แสวงหา

ทิพย์โนราห์ พันดาว

ตั้งแต่วัน.ที่เรา..หันหลังให้กัน
ในความฝัน..ก็ว่างเปล่า
ไร้ความรัก..ไร้เรื่องราว
มีแต่ความ..ปวดร้าว..เหงา..เข้าซ้ำเติม
ฉันแสร้ง..ไม่สนใจ
แก้ลงตัดใจ..หาคนใหม่..เริ่ม..
ครั้งแล้ว..ครั้งเล่า..ยัง" เหงา" เหมือนเดิม
ไม่มีใครมาเติมคำว่า" เรา" ได้
ป่ายปีน..กี่โคนรุ้ง..ด้วยใจมุ่ง
จะคว้าไขว่
กี่แสงดาวที่พราวไกล.. แต่..
สิ่งสุดท้ายคือ "เจ็บ" เสมอมา
จับมือกับใคร..หลายคน.. หวังเพื่อ
ฝ่าให้พ้น.. สู่วันข้างหน้า..
แล้วก็..ล้มลง..ในทุกครา
เพราะสิ่งที่ไขว่คว้า ..มิสมปารถนา
เลยสักครั้ง..
ความเดียวดาย..และ..อ้างว้าง
รายรอบอยู่..ท่ามทาง..ทั้งสองฝั่ง
มีเพียง..หนึ่งคน..กับ..หนึ่งใจ
ที่ไร้พลัง.. เฝ้าคอยหวัง .ที่...จะก้าวเดิน
เจ็บอกใจ..แทบขาด
ยังหมายมาด..มุ่งจะเหิน
กางปีกงาม..ที่บอบช้ำ...เหลือเกิน..
บินเผชิญ.แกร่งกล้า. ทายท้า...ตะวัน..
ลมแรง..หรือเหน็บหนาว..
กี่เศษดาว ...กี่ซากฝัน
ไร้น้ำค้าง ...ไร้ตะวัน
กี่ไอฝัน..ที่มืดมน...
ในวันนี้.. บอกกับใจ 
กี่พงไพรก็...จะฝ่าไป..ให้พ้น
เพื่อแสวงหา...สิทธิเสรี... ดั่งใจดล
ในผองชน ..แห่งอาณาเขต...ประเทศใจ..
                  ทิพย์โนราห์ พันดาว