๏..โลก..ระหว่างเรา

เรไร

... ฉัน….ยืนอยู่บนดวงดาวดวงหนึ่งซึ่งเรียกว่า……โลก
บนเส้นทางหลากหลายที่ฉันเดินทาง ที่ฉันเหยียบย่ำ
ไปยังทุกที่ ทุกจุดหมายที่ใจปรารถนา…
..บนพื้นฐานแห่งความเป็นจริง

ฉันเพียงรับและรู้อย่างผู้อาศัย
มองเห็นความเป็นไปในสรรพสิ่ง
เห็นผิดถูกทั้งปวงอยากท้วงติง
แต่ยากยิ่งเพราะโง่เขลาเบาปัญญา


เธอ….ยืนอยู่และหายใจบนดวงดาวดวงเดียวกัน….โลก
และเช่นเดียวกัน บนเส้นทางมากมาย และเวลาที่ผ่านเลย
เธอจึงเมินเฉย ชินชา

เธอหยัดยืนต่อสู้อยู่บนโลก
ท่ามกลางความเศร้าโศกสิ้นปรารถนา
เพราะหัวใจถูกเผาผลาญผ่านเวลา
แม้น้ำตาตกผลึกลึกข้างใน

เรา...จึงสร้างโลกใหม่...โลกในจินตนาการ
แต่ทว่า….โลกที่เราต่างสร้าง ย่อมต่างกัน
เธอสร้างโลกของเธอ…….โลกแห่งความหวัง
ฉันของก็มีโลกของฉัน
เราแต่งแต้ม ต่อเติม ให้เป็น และได้ดั่งใจ

ฉัน..เธอต่างวาดหวังภวังค์จิต
เนรมิตสร้างวันมิหวั่นไหว
ขีดเส้นทางทอดยาวเพื่อก้าวไป
ต่างเขียนไว้ต่างลิขิตชีวิตตน

ประตูที่ปิดตาย…สู่โลกของ..เธอ ฉัน
เราใช้วันเวลา…อยู่ในโลกแห่งจินต์ที่เราสร้าง……อยู่นานวัน
จนกระทั่งวันหนึ่ง

โลกที่เคยสรรสร้างกลับว่างเปล่า
เพียงเพราะใจที่เหงาเจ้าสับสน
อยากเชื้อเชิญเผื่อใจใครสักคน
มายืนบนโลกสวยอยู่ด้วยกัน

โลกของธอ….เพียบพร้อมสมบรูณ์แบบ
คงเป็นโลกที่ทุกๆคน คาดหวังและฝันไว้….อยากให้สวยงาม
นั่นคือโลกของเธอที่ฉันเห็น …….           
โลกของฉัน…..ฉันเพียงเติมเต็มสิ่งที่เหินห่าง ขาดหายในช่วงวันแห่งวัย
เพียงเพื่อจะได้มิต้อง ไขว่คว้า โหยหา  ในสิ่งที่ไม่มิเคยพบและสัมผัส
และมิมีใครเคยได้เห็น

โลกขอเธองดงามมีความหมาย
และพร่างพรายวับวาวราวสวรรค์
แต่โลกที่ว่างเปล่ามิเท่าทัน
ก็เป็นโลกของฉันที่ฉันเป็น
ฉันได้พาเธอก้าวเข้ามาสู่
บานประตูที่ปิดตายใครไม่เห็น
พาเธอมาดื่มด่ำความฉ่ำเย็น
เผื่อเธอเป็นบางใครที่ใฝ่ปอง

เพียงแต่.......โลกของฉันมิได้สมบรูณ์เพียบพร้อม และงดงาม
อย่างที่ ใครๆ ใฝ่ฝัน..ในแบบที่มันควรจะเป็น

โลกของฉันเคว้งคว้างกลับว่างเปล่า
แต่ความเหงาสร้างกรอบตอบสนอง
เหลือเพียงความโดดเดี่ยวเมื่อเหลียวมอง
ควรจะต้องปิดประตูอยู่ลำพัง

ก็คงเป็นเพราะว่า....โลกที่เราต่างจินตนาการมันขึ้นมา
อาจมิเป็นที่ปรารถนา ของกันและกัน

..แต่..เราก็ยังยืนอยู่บนโลกใบเดียวกัน มองเห็นกัน
......เท่านั้นเอง