** เดือนลับดับรัก **

แก้วประเสริฐ

     **  เดือนลับดับรัก  **
   ร่วงโรยลงเสียแล้วแก้วตาเอ๋ย
หวานที่เคยย้อมหายฤทัยหวน
ป่วนฝากไว้ให้หวังสิ่งยังชวน
คงแค่ล้วนสูญหวิวพลิ้วภายใน
   อกเอ๋ยอกฟกช้ำยากย้ำบอก
เขาลวงหลอกให้ฝันสั่นซึ้งไหว
นี่นะหรือห้วงรักช่างปักใจ
หรือเพียงได้แค่ฉ่ำล้ำสู่ทรวง
   แล้วก็ห่างเหินหายไร้ขอบเขต
อาจมีเจตน์พลิกผันจนสั่นสรวง
ที่เคยพาสู่ฟ้ามากกว่าตวง
กลับเป็นบ่วงแสนเข็ญยากเห็นใจ
   รักลืมรสหมดสิ้นแผ่ห้วงฟ้า
ผืนพสุธาเร้นค้นจนหทัยหาย
เหลือสิ่งเก่าฟ้าเอ๋ยเย้ยทำลาย
สูญร้างไกลจริงหนอพอกับเดือน
   ยามเร้นลับเวหาดาราเศร้า
เคยเคียงเคล้าเที่ยวท่องหมองเฉือน
มิแลเลยปล่อยดาวเฝ้ารางเลือน
ดุจดั่งเหมือนอกข้าฟ้าแกล้งใย
   รักที่เคยฝากไว้ไปไหนเสีย
เคยคลอเคลียอาดูรแลสูญไสว
ดาราเอยเหมือนข้าฟ้าห่างไกล
ล่วงเลยไฉนน้ำใจไม่อาดูร
   ต่อนี้ไปไกลลับใจดับสิ้น
ยากโผผินค้นหาพากลับสูญ
พูนเคยเต็มเปี่ยมแก้วแป้วเกื้อกูน
เมฆาหนุนปิดเดือนเยือนแค่คอย
   กลิ่นราตรีมณีสวรรค์สรรค์เฉิดฉาย
กลับละลายใจข้าพาละห้อย
เดือนก็ดับลับมาพรากจากคอย
น้ำตาย้อยเหลียวมองต้องอกครวญ.
     ***   แก้วประเสริฐ.  ***