นี่แหละแม่

นรศิริ

นี่แหละแม่
ลูกนั้นคือชีวิตมิคิดหน่าย
ลูกคือสายสัมพันธ์อันแน่นเหนียว
คือทุกสิ่งทุกอย่างแท้จริงเจียว
มิเคยเลี้ยวลดใจไปจากเลย
อาจทำโทษลูกบ้างในบางครั้ง
แล้วแอบหลั่งน้ำตาไหลไม่นิ่งเฉย
ทั้งจะต้องเข้มแข็งดังที่เคย
ไม่อาจเอ่ยให้รู้เห็นความเป็นไป
แม่กล้ำกลืนน้ำตาครานั่งเฝ้า
ข้างเตียงเจ้าลูกยาคราหลับไหล
เจ้าเจ็บปวดแม่นั้นเจียนขาดใจ
หากแม้นแทนกันได้ไม่รีรอ
แม่ครับเขาจะมาเจาะมือแล้ว
ลูกแม่ดิ้นกระแด่วในวงแขน
อยากยื่นมือให้หมอนั้นเจาะแทน
อีกยื่นแขนให้แทงเข็มน้ำเกลือ
เบือนหน้าหนีทุกทีที่โดนเจาะ
หน้าตาแม่ร่วงเผาะเจ็บปวดเหลือ
ปลอบประโลมโอบกอดด้วยเสียงเครือ
เขาฆ่าเชื้อให้ตายวายชีวี
แม่ยืนเฝ้าเตียงเจ้าเอาหน้าแนบ
เจ้านอบแบบซีดขาวราวไร้สี
นับเวลาเกินเจ็ดวันในทุกที
ยืนกุมมือคนดีที่ข้างเตียง
แม่งานแต่ละครั้งเจ้านายบ่น
ก็สู้ทนไม่รู้รับในสรรพเสียง
ช่างเขาเถิดช่างเขาขอแค่เพียง
ลูกไม่ต้องนอนเตียงแทงเข็มยา
ไข้ขึ้นสูงวัดไข้ได้เต็มที่
สี่สิบสองพอดีเลยนะหนา
หมอมาขอแม่ให้เซ็นสัญญา
ไม่รอราเพราะกลัวไม่ทันกาล
คงเป็นเพราะผลบุญที่ก่อ
ลูกแม่หนอลืมตาน่าสงสาร
แม่ขอบคุณนอบน้อมพร้อมกราบกราน
สำนึกคุณชั่วกาลนาน.หมอปัญญา
ลูกๆทั้งไม่มีสิ่งใดจะยิ่งใหญ่เท่ารักของแม่หหรอกนะ  .....ตรองดูเถิด