นิทาน (โคลง) หนุ่มนักติ {^_^}

KIRATI

ณ แนวภู หมู่บ้าน     นาดี
มีหนุ่มนาย ชมมี       ช่างกล้า
ชอบติว่า ทุกที          มีเรื่อง เมินก่อ
มักก่นขอ ติค้า          ข่มเน้น เป็นลำ
เป็นประจำ อย่างนี้     จนชิน
ประชาก่อ มักยิน        หนุ่มน้อย
ติเตียน เกริ่นคำฉิน   คำกล่าว ชินนา
จึงกลั่นจิต คิดเรืองร้อย   หล่อสร้าง พระประธาน
ฝีมืองาน ชำนาญปั้น    พุทธองค์
ทักษะช่าง บรรจง        ก่อได้
จนงามดั่ง สวรรค์ทรง  นำส่ง ชมกราบ
งามสง่า องค์พระไร้     ที่ติไซร้ อันใด
งามดังใจ เชิญหนุ่มให้   มาเลย
จงช่วยชม เปรียบเปรย   ก่นอ้าง
พินิจมอง ทั่วองค์เอย     งาม บ่ เห็นติ
อคติ อิจฉาสร้าง             เกริ่นอ้าง  วจี
งามเสียที ที่ปั้น             ปฏิมา
งามแต่ เพียงพูดจา        บ่ได้
ติจบ เกริ่นเฮฮา             หัวร่อ  ชอบใจ
บ่เหลียวหลัง กลับไปให้ ช่างปั้น ยืนงง (ช่างปั้นบอก ไอ้บร้า)
นักติตรง ช่างกล้า          ติเตียน
เรานี่ เกิดเป็นเซียน      ก่นหล้า
เดินดง  ก่นติเพียร        พรำบ่น เดินกลับ
สรรพสิ่ง บ่ เทียมฟ้า      แค่พื้น ชิวชิว
เดินระลิว หลิ่วต้น        ฝักทอง มองเฮย
บ่สม ตน ผลพอง          เบ่อเร้อ
ลำตน กิ่ง ครรลองผล    ควรแค่ มือจับ
กลับใหญ่ผล จนฟุมเฟ้อ กิ่งก้าน โตงเตง
ติจนเซ็ง จึ่งโน้ม           เอนกาย
พักพึ่งกาย นอนคลาย   น่องคล้อย
และมะม่วง ยังบ่วาย     ติต่อ ความมี
มะม่วงนี่ ผลกลับย้อย   จ่อยน้อย นิดเดียว
กิ่งควรเรียว ดั่งต้น        ฝักทอง
ตามครรลอง ที่มอง       กิ่งก้าน
ปากหาวง่วง นอนกอง   แนบนิ่ง นอนหลับ
ลมสะบัด มะม่วงต้าน    หล่นให้ ลนลาน
ตรงกบาล หนุ่มเข้า       พอดี
กลับเอ่ยว่า ขนาดมี        เหมาะแล้ว
ธรรมชาติ สรรค์ดี          ควรดั่ง ความแล
หากเท่า ฝักทองแคล้ว   บ่พ้น  นอนโรง(โลง)....
นิทานเรื่องนี้....สอนให้รู้ว่า...
ติชม...สมก่อไว้   ความมี
ติก่อ...ก็สุขดี        สุขให้
ติเตียน บ่ เพียรศรี  ดีหมาย
ติหน่าย บ่ ควรไซร้  ข่มไว้ ดีแฮ....