ฉันหาที่หลบซ่อนตัว ที่อยู่ในมุมมัวๆของความมืดมิด อยากซ่อนอยู่ใต้ความปกปิด หวังบังน้ำตาให้มิดจากการตอกย้ำ ผิดพลาดครั้งแล้ว-ครั้งเล่า ก็ยังหลงมัวเมาในโลกคำถาม ลุ่มหลงลวงหลอกว่ามันสวยงาม ที่แท้คือความพิการทางอารมณ์ ล้มลุกคลุกคลานหลายครั้ง แต่ยังไม่เคยผิดหวังถาทับถม ตอนนี้แผลเรื้อรังเริ่มร้าวระบม วอนสายลมพัดพาความเจ็บไปได้มั้ย
30 มีนาคม 2545 00:46 น. - comment id 43301
ลมพัดไปแล้วจ๊ะ..เสี้ยว หายรึยังเอ่ย
30 มีนาคม 2545 01:02 น. - comment id 43306
บทนี้เพราะดีจังเลยน้องเสี้ยว...
30 มีนาคม 2545 01:31 น. - comment id 43310
น่ารักจัง^ -^
3 เมษายน 2545 10:08 น. - comment id 43967
โอ้.........สายลมพัดไปแล้วนะ โอ้....อย่าร้องไห้เลยนะ เดี๋ยวตุ๊กแก กินตับนะครับ