กล่องกระดาษ

ไชยกร

กล่องกระดาษสีขาวราวปุยนุ่น
ดูอบอุ่นแฝงกลหน้าค้นหา
เหมือนจะเป็นเพียงกล่องธรรมดา
แต่ทรงค่าเพราะเป็นกล่องความทรงจำ
เมื่อวันนั้นที่ฉันจากเจ้ากล่องน้อย
ไม่เหลือรอยอาลัยไม่ครวญคร่ำ
ไม่คิดถึงสิ่งใดเลยที่เคยทำ
ปิดลำนำอดีตไว้ไม่เหลียวแล
กล่องกระดาษสีขาวที่น่ารัก
เอ็นดูนักที่เจ้าไร้ใครแยแส
เจ้าโดดเดี่ยวเหน็บหนาวร้าวดวงแด
เจ้าอ่อนแอลมไฟไม่อาจทาน
เจ้ากล่องน้อยเจ้าเอยเจ้ากล่องกระดาษ
เจ้าสามารถเก็บความสุขซุกซ่อนสาร
เมื่อเปิดกล่องสะดุดพลันภาพวันวาน
ที่พ้นผ่านปรากฏชัดถนัดตา
ฉันเดินจากเจ้าไปในครั้งนั้น
ลืมความฝันลืมสิ่งที่เคยค้นหา
ลืมทุกรสแห่งอักษรอันโสภา
ลืมแม้ค่าบทกวีที่เคยรัก
ต่อจากนี้จะไม่ทิ้งเจ้ากล่องกระดาษ
บรรจงวาดเขียนฝันปั้นสลัก
จะไม่ห่างเจ้าไปให้ไกลนัก
เฝ้าทอถักทำสิ่งที่พอใจ
กล่องกระดาษสีขาวราวปุยนุ่น
อยากขอบคุณที่เจ้าไม่ไปไหน
เจ้ายังเก็บเรื่องทุกอย่างไม่ห่างไกล
ซ่อนเอาไว้ในกล่องกระดาษเอย
เจ้ากล่องน้อยเจ้าเอยเจ้ากล่องกระดาษ
เจ้าสามารถนำความหลังมาเฉลย
โอ้ว่าเจ้าไม่ต่างจากใจเลย
เจ้าไม่เคยลืมสิ่งใดไปได้จริง...