ผ่านชีวิตร้อนหนาวมายาวแล้ว แต่ไม่แคล้วเปล่าดายวันวัยล่วง มองหาใครเข้ามาเยียวยาทรวง ให้ผ่านช่วงเลวร้ายก่อนหลับตา สู้ชีวิตผจญผ่านฝนแดด ไอร้อนแผดก้าวผ่านด้วยแรงล้า หนาวสุดกู่ยามลมลู่พัดมา กอดกายาอย่างเดียวดายไร้คนแล ในมุมหนึ่งของชีวิตที่คิดถึง ภาพตราตรึงพันผูกลูกพ่อแม่ แม้ยามร้อนไม่ร้อนถึงดวงแด ถึงยามหนาวหนาวเพียงแต่แค่ร่างกาย คู่ชีวิตลาลับดับจากโลก ทิ้งรอยโศกฝังใจไว้ไม่หาย สุดกล่ำกลืนเกลียดชังเจ้าความตาย ใยช่างร้ายพรากเราให้เศร้าตรม พลัดจากผัวตัวเรายังมีลูก ได้เลี้ยงดูฝังปลูกอย่างสุขสม บ้านหลังน้อยที่คอยกันแดดลม มีความรักห่อห่มอบอุ่นใจ ย้ำสัญญากับตัวเองว่าวันนี้ จะเลี้ยงดูลูกอย่างดีเอาใจใส่ ถนอมเฝ้ามิให้ยุงเหลือบลิ้นไร มาตอมไต่ร่างกายให้ได้คัน จนเจ้าเติบโตไปในวัยรุ่น กลิ่นหอมกรุ่นความสาวดาวในฝัน แม่สุดห่วงเจ้าดวงดอกชีวัน พรหมจรรย์จะฆ่าเจ้าเยาวมาลย์ ความโชคร้ายหรือใครที่กลั่นแกล้ง ลูกของแม่โดนแทงปล้นความหวาน กลายเป็นศพไร้เสื้อผ้าอนาจาร กระชากจิตวิญญาณแม่แหลกลง นอนร้องไห้เดียวดายคิดเรื่องเก่า แววความเศร้าในใจยังเหลือหลง เหมือนภาพร้ายฉุดใจให้แย่ลง เกินกว่าปลงปลดไปให้ล่องลอย โชคชะตาหรือฟ้ามากำหนด หนึ่งชีวิตรันทดที่ต่ำต้อย นอนเหน็บหนาวกอดหมอนเก่าเฝ้ารอคอย ชีวิตน้อยหนึ่งนี้...หลับนิรันดร์ ...
15 พฤษภาคม 2552 12:25 น. - comment id 985082
แอบขอบคุณไว้ก่อน อิอิ
15 พฤษภาคม 2552 12:51 น. - comment id 985086
สองมือยายเคบกอดปลอดผวา ซับน้ำตาครารินถวิลหา ป่านฉะนี้อยู่ไฉนยามไกลตา วันคืนนา..ตั้งใจ..ไปกราบยาย..
15 พฤษภาคม 2552 13:53 น. - comment id 985108
คิดถึงยาย แต่อ่านแล้วเศร้าจัง ไม่มาซะนานนะน้องสาว ซำบายดีบ่
15 พฤษภาคม 2552 14:37 น. - comment id 985146
ไม่เคยพบหน้าปู่ย่าตายายเลยค่ะ คิดถึงน้องสาวจ้า
15 พฤษภาคม 2552 14:50 น. - comment id 985166
สวัสดีจ้า..... เศร้าใจจริง ๆ ........ สบายดีนะจ้ะ.....
15 พฤษภาคม 2552 19:55 น. - comment id 985339
ทำไมชีวิตยายถึงเศร้าอย่างนี้นะ บทกลอนไขขานเรื่องราวไพเราะมากค่ะ หายไปไหนมาคะ สบายดีหรือเปล่า แวะมาทักทายค่ะ
15 พฤษภาคม 2552 22:20 น. - comment id 985463
เป็นเรื่องที่เศร้ามากๆเลยค่ะ ยายคงทุกข์ทรมานมากที่เห็นคนที่รักมากจากกันไปทีละคน ทีละคน
16 พฤษภาคม 2552 05:26 น. - comment id 985595
น้ำรินหลั่งลงตรงซอกแก้ม น้ำตาแกมปนเลือดมิหือดหาย ปริเวทนาแทบวางวาย เมื่อสายใจของแม่แดดิ้นลง จากวันนั้นจวบวันนี้เดือนปีผ่าน เป็นวันวานที่ใจไม่ลืมหลง ใยชีวีนี้หนอไม่ปลิดปลง ติดตามนวลอนงค์ของแม่ไป แม่ทนทุกข์ทรมานมานานโข กับกายที่ผอมโซโอ้เวรไฉน มีเพียงกายเพียงตัวไร้หัวใจ รอวันวางชีวาลัยยายชรา สะเทือนใจจังนะคะ
16 พฤษภาคม 2552 16:36 น. - comment id 985843
ลูกรัก เอาเวปฯนี้ไปศึกษาไว้นะพ่อเองก็เอา มาศึกษาแต่ยังมีสิ่งปลึกย่อยหากสงสัยถามมาได้นะ รักลูกพ่อเสมอ http://thaiarc.tu.ac.th/poetry/index.html แก้วประเสริฐ.
17 พฤษภาคม 2552 00:54 น. - comment id 986077
เศร้าค่ะ อยากให้ทุกคนพบแต่ความสุข...ทำไมนะ จะทำไงถึงจะไม่ทุกข์เวทนาแบบนี้
17 พฤษภาคม 2552 04:31 น. - comment id 986109
17 พฤษภาคม 2552 13:15 น. - comment id 986251
พี่ครูพิม ...ขอบคุณบทกลอนค่ะ ดูแลสุขภาพนะคะ อากาสเปลี่ยนแปลงบ่อย พี่ยาแก้ปวด... ขอให้แพรวซัก 3-4 เม็ดสิคะ รู้สึกปวดหัวไงก็ไม่รู้ อิอิ คิดถึงค่ะ พี่เพียงพลิ้ว...ตากะยาย แพรวรอบ่นอยู่ที่บ้านค่ะตอนนี้ ส่วนปู่ เคยเจอแต่จำไม่ได้ ย่าเหมือนกันค่ะ คิดถึงพี่ค่ะ พี่whitelily ...สวัสดีค่ะ ไม่ต้องเศร้าน้า มีแพรวอยู่ด้วยแล้ว โอ๋ๆๆๆๆๆ อิอิ คุณแจ้นเอง...แพรวก็แว๊ปไปแว๊ปมาค่ะ ขอบคุณนะคะที่แวะมาเยี่ยม พักผ่อนเยอะๆนะคะ ช่วงนี้มีแต่คนไม่สบาย เป็นห่วงค่า จุ๊บ พี่เฌอ....อย่าร้องค่ะ เพราะผ้าเช็ดน้ำตาน้องยังไม่ทันแห้ง เอาไปตากมะกี้นี่เอง โอ๋ๆๆๆๆๆพี่คนดีของน้อง คุณนรศิริ....ขอบคุณกลอนเพราะๆนะคะ สะเทือนใจไม่แพ้กันเลยค่ะ เฮ้อ พ่อแก้ว... ลูกเข้าไปดูแล้วค่ะ และคงต้องดูบ่อยๆซะด้วย 555 ดีใจจังค่ะที่พ่อเข้ามาเยี่ยมดูแลสุขภาพนะคะ ฝนตกบ้อยบ่อย ..รัก เคารพ ค่ะ.. คุณ พิมพ์แก้ว...นั่นสิค่ะ การเกิดแก่เจ็บตาย มันทรมานจังเลยเน๊อะ เฮ้อ คุณ ริมธาร.... ขอจุ๊บ แทนการปรบมือนะคะ อิอิ
17 พฤษภาคม 2552 23:43 น. - comment id 986621
ไม่เป็นไรหรอกลูกเรา ฝึกหัดไว้จนชำนาญ แล้วจนกระทั่งจิตเป็นกลอน กลอนเป็นจิต รวมเป็น ใจหนึ่งเดียว ก็สามารถจะเขียนอะไรก็ได้จ้า แต่พ่อ ห้ามไว้หนึ่งหากมาเป็นลูกพ่อคือ 1 ห้ามเด็ดขาดไปลอกเลียนแบบใคร ใช้สติปัญญา เราเอง อักษรบางอักษรส่วนใหญ่เขาจะใช้กันใช้ได้ เพราะอักษรครูบาอาจารย์ท่านเขียนไว้ในพจนานุกรม ไว้แล้ว มิเป็นไรแต่อย่าลอกกลอนเขาเด็ดขาด จะทำให้สติปัญญาเราอ่อนมิเป็นตัวของตัวเอง 2 เมื่อชำนาญแล้วอย่าแสดงตนหรือลืมตนว่า เรานี่เก่งแล้ว ดูถูกคนอ่านเขาเป็นอันขาดให้ เราถ่อมตนเองไว้เสมอ ไม่ต้องไปแสดงความ คิดเป็นใดๆกับเขา เพียงแค่อ่านเท่านั้น ใคร จะเป็นอย่างไรปล่อยวางไว้นะ 3 กลอนบทที่สองคำสุดท้ายควรเป็นอักษรสูง เสมอด้วยจะทำให้กลอนเขียนยากแต่หากฝึกหัด จนคล่องแล้วไม่ยากหรอก ส่วน เอก โท อนุโลม และอักษรกล้ำคือกำหนดเป็นต้นซึ่งเป็นคำเดียว แต่พยายามหลึกเลี่ยงเว้นจากเลี่ยงไม่ได้นะ เหตุใดพ่อถึงให้ใช้อักษรสูงเป็นหลัก เพราะ อักษรนั้นจะออกเสียงสูงไพเราะและเป็นเสียง จัตวาโดยอัตโนมัตเอง 4บรรทัดที่สามคำสุดท้ายห้ามเด็ดขาดจะใช้เสียง เอกโทตรีจัตวา ไม่ได้นะ 5 บรรทัดที่สี่ คำสุดท้ายห้ามเป็นคำตายโดยเด็ด ขาด เพราะ บทต่อไปจะรับได้ยาก เว้นแต่ว่าจะ เชี่ยวชาญจริงๆแต่ก็จะทำให้กลอนนั้นไม่อ่อน ไหวพลิ้วไพเราะ จะออกสำเนียงห้วนๆ คนอ่าน จะไม่เร้าใจเร้าอารมณ์จ๊ะ อีกประการหนึ่งการยุ่ง เกี่ยวกับใครหรือแม้แต่เขาจะว่าเราก็ตามจงจำ ไว้ไม่ต้องไปโกรธเขา ไม่พอใจเราก็ไม่ยุ่งกับเขา การเขียนกลอนที่ดีต้องประกอบด้วยอารมณ์ ที่สุนทรีก็จะทำให้กลอนเราอ่อนไหวพลิ้วไปตาม ตัวอักษร การใช้อักษรก็ควรใช้ในสิ่งเหมาะสม กลอนต้องได้ใจความเสมอนะ พ่อขอฝากไว้เท่านี้ ส่วนต้องจำให้มั่นอย่าหลง ตัวเราเป็นอันขาด และดูถูกคนด้วยกัน ใช่ว่าเรา จะเก่งมาจากในท้องนอกเสียจากมีพรสวรรค์ ที่เกิดขึ้นเองติดตามมา เช่นตระกูลพ่อเองไม่มี คนแต่งกลอนได้เลยและไม่ค่อยชอบเสียด้วย แต่พ่อเองกลับชอบเป็นชีวิตจิตใจ แปลกแต่จริง ใหม่ๆพ่อเองก็ไม่เป็นมาชอบตอนเรียนมัธยม สมัยก่อนเท่านั้นแต่ก็ห่างมามากทำงานก็ไม่ได้ ใช้มาเล่นอีกทีก็ตอนปลดเกษียณอายุแล้วเพื่อ ความฝึกสมองตนเองจ้า รักลูกเสมอ แก้วประเสริฐ.