ลุงรอง)
๓๑ กรกฎ. ๕๓
เกาะช้าง จังหวัดตราด