มนตร์มายา

เที่ยนหยด

            ๏จากท้องทุ่งหมายมุ่งเมืองกรุงใหญ่
            ศิวิไลซ์หลงใหลชวนใฝ่หา
            ด้วยแสงสียวนเย้าเร้าอุรา      
            สาวบ้านนาเริงร่าท้าราตรี
 
            ๏เพียงก้าวแรกเคลิ้มไปเพราะใจพ่าย
            ยอมพลีกายขายใจไร้ศักดิ์ศรี
            ปล่อยให้ชายชื่นชมพรหมจารี
            เพลิงโลกีย์แผดเผาจนเมามัว
 
            ๏เป็นผีเสื้อราตรีมีชีวิต
            ด้วยสิ้นคิดอ่อนไหวพาใจสลัว
            ปล่อยกิเลสตัณหามาพันพัว  
            ยอมเปลืองตัวหลงเหลิงเพลิงมายา
            ๏ค่ำคืนนี้ผีเสื้อไม่เหลือปีก
            ถูกเขาฉีกเหยียบย่ำคร่ำครวญหา
            ไร้สิ้นเสียงวอนขอต่อชะตา
            หลั่งน้ำตาอาดูรสิ้นสูญใจ
            ๏คิดถึงพ่อและแม่ที่แก่เฒ่า
            คงนั่งเฝ้าครวญหาน้ำตาไหล
            เจ้าทิ้งดินถิ่นฐานแห่งบ้านไพร
            เดินจากไปไม่ลาและอาวรณ์
 
            ๏สำนึกได้ซมซานกลับบ้านป่า
            เพลินมายาหลงใหลเกินไถ่ถอน
            เหมือนตกลึกหลุมใหญ่แห่งไฟฟอน  
            กลับดงดอนบ้านเก่าเศร้าซบทรวง
            ๏เห็นลานบ้านเงียบเหงาเศร้าจริงแท้
            ช้ำดวงแดยิ่งนักแสนหนักหน่วง    
            ภาพที่เห็นเป็นจริงใช่สิ่งลวง
            น้ำตาร่วงล้นหยาดแทบขาดใจ
    
            ๏โอ้พ่อจ๋าแม่จ๋าลูกมาแล้ว     
            กอดดวงแก้วรับขวัญที่หวั่นไหว
            เจ้าจงกลับมาเป็นเช่นคนไพร         
            ลืมสิ้นไฟสีแสงแห่งมายา
 
                                       เทียนหยด