วันนี้ของวันนั้นความเป็นมา….

ลุงเอง

ด้วยอดีตไม่คิดว่าจะบวช		เป็นนักดวดตัวยงอย่าสงสัย
ทุกทุกเย็นต้องร่ำแต่เมรัย	          จนชื่อเสียขจรไกลจอมขี้เมา
เมาจนมีสาวสาวมาสงสาร	ต่างกล่าวขานว่าลุงชั่งโง่เขลา
เหตุที่เมาด้วยรักหักอกเอา		จึงพึ่งเหล้ามาเผาความตรอมใจ
ตัดสินใจพยาบาลมาสานรัก	คิดปักหลักสร้างฐานชีวิตใหม่
ด้วยสัญญาว่าต่อจากนี้ไป		เลิกเมรัยคิดหวังสร้างตรอบครัว
เลิกขี้เมาทำงานสร้างฐานะ	ต่อนี้จะหันหลังไม่คิดหวน
ลืมอดีตกรีกใจเพื่อหน้านวล	ปีครบถ้วนแต่งานสัญญาใจ
ปีสองเก้านับแต่เริ่มรักใหม่	คิดครวญใคร่เลิกงานไม่ไปใหน
เพื่อนจะว่ากล่าวขานช่างประไร	แม่นั้นให้ดีใจในลูกชาย
เราสองต่างตกลปลงใจรัก		กำหนดงานแน่ชัดเป็นที่หมาย
ปีสามศูนย์เดือนหกรักประกาย	กำหนดหมายงานแต่งไม่ผันแปร
จวบจนปีสามศูนย์อาดูรนัก	จำได้ชัดยี่สิบเอ็ดมีนาให้
ใจของลูกแทบแตกแหลกลงไป	พ่อจากไกลไม่กลับดับดวงแด
ยี่สิบหกมีนาบวชให้พ่อ		บอกเจ้ารอพี่สึกนะดวงแข
เพียงเจ็ดวันรักเราไม่ผันแปร	อีกทั้งแม่รอวันพี่บวชเรียน
เสร็จงานศพเผาพ่อรอวันสึก	สองเมษาใจนึกสุดร้อนรุ่ม
บิณฑบาตรสามวันยังว้าวุ่น	งานก็รุมค้างไว้มามายเชียว
มาที่บ้านบอกโยมเพื่อลาสึก	ใจระทึกเห็นแม่นั่งห่อเหนี่ยว
น้ำตาเอ่อใบหน้าดูซีดเซียว	บอกว่าเพียงเสียดายบวชน้อยจัง
ดุจมีใครเอามีดมากรีกจิต		ครั้งอดีตเมื่อคราวรับปากท่าน
ต้องบวชให้จนครบพรรษาผ่าน	ที่แม่แศร้าเรานี้บาปประดัง
ฝืนยิ้มตอบปลอบโยมยังไม่สึก	ด้วยสำนึกกตัญญูดุจขุนเขา
บวชต่อให้หนึ่งเดือนเพื่อแม่เรา	ท่านยังเย้าแฟนท่านนั้นเขารอ
บอกสีกาหลวงพี่ขอเลื่อนสึก	    ในส่วนลึกสงสารเจ้าหวั่นไหว
ตอบเสียงเครือหลวงพี่ไม่เป็นไร	ทั้งที่ใจรับรู้เจ็บปวดพอ
วัดที่อยู่อาจารย์ครั้งเด็กวัด		    ไม่มีใครมาจัดกุฎีหอ
บอกให้เราเป็นธุระอาจารย์รอ	    อยู่เพี่อขอวันสึกนึกในจินต์
บุญหรือกรรมได้ทำแต่ปางก่อน	    จึงได้ย้อนหาเราให้สงสัย
อาจารย์มามรณะด่วนจากไป	    โรคหัวใจมาพรากดวงชีวิน
เป็นพระใหม่จัดการแม่งานศพ	    ทั้งทายกทำตามงามถวิล
พระในวัดทุกรูปช่วยทั้งสิ้น	        ไร้ติฉินยกเราด้วยพร้อมใจ
ตกลงเก็บศพอาจารย์หนึ่งปี	    มตินี้ตกลงเอกฉันท์
ให้หลวงตารักษาการส่วนนั้น	    เตรียมงานเผานี่นั้นเรารับไป
ดุจดั่งน้ำท่วมปากยากจักเอ่ย	    สีกาเอ๋ยเจ้าจะเข้าใจใหม
รอด้วยนะหน้านวลเจ้าทรายวัย	    โปรดเห็นใจหลวงพี่นี้จำยอม
หนึ่งพรรษาผ่านไปใกล้งานศพ	    โยมแม่มาเพื่อพบพร้อมขานไข
สีกาท่านมาร้องไห้เสียใจ		    บอกว่าให้ท่านสึกด้วยตรมตรอม
แต่โยมแม่เห็นว่าท่านควรอยู่	    ท่านก็รู้ว่างานรับผิดชอบ
ต่อเสร็จงานศพผ่านท่านจึงพร้อม	เรื่องนี้ท่านต้องตัดสินใจเอง
เวลาผ่านนานเนิ่นทรมาน		    ด้วยสงสารเนื้อเย็นเป็นที่สุด
เราเป็นพระต้องละกิเลสหลุด	    บริสุทธิ์กาเมนิวรณ์เกรง
บอกสีกาขอเวลาให้งานผ่าน	    อย่าร้าวรานด้วยจิตคิดข่มเหง
แม้เราเป็นเนื้อคู่อย่าหวั่นเกรง	    บรรเลงเพลงรักรออย่าหวั่นทรวง
ณ วันหนึ่งถึงจุดที่หันเห		    อุปเท่เปรียบดังทางสายใหม่
เธอขึ้นมาบนกุกีเสียงดังไกล	    ด้วยใช้ผรุวาจาไม่หวาดกลัว
เชิญบวชไปอย่าสึกเป็นหลวงพ่อ  	บวชให้พออยู่ได้แม้ขาดผัว
ต่อจากนี้จะไม่มาพันพัว		    อย่าได้กลัวสัญญาว่าอยู่เดียว
ในใจนั้นสงสารนงคราญยิ่ง	    ด้วยทุกสิ่งเราเองเป็นต้นเหตุ
หรือชีวิตถึงจุดหลุดคดเคี้ยว	    ทางสายเดี่ยวให้เราได้เดินเที่ยว
ให้เราลดละเลิกและข้องเกี่ยว	    ใช่ทางเปลี่ยวแม้ว่าเดินคนเดียว
มีธรรมะชำระจุดเปลวเทียน	    ไม่ข้องเกี่ยวโลกียะทางโลกีย์
ผ่านพ้นเลยพรรษาสามมาได้	    ทางสายใหญ่ธุดงค์ปลงทุกสิ่ง
แนวพนาป่าเขาวิเวกจริง		    มุ่งตรงดิ่งกัมมัฏฐานฌาณวิถี
ปฎิบัติข้อวัตรอย่างพร้อมพลี	    แนววิธีพุทธบุตรหลุดราคี
สิ่งได้รับอิ่มเอมชื่นฤดี		    สุขเปรมปรีย์ผ้ากาสาวพัสครอง
ออกจากป่ามาบ้านเยี่ยมโยมแม่	    ดูท่านแก่ชราแต่ไม่ผอม
วงใบหน้าเป็นสุขไร้ทุกข์ตรอม	    วรรณะผ่องดุจจันทร์วันเพ็ญผ่อง
สนทนาธรรมะตามครรลอง      	โยมแม่น้อมเบญจศีลมิบกพร่อง
บุญสนองทางใจไร้มัวหมอง	    โยมแม่น้อมอนุโมทนาบุญ
จวบวันยี่สิบสองธันวามาส	        พระลูกชายใจแทบขาดสลาย
ปีสามเจ็ดโยมแม่ท่านละกาย	   สู่ที่หมายแดนพรหมสมกับคุณ
ขอกุศลที่ทำนำอุดหนุน		   โยมแม่มุ่งแดนสรวงรองค้ำจุน
ดาวดึงส์เป็นแดนผู้มีบุญ		   ด้วยพระคุณมารดาพระลูกชาย
จากวันนั้นถึงวันนี้ยี่สิบกว่า	   ที่เดินมาในทางธรรม์วิสัย
ปฏิบัติตามกฎพระวินัย		   ไม่เฉไฉให้ได้รับอับอาย
จิดตั้งมั่นปลายทางแห่งชีวิต	   มุ่งอุทิศสืบทอดศาสนา	
แม้จะเป็นวินาที่สุดท้าย		   คงจะตายตาหลับไม่กลับคืน
	อ่านเองลุงแทนยังขัดตาเลยเนาะ