เจ้านกขมิ้นเอย วจะเอ่ยจะนอนใด รวงรังบ่อยู่ใกล้ มนะใดจะปรีดา ค่ำคืนก็ดายเดียว วนะเปลี่ยวบ่รู้ลา มืดมัวสลัวล้า ศศิมา ฤ หมายมี ยินเพลงละเลงร่ำ รติช้ำ ณ ราตรี ยามฟ้าบ่ปราณี ก็บ่มีกิ่งใดนอน บ้านใดจะเอ็นดู นรผู้สิอาทร อกอุ่นเพราะหนุนนอน วสะย้อนจะคอนรัง โรยโรยสุรีย์ศรี รึบ่มีหทัยหวัง แท้จริง ฤ ชิงชัง มละทั้งปลายปราณ