ไร้รัก...หักสลาย

แก้วประเสริฐ

     ไร้รัก...หักสลาย
   อนิจจาดวงใจเหตุใดถวิล
รักสุดสิ้นเลือนลับมาดับสลาย
เจ็บเพียงกายไม่คนึงที่ซึ้งหทัย
ผันพลิกไปปวดร้าวสู่เศร้าตรม
   ดวงตะวันลาลับยังกลับหวน
สิ่งปั่นป่วนฝากไว้เหตุไฉนขม
เดือนขาดดาวเคียงคู่มิสู้ระทม
ข้าระบมหวานลิ้นแทบสิ้นใจ
   แม้นไร้รักมิว่าหากถ้ากล่าว
ความปวดร้าวจบถวิลหมดสิ้นไห้
ปากอย่างหนึ่งยังสร้างสุดฝังฤทัย
ความชิดใกล้เหลือไว้สู่สายลม
   จะทำฉันท์ใดสายใยข้าเอ๋ย
สิ่งที่เคยมอบไว้ช่างไม่สม
กับสิ่งที่เสน่หาต้องฝ่าตรม
หวานชื่นชมแลลับมาดับวาร
   สายลมพลิ้ววกกลับแล้วขับแผ่ว
วาบหวามแจ้วภิรมย์ยากบ่มขาน
เหลือเพียงเสี้ยวสิ่งทอส่อทรมาน
ยากอภิบาลห้วงฤทัยที่หมายชม
   จะขอหนีห้วงรักประจักษ์แล้ว
ฝากเป็นแนวลึกเจาะช่างเหมาะสม
หลงหลากสิ่งน่ารักหมายจักชม
พลิ้วระทมสุดเอื้อแสนเบื่องาม
   มิไตร่ตรองจึงเป็นดั่งเช่นนี้
ป่วนชีวีละเลงผ่านเกรงขาม
หลงต้องลมล่องลอยไม่คล้อยตาม
ทรมานหยามสิ้นแล้วจนแผ่วจินต์
   โอ้อนาถหนอชะตาที่ข้าสถิต
ไม่อยากคิดฝากไว้จะไร้สิ้น
น้ำตาพร่างจากฟ้าโปรยมาริน
อดีตสิ้นสุดหมองซึ้งครองเงา.
 ***  แก้วประเสริฐ.  ***