มหากาพย์

ตราชู

ท่านผู้อ่านที่เคารพทุกท่านครับ งานชิ้นนี้ ผมเขียนขึ้นจากแรงบันดาลใจ เมื่ออ่านกวีนิพนธ์ของกวีหลายท่าน อันมีเนื้อหาเกี่ยวเนื่องกับ สันติภาพ รวมไปถึงหนังสือ จตุรงคมาลา แหละ รุ้งสายอันรายสรวง ของ ท่านคมทวน คันธนู ผนวกกับเหตุการณ์จลาจลในกรุงเทพฯ เมื่อช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมาเป็นแรงบันดาลใจครับผม
มหากาพย์
๑.	โคลงดั้นบาทกุญชร
จดจำ บอกบ่งแจ้ง...............จดจาร
สวยโศลกอันบันลือ...............เลื่องก้อง
จากคนสู่คนขาน..............ไขเหตุ
ทราบศัพท์ ซาบซึ้งซ้อง...............ส่งเสริม
	สรรเสริญขัตติเยศสร้าง...............สงคราม
ทุกแห่งทวยพลเหิม...............แห่ห้อม
อักขูศัตรูขาม...............ผคมบาท
หนุนเนื่องนบนิ้วน้อม...............นอบนาย
	ชมชูวรราชเชื้อ...............ชาตรี
ยกเยี่ยงจดบรรยาย...............ยิ่งแกล้ว
เทพาพร่างปฐพี...............พรายผ่อง
เหยียบเหล่าชนแพ้แล้ว...............พากย์ลวง
	ฤายอมยกย่อง ย้ำ...............หยามหยัน
ปดป่าวเป็นมารปวง...............แปดเปื้อน
เสกสารอนุสนธิ์สรรพ์...............ทราม หยาบ
คงเหยียดคำเย้ยเยื้อน...............อยู่เสมอ
	คือกานท์ มหากาพย์ กี้...............กำธร
แบบอย่างสำหรับเยอ...............ยศจ้าว
พจีเกลากล่าวผจงกลอน...............พิจิตรกลั่น
พจนารถแจงโน้มน้าว...............เนิ่นสมัย
๒.	วสันตดิลกฉันท์ ๑๔
ถิ่นฐานสะท้านอศุพะท้น
ชิวะป่นกระจายไป
บาปนำกระหน่ำมนุชใน-
ธรณีสิขีเนา
	ผู้นำน่ะหนำกิรติแน่น
ดลแดนลุกำเดา
อ้างลักษณ์ สลักสิริเฉลา
คติเลิศประเสริฐเหลือ
	ร้อนรุ่มระรุมทุรจริต
สุจิจิตฤมีเจือ
ศอบั่นสะบั้นมรณะเบือ
เพราะอบายกระหายเบียน
	โลกนี่ ฉะนี้กระอุฉนัด
ทุประวัติวิบัติเวียน
ถั่นถั่นอธรรม์จิรเสถียร
ตะละทางมล้างธรรม
	โอ! นาศอนาถหทยะหนอ
ภพก่อพิบากกรรม
คืนวันประหวั่นอุระวะหวำ
พะเทวษทุเรศวาร
๓.	กาพย์ยานี ๑๑
เก่า ใหม่ ก็ไม่หมด-
รรรเรียงบทเรื่องรำบาญ
ไล่เชือดกันเลือดฉาน
สื่อเห็นชัดสาหัสชัง
	โก่นหั่นโดยกรรหาย
ต่างแพ้พ่ายเพิกภินท์พัง
ฝักใฝ่ซุกไฟฝัง
ซ้ำดุ้นฟืนสุมดื่นฟุน
	โหดฉาย ฉิบหายชาติ
เมื่อตัดขาดเมตตาคุณ
ขังแน่นอัดแค้นหนุน
ข้องขุ่นเน้นเคืองเข็ญหนอ
	ยั่วแย้งคอยแยงย้อน
ทุกข์บั่นบ่อนถมบ้าบอ
จิตเร่า จับเจ่ารอ-
ใจรักร่วมจักรวมแรง
	ขอคนไขว่ค้นคิด
รู้เปลื้องปลิด ร้ายเปลี่ยนแปลง
ขวากหนามคือความแหนง
สิ้นขวากหนาม สร้างความเนียน
๔.	กลอนสุภาพ
หยุดยุ่งยากอยากแย่งยุทธ์แย้งย่ำ
หยุดฮึ่มฮ่ำหวนหันเหิมหั่นเหี้ยน
หยุดฮือต้านประหารตัดประหัตเตียน
หยุดผิดเพี้ยนแผกพรรค ชั่วชักพา
	หยุดโลกามหากาพย์ก่อบาปเกิด
อันชูเชิดบูชิตบ่วงมิจฉา
เอาโกรธขึ้งขึงขังคับคั่งคา
บอกการฆ่าข้อนเข่นว่าเป็นคุณ
	ทอรักส่องรองแสงเทียบแรงสูรย์
รักเพียบคูณพูนคู่ผาภูขุน
รักด่ำใจได้จำได้ค้ำจุน
รักลรรมุนมากมายมั่นหมายมี
	รุ่งเบิกศานติ์บาลสันต์รุ้งบรรสาน
ล้างผองพาลลาญเผ่าหลามเหล่าผี
หมดมายามาย้ำมาย่ำยี
เมื่อไมตรีมีตรูมากหมู่ตรึง
	สร้างโลกามหากาพย์สุภาพกิจ
เชื่อมชนนิตย์แน่นเน้น เชื่อมเป็นหนึ่ง
เขียนคำนานขานนำควรคำนึง
ผูกรักรึง พักรบเพื่อภพเรา
(๑๖ ถึง ๑๗ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๒)