เมื่อพลิกบทพจนาขึ้นมาอ่าน สำนวนกานท์เขียนให้สะใจเหลือ ช่างประชดจดจำนำมาเจือ ไม่อยากเชื่อว่าจะกล้าเก่งคารม ช่างเหน็บแนมแกมหยอกช่างหลอกล้อ เหมือนจะพ้อต่อว่าให้สาสม เมื่อไม่ชอบวาจาอย่าปรารมภ์ จะไม่ชมต่อไปให้ได้ยิน นึกแล้วน้อยใจเหลือเมื่ออ้างเอ่ย คำเฉลยของเราเขาติฉิน ก็คนเคยเหลวไหลเป็นอาจินต์ เขาจึงผินหน้าเมินคำเยินยอ เหมือนที่พูดออกไปไม่จริงจิต เป็นยาพิษปนให้หรือไรหนอ เขาจึงไม่อยากรับกลับรีรอ แถมตัดพ้อต่อคำเสียหนำใจ ก็คนเก่งน่ารัก ออกอย่างนี้ ไม่ให้พี่เอ่ยชมได้ไฉน ก็ความจริงมันมีน่าดีใจ แล้วทำไม จึงว่าไม่น่าชม จริงที่เป็นเช่นระบอบแบ่งขอบชั้น แต่ก็กั้นหนทางอย่างเหมาะสม คนที่พากเพียรมาน่านิยม เขาจึงชมชื่นให้ในความดี ผิดกับพี่ที่เลวและเหลวไหล กว่าจะได้ ปริญญา มาแนบศรี คน ที่เคยสนใจ เคยใยดี เขา ยังหนีหน้าเมิน นานเกินรอ แล้วจะว่าสิ่งสำคัญนี้อันไหน เมื่อต่างใจต่างจิตคิดกันหนอ คนที่เคยคลอเคล้าพะเน้าพะนอ เขายังขอเลือกไปไกลอีกทาง นึกขึ้นมาคราใดให้เศร้าจิต ไร้แม้สิทธิ์คิดห้ามตามขัดขวาง เมื่อเขาหวังตั้งใจแยกไปทาง เราจึงร้างห่างกันทุกวันนี้ คนในเมืองใช่ว่าจะกลิ้งกลอก เคยโดนหลอกลวงใจหลายวิถี โดนซ้ำแล้วซ้ำเล่าเฉาฤดี ก็ไม่มีทีท่าว่าจะจำ ยูงทอง เคยพลิกฟื้น ชื่น แล้ว เฉา สลับเศร้า โศก สุข ทุกข์ ถลำ พอผลิตดอกออกใหม่ใบร่วงพรำ ไม่กี่ค่ำดอกเจ้าก็เฉาตาม เคยอยู่ในป่าดงพงไพรกว้าง ก็เหมือนอย่าง จามจุรี ไม่มีขาม ครั้นมาอยู่ในเมืองเฟื่องฟูคราม ก็ถูกความซ้ำชอกทั้งดอกใบ อยากกลับไปอยู่ป่าเหมือนคราก่อน ได้พักผ่อนหายฟื้นคืนสดใส ได้ผลิดอกออกช่ออีกต่อไป ฝากคนใจช้ำชารักษาที อยู่กับสายธารเก่า เจ้าพระยา ไหลหลั่งมาไม่ปลีกคิดหลีกหนี ให้ฉ่ำชื่นรื่นใจในชีวี ทั้งตาปีไม่เคยแห้งแล้งน้ำใจ ทั้งไม้อื่นร่วมอยู่ได้ชูชื่น ให้ร่มรื่นทุกคราพาสดใส หาก จามจุรี มาเรียงร่วมเคียงใจ แผ่ร่มใบเคียงคู่สู้ภยันตร์ ก็ได้แต่คิดฝันคอยวันชื่น ใจที่ขื่นก็คลายได้มหันต์ จามจุรี สูงใหญ่ไม่เทียมทัน ยูงทอง นั้นหรือจะเปรียบเทียบได้เลย
อรรธนิศา 3 ก.พ. 2553 22:03 น. - ID 132759 
1249
0
0
4 กุมภาพันธ์ 2553 00:30 น. - comment id 1095652
พี่ป้อมครับ..สงสัยพี่จะมีประวัติกับสถาบันแห่ง นี้มายาวนานสินะผมเอาใจช่วยพี่ครับ..ให้สม หวังในรักนะครับ เข้ามาอ่านครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
