รอวสันต์

เขาสอยดาว

พอเริ่มสายแดดเคยนายก็คลายร้อน
มะลิซ้อนภู่ตอมกลิ่นหอมหวาน
สายลมอ่อนสะบัดโบกโยกยอดตาล
เมฆคืบคลานควบแน่นเต็มแผ่นฟ้า
ดอกแก้วขาวพราวรั้วระรัวกลิ่น
ร่วงลงดินเซซบอบผืนหญ้า
ดอกสีขาวเร้าคะนึงถึงแก้วตา
สายลมพาหอมถวิลกลิ่นแก้มนวล
แล้วร่วงหล่นฝนหนาวลงกราวใหญ่
ดอกหญ้าไม้ไหวชื่นระรื่นสรวล
สัตบรรณแกว่งเปลให้เซซวน
พระพายครวญ เหมือนร้องหา ยอดยาใจ
น้ำฝนเย็นกระเซ็นซ่านสะท้านผิว
บางเม็ดพริ้วปลิวสอดยอดเรียวไผ่
ไหลหล่นร่วงลงดินรดถิ่นไพร
ชะโลมใบยอดเพรียวเขียวขจี
พรูพร่างเถิดพระพิรุณขอบคุณมาก
ชีพหลายหลากจะปลดทุกข์ให้สุขขี
คืนชีวิตให้ชีวาแก่ปฐพี
มวลชีวีอยู่ได้เพราะสายน้ำ
พืชพันธุ์ไม้เริ่มแทงหน่อและต่อกิ่ง
บ้างปลิดทิ้งใบดอกที่ชอกช้ำ
พ้นจากแล้งแห้งเฉาเศร้าระกำ
มาไหวชุ่มชะอุ่มฉ่ำน้ำจากฟ้า
เริงลีลาสสาดซ้ำเม็ดน้ำฝน
บางเม็ดซนซอนไซร้ไล้บุปผา
ระลึกหวานเคยโลมลูบจูบกานดา
วสันต์มาพร่ำพรายเหมือนร่ายมนต์
ฝนชะช่อนกยูงหล่นบนแอ่งน้ำ
คือลำนำของสวรรค์อันสวยล้น
สีแสดแดงไหลท่องล่องสายชล
แล้วลอยพ้นเลยไกลเกินสายตา
บางดอกหล่นลงดินเป็นสินทรัพย์
วนเวียนกลับวัฎจักรภักษาป่า
คือเกิดขึ้น..ตั้งอยู่รับ..ดับชีวา
นี่แหละหนาคือชีวิตลิขิตพรหม  ๚ ๛
.