23 - 2 /104 วันวาน...ยังหวานอยู่ (ว่าด้วยกลบทอักษรล้วน แบบที่ 2 )

กวีน้อยเจ้าสำราญครับ

*สายลมแผ่วผิวผ่านยังซ่านซึ้ง
สบตาหนึ่งเนื้อนวลชวนหวั่นไหว
ฤา รักแว่วแววหวานสะท้านใจ
อุราไยหยอกเย้าให้เฝ้าคอย
*อยากพบอีกอกเอ๋ยฝันเคยค้าง
ถึงแต่นางแน่งน้องแอบปองสอย
ในความฝันฝากฝังยังเลื่อนลอย
กลัวเจ้าปล่อยปละเปลี่ยนวกเวียนวน
*พี่คิดถึงถามไถ่ด้วยใจรัก
ยากเกินหักห้ามหัวใจให้เลิกสน
แอบมองรูปร้อยเรียงกับเสียงคน
ช่างเหมาะจนจับจิตให้คิดไกล
*อยู่ไหนเล่าลืมแล้วหรือแก้วขวัญ
เหม่อมองจันทร์แจ่มจ้าคืนฟ้าใส
กลับเป็นภาพพ่วงพ้องทำนองใด
เห็นทรามวัยเว้าวอนคล้ายหลอนลวง
*เมื่อวันวานหวานอยู่มิรู้หรือ
สบตาคือความคิดส่งจิตหวง
ยังคงรอร้อยรักสลักทรวง
แทนทั้งปวงเปรียบปานยังหวานดี
คำอธิบาย ของคุณญามี่
กลบทอักษรล้วนแบบที่๑
เป็นกลบทที่บังคับให้
ใช้เสียงพยัญชนะเดียวตลอดวรรคจนจบ
กลบทอักษรล้วนแบบที่๒
เป็นกลบทที่บังคับใช้เสียงพยัญชนะเหมือนเพียงวรรคละแค่๓ คำ
แต่ตลอดทุกวรรคจนจบเช่นกัน
กลบทอักษรล้วนแบบที่๑
เพียงพานพบพลันเพ้อพ้อพกผ่าว
ซ่อนซุกเศร้าสาวโศกสรรค์สร้างสร้อย
ร้อยรสร้าวรานร้อนหลงรูปรอย
คร่ำครวญคอยเคียงข้างใคร่ขมค้ำ
หนักในนัยนึกนานน้ำนองหน้า
แต้มเต็มตาตรมตำต้องตกต่ำ
ภักดิ์เพียงพ่ายพร้อมแพ้เผลอพึมพำ
ทนถ่อทำทักทุกข์ถากถางทาง
ใช่ชอบชักเชิญชวนชิดเชยช้ำ
แค่คืนค่ำคิดถึงคนเคยข้าง
ไร้รู้รสรักรื่นหลงเลือนลาง
เหมือนหมางเมินหมดมั่นไม่หมายมี
กลบทอักษรล้วนแบบที่๒
รักพี่เสียดายน้อง(ด้วยกลบทอักษรล้วน๒แบบ)  โอเลี้ยง  
เพราะพบคนคิดใคร่ตกหลุมรัก
ท่ามตระหนักคนเดิมเคียงข้างถี่
กลัวคน “ใช่”เลือนห่างลาลับลี้
พาชีวีว่ายวนเจ็บจ่อมจม
ครั้นจะลาคนเก่าเกินกรายห่าง
เพราะคนข้างคนเดิมเคยพาสม
รักทั้งสองซ่อนซุกรุกอารมณ์
ให้กอดทุกข์ทับถมทุกค่ำวัน
จำครวญคำตำเจ็บจับจิตเศร้า
ร้อนรุกเร้าแผดเผาระรัวสั่น
ซ้ายก็รักขวาเพ้อพร่ำพัวพัน
ทุกคืนวันแวะเวียนเฝ้าไล้รอน
อนิจจารักหลงไล้พาหวง
เจ็บทุกช่วงชิดช้ำท่ามรักหลอน
ซ้ายรักรอลามขวาเฝ้าเว้าวอน
ฝันทุกตอนตรมตามเกินหลับตา...