หยิบสมุด เล่มเก่า มาเปิดอ่าน มีตำนาน ของใคร อยู่ในนั้น ทั้งหวานซึ้ง ระทมเศร้า เหงาชีวัน มีสัมพันธ์ ของใยรัก เคยถักทอ อาจจะเปื้อน ฝุ่นใจ ในชีวิต พรหมลิขิต ขีดทาง ให้ร้างหอ อยากบอกเธอ ถึงอย่างไร ใจก็รอ หนุ่มเมืองตอ ลืมแล้วหลาว สาวอยุธยา ไม่นึกถึง เลยใช่ไหม ใครเคยห่วง ใยถึงลวง หลอกกัน ให้ฝันหา ลืมปลาเห็ด รสแฉล้ม แกล้มสุรา เมื่อยกายา เคยบีบนวด ปวดบรรเทา ถึงเธอลืม ฉันก็รอ ไม่ท้อถอย ใจดวงน้อย จะคอยฝัน แม้มันเหงา สักวันหนึ่ง สวรรค์สร้าง ทางสองเรา คงร่วมเนาว์ รักนิรันดร์ ฉันคู่เธอ........ ปลาเห็ดของชาวอยุธยา(ท่าเรือ)คือ ทอดมันของคนกรุงเทพ... ทิพย์โนราห์ พันดาว
4 กุมภาพันธ์ 2552 19:16 น. - comment id 945850
สาวเมืองสะตอ อ่านได้ไหมคะ .....
5 กุมภาพันธ์ 2552 00:29 น. - comment id 945957
นึกว่าสาวที่ใหนที่แท้สาวยุดยานี่เอง...แบบว่าไม่ใช่หนุ่มเมืองสะตอ..แต่หน้าตาออกทางใต้พอจะไหวมั้ยครับ..อิอิ
5 กุมภาพันธ์ 2552 09:35 น. - comment id 946035
การที่ได้เก็บเกี่ยวความทรงจำไว้ แล้วถ่ายทอดออกมาผ่านตัวอักษรเก็บไว้ก็ดีแบบนี้นี่เองค่ะ พอหยิบขึ้นมาอ่านก็ทำให้นึกถึงได้ และซึมซับได้ดีเลยทีเดียว
5 กุมภาพันธ์ 2552 16:58 น. - comment id 946315
ขอใช้สิทธิ์พาดพิงครับ...ทั่นประธาน.. ทอดมัน ของ..อยุธยา(วังน้อย) ก็คือปลาเห็ด ของอยุธยาเช่นกันครับ... เขียนได้งดงาม..มีชีวิตชีวาครับ..
5 กุมภาพันธ์ 2552 19:59 น. - comment id 946358
หวัดดีครับคุณทิพย์โนรา ฯ เป็นทั้งหนุ่มสะตอ..และหนุ่มลูกเนียงครับ... เข้ามาให้กำลังใจกลอนเพราะ ๆครับ..
5 กุมภาพันธ์ 2552 22:44 น. - comment id 946497
10 กุมภาพันธ์ 2552 15:53 น. - comment id 947963
ว่ายังไงสบายดีหรือเปล่าคุณโนรา กลอนเพราะดีมากๆๆ ชอบกลอนคุณจัง