บันทึกของวันนี้

คนคนหนึ่ง
นักเขียนที่เราปลื้มที่สุดคนหนึ่งนั้น
บอกว่า
อย่าเอาตัวเองเข้าไปขวาง
เขาเขียนบลอคนั้น
เขียนให้ตัวเอง
เขียนให้คนมากมาย
เขาว่า
รู้สึกอย่างไรก็เขียนไปอย่างนั้น
อย่าได้กลัวว่าคนอ่านจะมองเราอย่างไร
เราเอง
แม้จะซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตน
แต่ก็ยังมิอาจทิ้งความกลัวนี้ได้
จริงแล้ว
เรากลัวคนจะเห็นตัวตนของเรา
กลัวจะเสียความเป็นส่วนตัว
กลัวคนจะเห็นว่า
จริงแล้ว
เรามิได้เป็นดังภาพที่เราสร้างขึ้น
ทว่า
จริงแล้ว
เราก็เป็นเช่นนี้เอง
ทั้งด้านที่ดีและไม่ดี
ด้านที่ตัวเองปรารถนาและไม่ปรารถนา
ก็ล้วนแต่เป็นตัวของเราเอง
เราก็เป็นเช่นนี้
เราเองก็ควรจะยอมรับตัวของเราเอง
เราไม่อาจสมบูรณ์แบบ
ได้ดังเช่นที่เราวาดภาพไว้
เพราะไม่สมบูรณ์แบบ จึงได้สวยงาม
คนคนนั้นก็เคยพูดเช่นนี้
เราว่า
สักวันหนึ่ง
เราคงทำได้กระมัง
คงมิได้เพียงตื่นมาตอนเช้า
แล้วก็ได้ในทุกสิ่งที่ปรารถนา
ชีวิต มิได้ง่ายดายดังนั้นหรอกหนา
ทว่า เพราะลำบาก
เพราะซับซ้อนและวุ่นวาย
ชีวิตจึงดั่งต้องมนตรา
จึงน่าหลงไหลราวกับเปลวเพลิง
เช่นนั้นเอง
ปล. "คนคนนั้น"