** รำพึงคำนึงหวน **

แก้วประเสริฐ

        **  รำพึงคำนึงหวน  **
     เสียงไผ่พลิ้วหวิวหวามท่ามทรวงซึ้ง
ดนตรีตรึงพึงพินิจอดหมองซ่าน
ใบไม้ปลิวผ่านหน้าคราหวนกานท์
อกสะท้านวกวนจนเขียนกลอน
     ว่าจะหยุดมิอาจคาดหวังคิด
แต่ดวงจิตแผ่ห้วงเป็นบ่วงหลอน
กระจายจนมิอาจปราศขั้นตอน
สิ่งรุ่มร้อนหมองหม่นปนสิ่งคลาย
     สิ่งเคยหวังหมกมุ่นกรุ่นความหลัง
แสงไฟพลังหรี่แล้วแนวเทียนสลาย
รอวันดับมลายสิ้นจินต์ใจกาย
แสงภายในเหี่ยวแห้งแฝงอาดูร
     ดั่งต้นไม้เติบใหญ่แผ่ไพศาล
ด้วยผ่านกาลเวลาคราแสงสูรย์
จะล่วงลับหลีกเร้นเด่นเกื้อกูน
ยังต้องสูญสิ้นหวังมิยั่งยืน
     ความหมุนเวียนเปลี่ยนไปในโลกกว้าง
ผันพลิกพลางแปรคลายกลายขมขื่น
ทั้งรักชังคลุกเคล้าเปรียบเฝ้ายืน
จนต้องฝืนยามกาลผ่านครรลอง
     จะเหลือสิ่งใดเล่าเฝ้าสล้าง
ผ่านแม้นทางมุ่งหมายกลายเป็นสอง
ดั่งพฤกษาหวงใบต้องคลายปอง
ลอยละล่องหลุดต้นจนล่วงโรย
     เฝ้าหมุนเวียนเปลี่ยนสลับประดับร่าง
ในท่ามกลางของใจจนให้โหย
ป่านฉะนี้สิ่งหวังดังถูกโปรย
มิอาจโกยหวนกลับนับเกิดมา
     นี่แหละหนอความจริงอิงโลกไว้
สิ่งที่ได้มลายสูญหนุนคว้าหา
ยังต้องดับสิ้นมลายสลายปัญญา
เหลือนำมาดีชั่วพัวพันตาม.
     ***   แก้วประเสริฐ.   ***