หน้าส่วนตัว
คิดถึงไหม
สิ่งแปรเปลี่ยนเวียนวนในโลกนี้
ทับถมทวีมากมายคล้ายขุนเขา
บ้างก็ใหญ่ดูหนักมากบางเบา
มีสิ่งเศร้าคละคลุ้งปรุงแต่งกาย
มัวแต่มองด้านอื่นระรื่นจิต
แต่หาคิดถึงเราเฝ้าเปลี่ยนสลาย
ฝากคนอื่นหมดสิ้นปลิ้นน้ำลาย
แสนยากกลายไม่คนึงถึงตัวเอง
ว่าการเปลี่ยนแฝงไปในโลกหล้า
ทั่วกายาอนิจจังดุจดังเขนง
มุทะลุผ่านงำปราศย่ำเกรง
ลิดรอนเก่งเผากันสู่บรรลัย
ประดับร่างเสียงามหาความรัก
สร้างประจักษ์ตัวเองซิเปล่งใส
เมื่อแปรเปลี่ยนในสิ่งที่สิงหทัย
สิ่งภายในสังขารอันผันแปลง
ผมขนเล็บฟันหนังมิขังกรอบ
ดูเพียงชอบแต่งไว้มันได้แฝง
สัจจะธรรมสนองไว้ไม่ระแวง
ซึ่งพลิกแพลงหมองมัวชั่วทุกกาล
ครั้นรู้ตัวก็สายจนมลายแล้ว
สิ่งงามแนวหายสิ้นจินต์จักสาน
คิดสู่คืนมุ่งธรรมกลับเนิ่นนาน
เพื่อจะผ่านหวนกลับย่อยยับไป
อันร่างกายคนเราเล่าบอกกล่าว
ความปวดร้าวซ่อนไว้ไม่แจ่มใส
ทราบคนอื่นแม้นตัวปราศกลัวใจ
พล่านภายในสรรค์ออกบอกเวลา
ยามเข้าชรากลับหวนล้วนสิ่งคิด
เพื่อสร้างจิตปรุงแต่งหวังแฝงหา
ผลาญลบล้างมุ่งธรรมนำปัญญา
แต่เกินคว้าแนวทางสร้างสุขใจ.
* แก้วประเสริฐ. *
แก้วประเสริฐ 16 มี.ค. 2553 00:28 น. - ID 133713 
926
16
0
16 มีนาคม 2553 13:16 น. - comment id 1111151
ธรรมรักษาครับ ลุงแก้ว
16 มีนาคม 2553 10:17 น. - comment id 1111412
อรุณสวัสดิ์ครับครูแก้ว ๐ รูปตัวต่างเปลี่ยนต้นก้านกิ่งใบ จำเริญใหญ่เหยียดคุ้มคลุมสาขา ครั้งสุดโค้งถอยล่วงความชรา ทอดชีวาฝังคืนสู่ผืนดิน ครูแก้ว รักษาสุขภาพด้วยครับ
16 มีนาคม 2553 10:19 น. - comment id 1111415
คิดถึงไหม... คิดถึงอยู่ค่ะ
16 มีนาคม 2553 14:25 น. - comment id 1111482
คิดถึงเสมอครับ
16 มีนาคม 2553 16:53 น. - comment id 1111577
คิดถึงอยู่ค่ะครูแก้วฯ อันตัวเราตอนปลายร่างกายแย่ นั่นเพียงแต่เนื้อหนังและมังสา แต่ติดตัวทุกที่ความดีพา ไม่โรยราร้างไร้แม้ใกล้จร ประมาณนี้แหละเจ้าค่ะครู
16 มีนาคม 2553 19:49 น. - comment id 1111625
คุณ กิ่งโศก อิอิ ครูตื่นนอนสายจะอรุณสวัสดิ์ไม่ได้ นี่ เร่งมือเอาเป็นว่าสวัสดีศิษย์ที่รักดีกว่านะ วันนี้ ส่งทีเดียวสามตอนเลย คงเหลืออีกนิดเดียวก็จะ จบซะทีนะ ครูจะไม่กล่าวถึงกลอนโคลงหรอก ด้วยวางมือปล่อยได้แล้ว รักศิษย์เราเสมอ
แก้วประเสริฐ.
16 มีนาคม 2553 19:51 น. - comment id 1111626
16 มีนาคม 2553 19:54 น. - comment id 1111628
16 มีนาคม 2553 20:01 น. - comment id 1111633
16 มีนาคม 2553 20:02 น. - comment id 1111634
16 มีนาคม 2553 21:28 น. - comment id 1111662
คงคิดถึงชีวิตแต่แรกเริ่ม ค่อยต่อเติมเสริมให้อย่างแข็งขัน ล้วนเปลี่ยนแปลงล่วงรุดทรุดคืนวัน ความแปรผันหันอดีตไม่หวนคืน คิดถึงไหมในชีวิตจิตแจ่มใส ในช่วงวัยแรกเริ่มเจิมสดชื่น กายจิตบริสุทธิ์ช่างกลมกลืน ด้วยดาษดื่นเดียงสาหนากระไร ล่วงลุวัยสดใสสังขารเปลี่ยน ไม่เสถียรจีรังความผ่องใส กายกับจิตฟุ้งซ่านห่างลอยไกล สู่ถิ่นไหนไปลับไม่กลับคืน เพ่งดวงจิตติดแน่นคิดไกลลับ ข่มระงับจับไว้อย่างสุดฝืน จิตจะหนีห่างกายหายไม่คืน ต้องกล้ำกลืนฝืนกายหมายจิตมา เมื่อสูงสุดสู่สามัญในวันหน้า จิตคงล้าจากไปสิ้นใฝ่หา ทิ้งกายไว้ให้เหลือมรณา สู่มรรคาหนทางที่มุ่งเดิน ธรรมดาสัตว์โลกปลงชีวิต ช่วงน้อยนิดสังขารยังผกเผิน แสวงหาหนทางที่เผชิญ จงดำเนินไม่ยากเกินกว่าปัญญา แวะมาเยี่ยมครับ เอาบทกลอนมาฝาก ชีวิตคนเรา เมื่อมีการเรียนรู้มากขึ้น ต้องเกิดความคิดว่าชีวิตจะจบแบบไหน ไปอีกยาวไกลเท่าใด และจะมีต่ออีกหรือเปล่าหลังจากนี้ เป็นสัจจะธรรมจริงจริง
16 มีนาคม 2553 22:58 น. - comment id 1111688
16 มีนาคม 2553 23:06 น. - comment id 1111694
คิดถึงค่ะคุณลุงแก้ว
17 มีนาคม 2553 12:04 น. - comment id 1111831
อเนกชาติสังสารัง ย้อนอดีตคิดย้อนสอนธรรมะ ทรงสละละสมบัติพัสถาน บำเพ็ญให้เห็นโพธิญาณ ปฐมกาลสมัยก่อนพุทธกาล ที่ป่าอิสิตฯเป็นมุนีฤษีศีล บำเพ็ญเพียรอาจิณเขียนเล่าขาน สมาธิสูงสุดอันยาวนาน ปราณหกปีนี่หนาไม่เห็นธรรม เห็นเนื้อหนังมังสาติดอัฐฐิ ละทิฎฐิคิดย้อนลึกถลำ หนทางนี้คิดว่าอย่าน้อมนำ จะยังทำให้ลำบากยากพบทาง แม้นเข้าญาณสมาบัติอีกสิบชาติ ก็มิอาจพบธรรมที่สะสาง จิตจะพลอยวิปริตผิดหนทาง จะยังร่างสังขารนี้ดับลง ณ.ริมฝั่งเนรัญชราคงคาใส ตั้งพระทัยใฝ่ธรรมไม่ลุ่มหลง อธิฐานลอยถาดข้าวมธุฯลง ให้เจ้าจงสรงสนานในวังวน ในค่ำคืนตื่นแล้วได้พบเห็น เป็นราตรีส่องสว่างทางสับสน เข้าสู่ฌาณหยั่งรู้สิ้นเวียนวน หลุดพ้นอาสวะกิเลสด้วยปัญญา ด้วยญาณสามที่สำเร็จเป็นเหตุให้ พิจารณาในอาการปัจจยา- การอนุโลมปฏิโลมชะโลมมา จึงรู้ว่าปฏิจจสมุปบาทแล แล้วบรรลุอนุตรโพธิญาณ กาลอรุโณทัยส่องกระแส ทรงเยาะเย้ยตัณหาที่พาแย่ สังสารวัฏฏ์ทุกข์แก่เราเจ้าอย่ามา อเนกชาติ สังสารรังเป็นอาทิ นายช่างริทำเรือนเตือนตัณหา ตถาคตได้ท่องเที่ยวสืบเสาะมา มิได้พบพานชาติสงสารนับประมาณ ดูกรตัณหา นายช่างเรือน อย่าแชเชือนตถาคตพบจงขาน ต่อแต่นี้สืบไปอย่าริวาน สุขสราญทำเรือนให้เราเลย กลอนเรือนนี้เรารื้อออกเสียแล้ว ช่อฟ้าเราทำลายจงนิ่งเฉย จิตของเราปราศสังขารมารที่เคย อย่าคิดเลยปรุงแต่งภพไม่มี ตถาคตถึงสิ้นความดับสูญ ไร้อาดูรตัณหามาบ่ชี้ หาส่วนเหลือมิได้ในปฐพี ตรัสรู้สัจจธรรมเลิศกว่าใคร ขณะนั้นอัศจรรย์บังเกิดให้ ปฐพีกว้างใหญ่ให้หวั่นไหว พฤษาชาติผลิดอกช่อวิไล เทพไท้ทุกชั้นฟ้าสาธุการ เปล่งวาจาพร้อมเพียงเสียงปิติ นิมิตหมายยินดีทุกสถาน พระสัมมาสัมพุทธโพธิญาณ อุบัติแล้วเบ่งบานในโลกา เป็นอัศจรรย์ที่ไม่เคยมีในกาลก่อน พระพุทธองค์สอนไว้ว่า อย่าแบกทุกข์ไว้บนบ่า ยิ่งแบก มากเท่าใด ความหนักของกองทุกข์ จะสร้างความลำบากยากแค้นแสนรันทด มากเท่านั้น แวะเอาธรรมะมาฝากครับ
17 มีนาคม 2553 22:00 น. - comment id 1111937
17 มีนาคม 2553 23:23 น. - comment id 1111952
18 มีนาคม 2553 07:26 น. - comment id 1112001
คิดถึงค่ะ คุณครูสบายดีนะคะ
18 มีนาคม 2553 10:37 น. - comment id 1112044
๐ คิดถึงไหมยามห่างในทางเว้น หนทางเน้นเร้นห่างทางอักษร ยามว่างเว้นเน้นกาพย์มาทาบตอน คิดถึงกลอนจึงอ้อนต่อมาขอใจ... ปล...กลอนเพราะมากคะพี่
18 มีนาคม 2553 11:11 น. - comment id 1112046
18 มีนาคม 2553 11:14 น. - comment id 1112047
18 มีนาคม 2553 18:16 น. - comment id 1112131
...บทกลอนให้ข้อคิดและแนวทางปฏิบัติที่ดีมากค่ะ....ยังคิดถึงเสมอนะคะ...แวะมาทักทายกันค่ะ...
19 มีนาคม 2553 12:37 น. - comment id 1112320
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
