บางระจัน ภาคนายทองเหม็น

นักสืบ ไร้อันดับ

ค่ายระจันปีจอพอเดือนสาม
ไฟสงครามจากพม่ามุ่งมาใกล้
คนระจันรวมกันยอมบรรลัย
รักษาแผ่นดินไว้ให้ใครกัน
----------------------------- 
ร่างกำยำเมาหลับอยู่กับพื้น
สะดุ้งตื่นฟื้นกายขึ้นผายผัน
คว้าขวานใหญ่คู่มือขึ้นถือพลัน
แล้วถลันออกประตูไม่ดูดาย
	
เห็นพม่าข้าศึกช่างฮึกเหิม
ไพร่พลเสริมเติมมาถึงหน้าค่าย
ระดมยิงปืนใหญ่ใช้ทำลาย
คนระจันคงตายอีกหลายคน
โอ้ อ้ายอินอ้ายเมืองพันเรืองเอ๋ย
ข้าไม่เคยบอกกล่าวเล่าสักหน
ในอดีตผ่านมาข้าทุกข์ทน
ต้องอับจนมอดไหม้ไฟสงคราม
ทั้งพ่อแม่เมียข้ามาตายสิ้น
ข้าจึงรินน้ำเมาแล้วเฝ้าถาม
เมื่อศัตรูแผ่นดินหมิ่นรุกลาม
ข้าขอตามต่อยตีให้บี้แบน
ขวานทั้งคู่ในมือข้าถือมั่น
จะใช้มันทวงถามถึงความแค้น
คนที่มันรุกล้ำบุกย่ำแดน
จะตอบแทนไล่กลับให้อับปาง 
ขึ้นหลังควายพุ่งใส่ในวงศึก
คมขวานลึกฝังจมถล่มร่าง
ฆ่าศัตรูแผ่นดินทุกถิ่นทาง
ที่ยืนขวางล้อมกรอบให้หมอบกาย
อธิษฐานจิตหวังให้หนังเหนียว
แม้เศษเสี้ยวคมมีดจงกรีดหาย
ทั้งหลาวแหลมดาบพร้าอย่าระคาย
ขอถวายกายพร้อมเพื่อยอมพลี
เมื่อดาบพร้าคมมีดกรีดไม่เข้า
ข้าศึกเฝ้ารุมล้อมไม่ยอมหนี
หวังรักษาแผ่นดินสิ้นชีวี
ธรณีแห่งนี้ของมารดา
แล้วค้อนใหญ่ฟาดลงที่ตรงหัว
สายตามัวคิดหลบกลับพบว่า
ค้อนกระหน่ำย้ำตีที่ตามมา
ทุบกายาข้าทรุดหยุดหายใจ.....
จงหลับเถิดวิญญาณผู้หาญกล้า
ทิ้งความล้าเหนื่อยหนักมาพักไว้
ธรณีนี้จะป้องจากผองภัย
จงหลับใหลสู่ดินพักพิงกาย
---------------------------
ค่ายระจันปีจอพอเดือนเจ็ด
สงครามเสร็จคนสิ้นหมดถิ่นค่าย
เหลือแต่ร่างผู้กล้ามาเรียงราย
ทิ้งความหมายลึกล้ำเหมือนย้ำเตือน
           ------------
         (ไร้อันดับ)