** มิอาจหวัง **

แก้วประเสริฐ

     **   มิอาจหวัง   **
   ลมพัดเชยเผยกลิ่นอันหอมหวน
ผ่านเนื้อนวลขาวสล้างกลางไสว
เนื้อเนียนผิวลออพรรณอันไฉไล
หลงคลั่งไคล้โฉมหวังดุจดั่งปอง
   วงพักตร์เด่นงามโขนงโก่งคันศร
สลวยดำอ่อนพลิ้วสู่ประทุมสอง
ขลับเรืองรองกลิ่นโชยผกาครอง
ปานมนต์ต้องสนองแลแม่กานดา
   ซ่านผ่านซึ้งป่วนไว้ใยหวนคิด
เสมือนวิปริตจัดสร้างกลางหรรษา
ดุจพระอภัยหลงละเวงศรีกัลยา
เพียงหมายตาภาพไว้ใกล้ชิดนาง
   สร้างรำพึงฝากไว้ในความหวัง
แนบประดังเนื้อนวลชวนสล้าง
โอ้ละหนอหอมกลิ่นเนื้อนวลจาง
แทรกซึมวางผ่านเข้าเฝ้าแลมอง
   หลงในรูปละเมอแทบเพ้อพก
ซ่านวิตกผ่านคนึงจนซึ้งสนอง
เป็นบุญหรือเวรกรรมนำพบปอง
ยามแสงทองชโลมไล้ใฝ่ตาแล
   ยามนวยนาดอรชรอ้อนแอ้นเหลือ
ลมผ่านเนื้อหอมกรุ่นละมุนแผ่
ผ่านรวยรินกลิ่นเจ้าเคล้าดวงแด
คล้ายกระแสอสนีบาศฟาดทรวง
   ได้แต่จ้องมองไว้ให้ชวนฝัน
เพื่อเสกสรรฟื้นกลับนับแมนสรวง
สร้างหัวใจกระชุ่มในพุ่มพวง
แม้นเป็นบ่วงยินยอมถนอมหทัย
   ครั้นแลเห็นหนุ่มเฉลาเฝ้าควงกลับ
เข่าแทบพับหายลับนับตักษัย
ถอนใจเฮือกสิ้นแล้วแนววิไล
เสมือนหัวใจหายไปในดวงมาลย์
          ***   แก้วประเสริฐ.   ***