๏ ภาพฝันอันเลือนราง แสนอ้างว้างทุกอณูความรู้สึก เย็นยะเยียบกลางทรวงสู่ห้วงลึก ในสำนึกอ่อนล้าท่ามราตรี จันทร์เลื่อนจากห้วงหาว เคยสกาวโลมดินทุกถิ่นที่ ดั่งภาฟฝันเราเอยที่เคยมี กลับหลบลี้เลือนหายกับสายกาล หมอกบาง...น้ำค้างใส ก็ร้างไร้เรื่องราวให้กล่าวขาน ดอกไม้ร่วงแล้วเอยก่อนเคยบาน อีกมินานคงผังผุเป็นธุลี ภาพฝันอันเลือนราง ทิ้งทุกอย่างจบลง ณ ตรงนี้ แม้นรู้สึกหวั่นไหวอยู่ในที ผ่านขวบปีคงลืมหมด...มิจดจำ๚ะ๛
31 สิงหาคม 2552 11:32 น. - comment id 1033821
เพียงภาพฝันคงเหลือเพียงริ้วรอยให้จำจดนะคะ
31 สิงหาคม 2552 17:55 น. - comment id 1033976
หากฝันอันสดใส ลบทำใมละไมภาพตราบที่เห็น กี่ขวบปีที่ผ่านนานรำเค็ญ เก็บไว้เน้นเป็นตำนานหวานในใจ มาอ่านกลอนงามๆและมากความหมายสื่อสาร นะครับ
31 สิงหาคม 2552 20:31 น. - comment id 1034035
ภาพฝันอันพร่าจาง ใช่จะร้างเรื่องราวฝัน ในหมอกละลอกควัน ณ... ที่นั่น .. จินตนาการ ฯ ร่วมแสดงความคิดเห็นครับ
31 สิงหาคม 2552 21:22 น. - comment id 1034078
ยินดีต้อนกลับ เอ๊ย ต้อนรับสู่บ้านเก่าหลังใหม่ อิอิ คือ งามกว่าเดิม กลัวจะหลงบ้าน อิอิ
31 สิงหาคม 2552 21:57 น. - comment id 1034092
** ภาพฝันที่เอ่ยอ้าง มิอาจร้างจากดวงใจ เก็บไว้เพื่อมอบไป ห้วงหทัยใครคนดี.....ฯ ขอทักทาย..เพื่อนกลอน..คนเดิมค่ะ..หายไปนาน...สบายดีมั้ยคะ...กลอนยังไพเราะค่ะ..
31 สิงหาคม 2552 22:51 น. - comment id 1034111
มัวแต่ฝัน ฮันนี่มังกี้อยู่นั่นแหละ เดี๋ยวไอ้แก้วมาลูนเอาไปจะหาว่าไม่เตือน อิอิ
1 กันยายน 2552 03:14 น. - comment id 1034132
ผึ้งหวานปานดอกไม้ ฝันค้างให้เฝ้าคอยหา รอคอยวันผ่านมา รอเวลาดอกไม้บาน ดอกไม้บานสวยสด ความงามงดสดเต็มที่ ผีเสื้อยามราตรี ภุมรีเฝ้าเวียนวน หนอนน้อยที่คอยรอ เมื่อไรหรอจะได้ยล หัวใจใครหนึ่งคน ไหลเวียนดั่งสายธาร
1 กันยายน 2552 19:51 น. - comment id 1034469
หอบเอาสีมาเติมภาพอาบน้ำผึ้ง แสนลึกซึ้งสร้างภาพช่างวาบไหว ดอกไม้บานจนล่วงด้วยห่วงใย ใจหนอใจให้จบลง ณ.ตรงนี้ แวะมานะคนดีที่คิดถึง....
2 กันยายน 2552 08:54 น. - comment id 1034668
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามาทักทายกัน...เวลามีไม่มากหลบปลาฉลามมา..ไว้คราวหน้าจะตอบทีละท่านนะครับ...ขอบคุณอีกครั้ง...รักษาสุขภาพทุกท่านนะครับ..
2 กันยายน 2552 12:10 น. - comment id 1034745
ภาพเก่าเก่าเรื่องเก่าที่มีค่ายังคงอุ่นแสนในดวงใจ... เป็นภาพฝันเมื่อวันวานในด้านความรู้สึก ยังคงปลุกให้ดิ้นรนไปหามันยังวันที่จดจำ เป็นภาพที่ใจได้ใจเป็นรางวัล...ในโลกที่วุ่นวาย..... ....อ่านแล้วดีมาก... วันเวลา เท่านั้น...ที่สามารถบอกเรื่องทั้งดี..และไม่ดี...วันเวลาเท่านั้นที่สามารถบอกว่าภาพเก่า....เรื่องเก่า....เท่าทนั้นมีค่าต่อเราหรือต่อใคร...ที่รู้ว่าสิ่งเหล่านั้นสร้างความยิ่งใหญ่ในวันเวลาที่เราหรือใครได้อยู่ในวันเวลาเหล่านั้น...