๑ลำนำ คะนึงน้อง๑ (ต่อกัน ที่ปัญญาไท)

หมากสีสุก

๏ สิเน่ห์น้องยิ่งน้าว        เรียมร้อนผ่าวทุกคราวท่วง
แทรกชิดสนิททรวง        ระเริงร่ำทุกค่ำไช๚ะ
 
๏รำพึงเพียงมิขาด          พิษสวาทกระหวัดไหว
มนต์ดำหรือมนต์ใด        ที่ครอบเด่นดุจเร้นดึง๚ะ
๏คืนลาใช่ทันรุ่ง            ละเมอพรุ่งเพ้อรำพึง
ผูกจิตพ้องตราตรึง         คะนึงนาถไม่คลาดคลา๚ะ
๏ไหวไหวอยู่วับวับ         เนื่องจะนับใจหน่วงหา
ลมเอ๋ยรำเพยพา             ฝากคำร้อยถ้อยลำนำ๚ะ
๏สดับรับเถอะแม่            วลีแบบ่งบอกคำ
หมายแล้วใช่บ่ายคำ        สถิตย์มั่นปานศิลา๚ะ...(ท่านกิ่งโศก) 
๏ดาวใจที่ในทรวง          เหนือดาวดวงห้วงเวหา
พันอื่นหมื่นดารา            แห่งห้วงฟ้ามิมาเทียม๚ะ
๏ดอกฟ้าเลอค่านัก          เพราะต่ำศักดิ์ตระหนักเจียม
รักล้นกมลเปี่ยม              สูงสุดเยี่ยมเรียมเผยอ๚ะ...(หมากสีสุก) 
๏ละอองฝนโปรยปราย        ใจวับหายเพราะห่วงเธอ
หลงพร่ำคำละเมอ	         จนพลั้งเผลอเอ่ยรักไป๚ะ
๏สุดแสนจะคิดถึง          เพียงคนหนึ่งจึงหวั่นไหว
โอ้อกสะท้านไกว            นี่นะหรือคือความรัก๚ะ...(ท่านประภัสสร) 
๏รักงามมอบข้ามฟ้า          จากอุรามาสลัก
ด้วยซึ้งตราตรึงนัก         มั่นใจภักดิ์ถักทอฝัน๚ะ
๏มั่นคงด้วยหลงใหล      แม้ฤทัยอาจไหวหวั่น
หมายย้ำความสัมพันธ์    ทุกคืนวันฝันร่วมเรียง๚ะ...(หมากสีสุก) 
๏แว่วแว่วแล้วหายวับ         สิ้นทั้งศัพท์และสำเนียง
อกเอ๋ยคนเคยเคียง	          กลับหลีกลี้หนีห่างไกล๚ะ
๏ที่นอนหมอนห้องหอ     ยังแอบพ้อรออุ่นไอ
นี่คนมีหัวใจ                    ย่อมต้องเหงาเฝ้าแต่รอ๚ะ...(ท่านดาว อาชาไนย) 
๏เศร้าช้ำระกำหมอง          เพราะใฝ่ปองจำร้องขอ
หวังเจ้าเคล้าเคลียคลอ      สุดทดท้อพนอครวญ๚ะ
๏ร้าวรอนสะท้อนหนัก      อกถูกหักสิ้นรักหวน
ฝันเอยเคยรัญจวน	            กลับผันผวนป่วนชีวิน๚ะ...(หมากสีสุก) 
๏แว่วคำสดับถ้อย          ที่เรียงร้อยเป็นสร้อยศิลป์
งามคำที่หลั่งริน               จากจินต์ส่งตรงถึงเธอ๚ะ
๏รับคำเถอะเธอจ๋า            รอเวลามาเสนอ
รักหนาพาละเมอ              เพ้อครวญคร่ำรอยจำนรรจ์๚ะ...(ท่านครูพิม) 
๏สะท้านเกินต้านแล้ว        เหลือเพียงแนวแววเศร้าศัลย์
น้ำตาความจาบัลย์	            หลั่งยืนยันสิ้นฝันตน๚ะ
๏ไม่สุขก็ทุกข์หมอง         รักสนองในสองผล
ไหวอ่อนหรือร้อนรน         ใครเล่าพ้นแห่งกลรัก๚ะ...(หมากสีสุก)