คารวาลัย น้อมไหว้ครู

ตราชู

คารวาลัย น้อมไหว้ครู
(ผมเขียนงานชิ้นนี้ โดยได้แรงบันดาลใจจากบทกวี กรับไม้ลา ของ ท่านเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ในหนังสือพิมพ์ เดลินิวส์ คอลัมน์ ข้างคลองคันนายาว ฉบับวันอาทิตย์ที่ ๒๑ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๒ ครับผม)
ร่ำร้อยกรองร้องกล่าว เกรียวกราวกรับ
ได้ซึมซับซาบซ่านประสานประสม
สร้อยเสภาอ่าพรายระบายพรม
ยังห้อมห่มหอมใจอยู่ไม่จาง
	ใครจักแจ้งแจรงรู้อย่าง ครูแจ้ง
ผู้แจกแจงศิลป์เจิดประเสริฐกระจ่าง
ใครจักวางทางปูปานครูวาง
คิดถึงปางพ่อครูเคยอยู่ประจำ
	ขยับกรับศัพท์ซาลีลากลับ
เลือนกังวานขานรับเคยขับร่ำ
ชลนัยน์ไหลล้นราวฝนพรำ
หัวอกคร่ำครวญคราไห้หาครู
	ทุกวันนี้มีแต่เพลงละเลงพล่าม
มันดิบห่ามใจหายระคายหู
แข่งขันโจษโฆษณากันน่าดู
มันพร่ำพรูกลบเสน่ห์เพลงเสภา
	พ่อครูขวัญครรไลล่วงไปแล้ว
น้อมใจแผ้วพร้อมธูป เทียน บุปผา
กราบเคารพนบครูขานบูชา
ร่วมวันทา ท่านครูแจ้ง คล้ายสีทอง
(๒๑ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๒)
หมายเหตุ:
	ในวันที่ ท่านครูแจ้ง คล้ายสีทอง จากไปนั้น ผมยังไม่สร่างจากไข้หวัดเท่าใดนักครับ จึงมิได้ติดตามข่าวสาร มารู้เรื่องก็ต่อเมื่อวันศุกร์ที่แล้วนี่เอง ยังไม่เชื่อว่าเป็นความจริง คิดว่าครูท่านเพียงแต่ป่วย ต่อเมื่ออ่านบทกวี กรับไม้ลา ของ ท่านเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ซึ่งลงตีพิมพ์ในคอลัมน์ ข้างคลองคันนายาว หนังสือพิมพ์ เดลินิวส์ฉบับเมื่อวาน จึงแน่ใจ และรู้สึกใจหายอย่างยิ่งครับผม