ตากับหลาน

นักสืบ ไร้อันดับ

ตากับหลานจูงมือกันทุกวันเห็น
ตอนเช้าเย็นไป-กลับเพื่อรับหลาน
หน้าโรงเรียนเป็นประจำซ้ำเหตุการณ์
ตาเดินผ่านหน้าฉันทุกวันมา
มือแห้งเหี่ยวกุมมือน้อยร้อยความคิด
ภาพยังติดตรึงให้ใจปราถนา
อยากมีมือใครบ้างไม่ร้างลา
เหมือนมือตากุมมือฉันทุกวันไป
สีหน้าตาเงียบสงบเหมือนพบสุข
หลานสนุกคุยจ้อพ้อเสียงใส
กระโปรงแดงโบว์สองข้างต่างแกว่งไกว
พลิ้วไสวใต้ตะวันอันงดงาม
	
เด็กกำพร้าอย่างฉันทุกวันนึก
ความรู้สึกอยากมีใครคอยไต่ถาม
อยู่อย่างไรกินอิ่มไหมในนิยาม	
ปลอบโยนตามความรู้สึกนึกถึงกัน
ตาเดินช้าผ่านกันทุกวันทัก
ส่งรอยยิ้มอิ่มประจักษ์สลักขวัญ
อยากมีใครเป็นอย่างตามาแบ่งปัน
ถักทอฝันคนที่ซึ่งไร้พึ่งพา
เสียงล้อรถครูดถนนจนก้องหู
เหลียวหลังดูภาพนั้นหวั่นผวา
กระโปรงแดงใต้รถบดกายา	
สายลมล้าขาดห้วงทวงชีวิน
ไม่มีแล้วหลานน้อยที่คอยทัก
ไม่มีแล้วเด็กน่ารักที่พักผิน
ไม่มีแล้วเสียงนี้ที่ยลยิน
ไม่มีแล้วทั้งแผ่นดินสิ้นโลกา
ตาประคองอุ้มหลานผ่านนานแล้ว
ไร้วี่แววดาวดับเหมือนลับฟ้า
ต่อแต่นี้นานเท่าใดดวงใจตา
จะกลับมาให้ฉันเห็นเป็นเช่นเดิม
             ------------
            (ไร้อันดับ)