"นึกไม่ออก? จึงบอกให้รู้"

ภัทราภา

หยิบปากกา กับสมุด  มาหน้าหนึ่ง
นั่งตะลึง  มองกระดาษ  สะอาดขาว
จับปากกา  แนบแน่น  คิดเรื่องราว
วันนี้เรา  จะเขียนเรื่อง  อะไรดี
นั่งครุ่นคิด  คิดเท่าไร  ก็ไม่ออก
มองไปนอก  หน้าต่าง  ปล่อยใจหนี
หรือจะแต่ง  เรื่องธรรมชาติดี
ไม่รอรี  รีบออก  จากบ้านมา
นั่งอยู่บน  คันนา   และฟ้ากว้าง
ปล่อยใจคว้าง  ล่องลอย  สู่เวหา
หวังจะใช้  ธรรมชาติ  ช่วยนำพา
หยิบปากกา  สมุดมา  เขียนลงไป
บรรจงใส่  ความคิด  ทีละน้อย
รีบประดอย   ตัวอักษร  ร้อยเรียงใส่
เงยหน้าขึ้น   มองฟ้า  ที่กว้างไกล
แต่ทำไม  มันเขียนไป  วกวนมา
ตัดสินใจ  ขีดปากกา  กลางกระดาษ
ข้อผิดพลาด  อยู่ที่ใจ  ใช่เนื้อหา
หรือวันนี้   สมองฉัน  มันมึนชา
เก็บปากกา  เก็บสมุด  ลุกเดินไป
ตัดสินใจ  เปิดทีวี  ดูดีกว่า
หวังเพื่อว่า   จะได้มี  ความคิดใหม่
หยิบรีโมท   กดมัน  ทุกช่องไป
สุดท้อใจ   มีแต่ข่าว   การชุมนุม
เมื่อไหร่หนอ  คนเรา  ถึงจะคิด
เลิกทำผิด  ให้ประเทศ   ต้องร้อนรุ่ม
ปิดถนน  ในเมือง  เพื่อชุมนุม
มันไม่คุ้ม  ความเสียหาย  ในบ้านเรา
ทุกวันนี้  เศรษฐกิจ  ไทยก็ทรุด
เหมือนยิ่งฉุด   ให้แย่  ยิ่งกว่าเก่า
มีประชุม  อาเซียน  ในบ้านเรา
ขายหน้าเขา  คนไทยเรา  ทะเลาะกัน
เบื่อแสนเบื่อ  ปิดทีวี  หนีดีกว่า
จึงหันมา  เขียนกลอน  ระบายฝัน
แต่ไม่รู้  จะเขียนเรื่อง  อะไรกัน
นึกไม่ทัน   ฉันจึงบ่น  เป็นกลอนมา