...เพียงรอยเท้าคู่เดียวเที่ยวเทียวย่าง ปลายเส้นทางอ้างว้างคือจุดหมาย เท้าย่ำเท้าเงาทับเงาความเมามาย รอ...ชีพวายบายหน้าชะตากรรม ดังหินกร้านลานแดดเผาแผดไหม้ ย่อมสิ้นไร้ไม้พรรณเอื้อถลำ เพียงลมเย้ยเลยผ่านลานระกำ และเท้าย่ำค่ำวันอันชินชา คือน้ำเน่าเคล้าฟุ้งคลุ้งคาวกลิ่น แม้นแผ่นดินสิ้นแท้มิแลหา รัศมีห้วงหาวพราวนภา ยังไร้ค่าหามีที่ชวนมอง เป็นซากศพทบท่าวคาวโลหิต กำซาบแผลอาบพิษความกลัดหนอง แร้งสาบสิ้นยินดีที่หมายปอง หนอนยังพ้องพองขนอยู่อลอึง เป็นวิญญาณตกอับอาภัพร้าย มัจจุราชทำลายโดยขังขึง กัลป์กัปนับทวีที่รำพึง ยังน้อยหนึ่งซึ่งคนทนร้างใจ คือยอดเขาลึกชเลที่เหห่าง เปรียบมืดมิดแสงพร่างต่างวิสัย สุรัยันจันทราที่คลาไคล ก็ขับไสไล่ส่งทะนงเดียว ดังชีวิตฉะนี้ที่พลัดจาก ปฐมภาคมัชฌิมล่วงยังดวงเหนียว ท้ายสำเภาเมาคลื่นครื้นครื้นเกลียว ยากยาเยียวเชี่ยวไหนไร้กำลัง ...เพียงรอยทางอ้างว้างเพียงรอยเดียว บนถนนสายเปลี่ยวสิ้นความหวัง เท้าเงาย่ำค่ำหนในวนวัง รอคนหลังพลั้งพลัดเซซัดตาม... กฤตศิลป์ ชินบุตร ๑๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๒ บรรณาศรม
กฤตศิลป์ ชินบุตร 10 พ.ย. 2552 03:30 น. - ID 130472 
1540
5
0
10 พฤศจิกายน 2552 06:51 น. - comment id 1062343
งดงามด้วยถ้อยคำและความหมายค่ะ "ใดใดในโลกล้วน อนิจจัง"ค่ะ
10 พฤศจิกายน 2552 11:23 น. - comment id 1062527
กลอนไพเราะมากค่ะ เส้นทางอาจไม่อ้างว้างอย่างที่คิดนะค่ะ
10 พฤศจิกายน 2552 19:49 น. - comment id 1062628
ขอยกนิ้วให้ครับ งามทั้งลีลาและวรรณศิลป์
11 พฤศจิกายน 2552 00:43 น. - comment id 1062710
แต่งได้ดีมากเลยค่ะ ที่รัก เยี่ยม อิอิ
11 พฤศจิกายน 2552 00:53 น. - comment id 1062711
เพราะมากค่ะแต่เศร้ามากเลย
11 พฤศจิกายน 2552 01:01 น. - comment id 1062712
ขอบคุณนะคะที่ส่งให้ดิฉัน มีทั้งซากศพ วิญญาณ มัจจุราช โอ้โห..หลับฝันดีแน่ๆเลยค่ะคุณกฤตศิลป์ งดงามด้วยถ้อยคำของภาษา แบบนี้..ให้หมดใจเลย เพื่อนช้านๆๆๆๆเป็นกำลังใจให้ฝึกฝนฝีมือต่อไปนะคะ
11 พฤศจิกายน 2552 04:24 น. - comment id 1062738
เยี่ยมค่ะ ทั้งบทกลอน และถ้อยคำ หากอ้างว้างบนเส้นทางนี้ แต่ปลอดภัย ยอมเดินคนเดียวนะคะ
11 พฤศจิกายน 2552 14:39 น. - comment id 1062963
ชอบกลอนบทนี้มากค่ะ ใช้คำได้งดงามจริงๆ ทำยังไงหนอ เราถึงจะแต่งได้แบบนี้บ้าง อิ
16 กุมภาพันธ์ 2553 10:02 น. - comment id 1100557
ขอโทษทุกๆคน นะ อ่านแล้ว อย่าหยุด กรุณาอ่านต่อ เพราะคุนได้โดนคำสาปนี้ไปแล้ว.... อ่านต่อเลย เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเด็กคนนึงในเทศบาล.ท่าเรือ เด็กคนนี้ชื่อนิ้งเป็นเด็กนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ สาม วันนั้นเป็นวันสอบซ่อม นิ้งได้มาที่ รร เพื่อที่จะสอบซ่อม ระหว่างที่รอเพื่อน ๆ อยู่นั้น นิ้ง ก้อเหลือบไปเห็นสิ่ง ๆ หนี่ง เขาเดินเข้ไปใกล้ ๆ กับสิ่ง ๆ นั้น มันคือกล่องใส่กระดาษกล่องหนึ่ง นิ้งนั้นไม่รู้ว่าในนั้นมีอะไร แต่เขาก้อได้เก็บกล่องนั้นไป หลังจากที่เขาสอบซ่อมเสร็จแล้ว นิ้งและเพื่อน ๆ ก้อกลับบ้านทันที พวกเขาอยากรู้ว่าในกล่องนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ ตกกลางคืนนิ้งและเพื่อน ๆ ก้อไปสนาม เดะเล่นและเปิดกล่อง ๆ นั้น ข้างในกล่องมีกระดาษสีดำเขียนอยู่หนึ่งแผ่น ในกระดาษแผ่นนั้นเขียนไว้ว่า * สวัสดี เราชื่อ"เปลวเทียน"เป็นเด็กนักเรียนคนนึง เราถูกฆาตกรโรคจิด ข่มขืนและค่าหมกอยู่ในป่าแห่งหนี่ง ที่นั่นหนาวเหน็บไม่มีแม้แต่เสียงหายใจของมนุษย์ เราพยายามร้องให้คนมาช่วยแต่ก้อไม่มีคายมา ตอนนี้เราเหงาเหลือเกิน จะมีใครมาอยู่เป็นเพื่อนเราบ้างไหม ถ้าเทอไม่อยากให้เราลากเทอมาอยู่เป็นเพื่อนกันเรา จากนี้ไปเป็นเวลา 7 ชั่วโมง ขอให้เทอก็อปข้อความข้างบนนี้ ส่งต่อให้สื่ออะไรก้อได้ เป็นจำนวน 10 coppy แต่ถ้าเธอไม่ทำตาม อีก 7 ชั่วโมงนี้ฉันจะไปตามเทอมอยู่เป็นเพื่อน * หลังจากที่นิ้งได้อ่านนั้น เอก้อไม่เชื่อ และคิดว่ามีคนมาแกล้งเป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระ และไม่ยอมทำตาม 7 ชั่วโมงให้หลัง นิ้งและเพื่อน ๆ ก้อตาย โดยที่ไม่มีสาเหตุ ***********************************- เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง จนถึงขณะนี้ หมอและตำรวจยังไม่สามารถรู้ได้ว่า เด็กเหล่านั้นตายได้เช่นไร __________ ตอนนี้พวกเทอได้อ่านกระทู้นี้ ก้อคงได้รับผลกระทบเหมือนกันหมด นั่นคือ เทอจะต้อง copy ข้อความนี้เป็นจำนวน 10 copy แต่ถ้าเทอไม่ทำตามที่เด็กคนนั้นขอ เทอจะต้องไปอยู่เป็นเพื่อกับเด็กคนนั้น อีก 7 ชั่วโมงให้หลัง ขอให้พวกเทอทุกคนโชคดี (ปล ห้ามส่งมายังคนเดิมที่ส่งมาอีก ไม่งั้นจะรับโทษฐานคืน ตาย!!!!!) -----------------------------------------------------------------ขอโทษทุกๆคน นะ [โดนมาเหมือนกัน]
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
