ดุจดังไร้แผ่นดิน

แก้วประเสริฐ

       ดุจดังไร้แผ่นดิน
   ขอลาแล้วแก้วตาอนิจจาเจ้า
ต้องจากเรือนหนีเหย้าเฝ้าเสน่หา
พรากสถานรักเงาไม้ร่มชายคา
หลั่งน้ำตาแผ่นดินถิ่นจากจร
   เหลือแต่เพียงไออุ่นละมุนซึ้ง
ที่ตราตรึงฝากไว้หทัยถอน
สลักลึกตรึงไว้ให้อาวรณ์
สุดสะท้อนภิรมย์ห่มดวงมาลย์
   จากแม่พระธรณีหนีพรากไกล
แสนอาลัยแผ่นดินถิ่นสถาน
ทิ้งริ้วรอยฝากไว้คล้ายทรมาน
ต้องซมซานซุกซ่อนถอนฤทัย
   สิ้นบุญและบารมีที่เคยสร้าง
ต้องรกร้างไร้สิ้นถิ่นอาศัย
มีเพียงน้ำกับฟ้ามาล้อมใจ
สิ้นวิไลสิ่งซึ้งซ่านตรึงตา
   หวังทดแทนแผ่นดินถิ่นกำเนิด
ให้บรรเจิดแนวสวัสดิ์พิพัฒน์หา
มิอาจก้าวล่วงพ้นคนมายา
สั่นผวาผันผวนป่วนสิ่งครอง
   ดุจราชสีห์ทิ้งทุ่งพรากแนวไพร
ซมซานไกลแผ่นดินถิ่นเคยสนอง
ร่อนเร่ไปไร้ฐานอันหมายครอง
สิ้นเรืองรองหลับใหลไม่อาจคืน
   จะมีน้ำกลับฟ้าเป็นเพื่อนคนึง
เพื่อนเคยซึ้งหนีจากพรากสะอื้น
โดดเดี่ยวรอนลิดร้างห่างยั่งยืน
จนต้องฝืนทนไว้คล้ายเดียวดาย
   เมื่ออยู่นี้แสนห่วงหาอาลัย
โอ้จากไกลดวงใจให้แสนหาย
กลิ่นไอหอมฟุ้งยังคลุ้งกำจาย
ซุกซ่อนกายดุจดังไร้แผ่นดิน.
 ***   แก้วประเสริฐ.   ***