เพียงแพรว

15 พฤษภาคม 2552 12:25 น. - comment id 985082

แอบขอบคุณไว้ก่อน อิอิ 

ครูพิม

15 พฤษภาคม 2552 12:51 น. - comment id 985086

สองมือยายเคบกอดปลอดผวา
ซับน้ำตาครารินถวิลหา
ป่านฉะนี้อยู่ไฉนยามไกลตา
วันคืนนา..ตั้งใจ..ไปกราบยาย..

ยาแก้ปวด

15 พฤษภาคม 2552 13:53 น. - comment id 985108

คิดถึงยาย
แต่อ่านแล้วเศร้าจัง

ไม่มาซะนานนะน้องสาว
ซำบายดีบ่

เพียงพลิ้ว

15 พฤษภาคม 2552 14:37 น. - comment id 985146

ไม่เคยพบหน้าปู่ย่าตายายเลยค่ะ

คิดถึงน้องสาวจ้า

whitelily

15 พฤษภาคม 2552 14:50 น. - comment id 985166

สวัสดีจ้า.....


เศร้าใจจริง ๆ  ........



สบายดีนะจ้ะ.....

แจ้นเอง

15 พฤษภาคม 2552 19:55 น. - comment id 985339

ทำไมชีวิตยายถึงเศร้าอย่างนี้นะ

บทกลอนไขขานเรื่องราวไพเราะมากค่ะ

หายไปไหนมาคะ

สบายดีหรือเปล่า

แวะมาทักทายค่ะ

เฌอมาลย์

15 พฤษภาคม 2552 22:20 น. - comment id 985463

เป็นเรื่องที่เศร้ามากๆเลยค่ะ

ยายคงทุกข์ทรมานมากที่เห็นคนที่รักมากจากกันไปทีละคน ทีละคน

นรศิริ

16 พฤษภาคม 2552 05:26 น. - comment id 985595

น้ำรินหลั่งลงตรงซอกแก้ม
น้ำตาแกมปนเลือดมิหือดหาย
ปริเวทนาแทบวางวาย
เมื่อสายใจของแม่แดดิ้นลง

จากวันนั้นจวบวันนี้เดือนปีผ่าน
เป็นวันวานที่ใจไม่ลืมหลง
ใยชีวีนี้หนอไม่ปลิดปลง
ติดตามนวลอนงค์ของแม่ไป

แม่ทนทุกข์ทรมานมานานโข
กับกายที่ผอมโซโอ้เวรไฉน
มีเพียงกายเพียงตัวไร้หัวใจ
รอวันวางชีวาลัยยายชรา

สะเทือนใจจังนะคะ

แก้วประเสริฐ

16 พฤษภาคม 2552 16:36 น. - comment id 985843

         ลูกรัก   เอาเวปฯนี้ไปศึกษาไว้นะพ่อเองก็เอา
มาศึกษาแต่ยังมีสิ่งปลึกย่อยหากสงสัยถามมาได้นะ
รักลูกพ่อเสมอ

http://thaiarc.tu.ac.th/poetry/index.html

              แก้วประเสริฐ.

พิมพ์แก้ว

17 พฤษภาคม 2552 00:54 น. - comment id 986077

เศร้าค่ะ 

อยากให้ทุกคนพบแต่ความสุข...ทำไมนะ  จะทำไงถึงจะไม่ทุกข์เวทนาแบบนี้

ริมธาร

17 พฤษภาคม 2552 04:31 น. - comment id 986109

แพรวค่ะ

17 พฤษภาคม 2552 13:15 น. - comment id 986251

พี่ครูพิม  ...ขอบคุณบทกลอนค่ะ ดูแลสุขภาพนะคะ อากาสเปลี่ยนแปลงบ่อย


พี่ยาแก้ปวด... ขอให้แพรวซัก 3-4 เม็ดสิคะ รู้สึกปวดหัวไงก็ไม่รู้ อิอิ  คิดถึงค่ะ 


พี่เพียงพลิ้ว...ตากะยาย แพรวรอบ่นอยู่ที่บ้านค่ะตอนนี้ ส่วนปู่ เคยเจอแต่จำไม่ได้ ย่าเหมือนกันค่ะ  คิดถึงพี่ค่ะ

พี่whitelily ...สวัสดีค่ะ ไม่ต้องเศร้าน้า มีแพรวอยู่ด้วยแล้ว โอ๋ๆๆๆๆๆ อิอิ

คุณแจ้นเอง...แพรวก็แว๊ปไปแว๊ปมาค่ะ ขอบคุณนะคะที่แวะมาเยี่ยม พักผ่อนเยอะๆนะคะ ช่วงนี้มีแต่คนไม่สบาย เป็นห่วงค่า จุ๊บ


พี่เฌอ....อย่าร้องค่ะ เพราะผ้าเช็ดน้ำตาน้องยังไม่ทันแห้ง เอาไปตากมะกี้นี่เอง โอ๋ๆๆๆๆๆพี่คนดีของน้อง

คุณนรศิริ....ขอบคุณกลอนเพราะๆนะคะ สะเทือนใจไม่แพ้กันเลยค่ะ เฮ้อ 

พ่อแก้ว... ลูกเข้าไปดูแล้วค่ะ และคงต้องดูบ่อยๆซะด้วย 555 ดีใจจังค่ะที่พ่อเข้ามาเยี่ยมดูแลสุขภาพนะคะ ฝนตกบ้อยบ่อย  ..รัก เคารพ ค่ะ..


คุณ พิมพ์แก้ว...นั่นสิค่ะ การเกิดแก่เจ็บตาย มันทรมานจังเลยเน๊อะ เฮ้อ


คุณ ริมธาร....  ขอจุ๊บ แทนการปรบมือนะคะ อิอิ

แก้วประเสริฐ

17 พฤษภาคม 2552 23:43 น. - comment id 986621

       ไม่เป็นไรหรอกลูกเรา ฝึกหัดไว้จนชำนาญ
แล้วจนกระทั่งจิตเป็นกลอน กลอนเป็นจิต รวมเป็น
ใจหนึ่งเดียว ก็สามารถจะเขียนอะไรก็ได้จ้า แต่พ่อ
ห้ามไว้หนึ่งหากมาเป็นลูกพ่อคือ
1 ห้ามเด็ดขาดไปลอกเลียนแบบใคร ใช้สติปัญญา
เราเอง อักษรบางอักษรส่วนใหญ่เขาจะใช้กันใช้ได้
เพราะอักษรครูบาอาจารย์ท่านเขียนไว้ในพจนานุกรม
ไว้แล้ว มิเป็นไรแต่อย่าลอกกลอนเขาเด็ดขาด
จะทำให้สติปัญญาเราอ่อนมิเป็นตัวของตัวเอง
2  เมื่อชำนาญแล้วอย่าแสดงตนหรือลืมตนว่า
เรานี่เก่งแล้ว ดูถูกคนอ่านเขาเป็นอันขาดให้
เราถ่อมตนเองไว้เสมอ ไม่ต้องไปแสดงความ
คิดเป็นใดๆกับเขา เพียงแค่อ่านเท่านั้น ใคร
จะเป็นอย่างไรปล่อยวางไว้นะ
3  กลอนบทที่สองคำสุดท้ายควรเป็นอักษรสูง
เสมอด้วยจะทำให้กลอนเขียนยากแต่หากฝึกหัด
จนคล่องแล้วไม่ยากหรอก ส่วน เอก โท อนุโลม
และอักษรกล้ำคือกำหนดเป็นต้นซึ่งเป็นคำเดียว
แต่พยายามหลึกเลี่ยงเว้นจากเลี่ยงไม่ได้นะ
เหตุใดพ่อถึงให้ใช้อักษรสูงเป็นหลัก เพราะ
อักษรนั้นจะออกเสียงสูงไพเราะและเป็นเสียง
จัตวาโดยอัตโนมัตเอง
4บรรทัดที่สามคำสุดท้ายห้ามเด็ดขาดจะใช้เสียง
เอกโทตรีจัตวา ไม่ได้นะ
5 บรรทัดที่สี่ คำสุดท้ายห้ามเป็นคำตายโดยเด็ด
ขาด เพราะ บทต่อไปจะรับได้ยาก เว้นแต่ว่าจะ
เชี่ยวชาญจริงๆแต่ก็จะทำให้กลอนนั้นไม่อ่อน
ไหวพลิ้วไพเราะ จะออกสำเนียงห้วนๆ คนอ่าน
จะไม่เร้าใจเร้าอารมณ์จ๊ะ อีกประการหนึ่งการยุ่ง
เกี่ยวกับใครหรือแม้แต่เขาจะว่าเราก็ตามจงจำ
ไว้ไม่ต้องไปโกรธเขา ไม่พอใจเราก็ไม่ยุ่งกับเขา
การเขียนกลอนที่ดีต้องประกอบด้วยอารมณ์
ที่สุนทรีก็จะทำให้กลอนเราอ่อนไหวพลิ้วไปตาม
ตัวอักษร การใช้อักษรก็ควรใช้ในสิ่งเหมาะสม
กลอนต้องได้ใจความเสมอนะ

     พ่อขอฝากไว้เท่านี้ ส่วนต้องจำให้มั่นอย่าหลง
ตัวเราเป็นอันขาด และดูถูกคนด้วยกัน ใช่ว่าเรา
จะเก่งมาจากในท้องนอกเสียจากมีพรสวรรค์
ที่เกิดขึ้นเองติดตามมา เช่นตระกูลพ่อเองไม่มี
คนแต่งกลอนได้เลยและไม่ค่อยชอบเสียด้วย
แต่พ่อเองกลับชอบเป็นชีวิตจิตใจ แปลกแต่จริง
ใหม่ๆพ่อเองก็ไม่เป็นมาชอบตอนเรียนมัธยม
สมัยก่อนเท่านั้นแต่ก็ห่างมามากทำงานก็ไม่ได้
ใช้มาเล่นอีกทีก็ตอนปลดเกษียณอายุแล้วเพื่อ
ความฝึกสมองตนเองจ้า รักลูกเสมอ

              แก้วประเสริฐ.