รักดั่งบ่วง

แก้วประเสริฐ

     รักดั่งบ่วง
  อันบ่วงนี้ซ่อนไว้ภายในจิต
ยากจะปลิดหายไปก็ให้ห่วง
นั่งนอนคิดฟุ้งซ่านจนพล่านทรวง
มิอาจล่วงวนเวียนแทบเจียนตาย
  จะลาลับคืนกลับแล้วพับเสีย
แสนละเหี่ยใจน้อยละห้อยหาย
เป็นห่วงหน้าแลหลังแทบฝังกาย
พรากคงสายเสียแล้วเพริศแพร้วใจ
  ความอาลัยครั้งนี้ยากที่สนาน
สิ่งฟุ้งซ่านย้ำลึกยากตรึกไสว
จนเดียวดายไร้สิ่งประวิงไกล
ฝากวิไลบทกานท์เคยสานเรา
  โอ้ละหนอแก่แล้วจนแผ่วจิต
หวังจะสถิตภิรมย์ซ่อนบ่มเขลา
ความงุ่นง่านโง่เชื้อแสนเบื่อเอา
ดุจดั่งเงาหลอนหลอกถลอกกาย
   หวานความฝันรำพึงคำนึงหา
สุดพลิกลาแสนเศร้ามาเย้าสลาย
เจ็บทั้งนอกภายในเจียนใคร่ตาย
พลันทลายพลิกแล้วจนแผ่วจินต์
   ต่อไปนี้มีใครที่ไหนอีก
เข้ามาฉีกแยกชิ้นจนสิ้นถวิล
ยามเฒ่าชราสิ้นแล้วจนแผ่วกวิน
ต้องสูญสิ้นความหวังเข้าฝังใจ
   เปรียบคนรักเท่าหนังคนชังเสื่อ
น่ารักเหลือใจเปลี่ยนที่เวียนไสว
ซ่านคารมซ่อนเร้นมากเน้นใน
ยามจากไปห่วงหาแสนอาดูร
   รักดังบ่วงจำไว้เพียงใคร่กล่าว
ทุกเรื่องราวอย่าเชื่อจะเหลือสูญ
ด้วยตัวเราอย่าเอื้อสลายเกื้อกูน
สร้างสมดุลผ่านหวังหลีกฝังเรา.
   **  แก้วประเสริฐ.  **