จากยูงทองถึงจามจุรี (4)

อรรธนิศา

พักคารมนมนานเกรงหวานด้อย
คิดถึงต้อยเกินจักหักห้ามไหว
จึงประดิษฐ์คิดถ้อยร้อยจากใจ
ส่งมาให้ได้อ่านผ่านอย่างเคย
อยากปะทะคารมคมคำหวาน
กับนงคราญเช่นก่อนวอนเฉลย
ทุกทุกถ้อยต้อยย้ำคำเปรียบเปรย
เข้าใจเอ่ยอ้างคำด่ำดื่มใจ
น้ำคำต้อยร้อยให้ไพเราะเหลือ
อ่านไม่เบื่อเมื่อเหงาเศร้าไฉน
พี่อ่านแล้วอ่านซ้ำจำติดใจ
จิตสดใสยิ่งล่ำด้วยคำเธอ
มีบางครั้งออดอ้อนแสนอ่อนหวาน
พาดวงมานซ่านซึ้งถึงเสมอ
ถึงน้ำตาลหวานด้อยถ้อยคำเธอ
ที่เสนอมาสมานสานไมตรี
พี่มีแต่โลกฝันแสนบรรเจิด
งามพริ้งเพริศน่าอยู่ดูสุขขี
สุขอยู่ได้ด้วยฝันอันโสภี
บทกวีร้อยกรองคล้องหทัย
เมื่อเงียบเหงาเศร้าทุกข์ช่วยปลุกปลอบ
ให้ชื่นชอบเสพสุขทุกสมัย
ยามคิดถึงคะนึงหาเหลืออาลัย
กล่อมฤทัยด้วยบทกลอนพอหย่อนใจ
แม้ยามนี้เหว่ว้าแลหาเพื่อน
เปรียบดังเดือนข้างแรมไม่แจ่มใส
ถึงมีเพื่อนก็ไม่เหมือนดัง เพื่อนใจ
คอยอยู่ใกล้ได้ชื่นรื่นกมล
พี่จะรอพบอยู่ในโลกฝัน
เพื่อพบกันชื่นสุขทุกแห่งหน
หากมีเธออยู่ใกล้ไร้กังวล
ดังสายฝนชุ่มชื้นพื้นพสุธา
ยูงทอง อาจสดชื่นกลับยืนต้น
ด้วยน้ำฝน  น้ำใจใช้รักษา
กลีบที่เหี่ยวคงฟื้นคืนชีวา
ผลิดอกมางดงามคู่ จามจุรี
แม้จะไม่สูงเทียบเปรียบดอกฟ้า
ถึงคุณค่าจะด้อยน้อยศักดิ์ศรี
ก็ยังคงความงามตามมาลี
หากยินดีประดับไว้ในแจกัน