หน้าส่วนตัว
ไอคะนึง อวลอบ อาบผิวเรื่อ
กระแซะแทรก ผิวเนื้อ รู้เหน็บหนาว
อณูน้อย แผ่วผ่าน ดั่งม่านดาว
พลิ้วตัว ระดะพราว เกาะกุมใจ
หม่นขาว ประหนึ่ง สีมุกหมอก
พรมระลอก หลอมรวม หยาดน้ำใส
คือน้ำค้าง ค้างติด ลำเนาไพร
ค้างคิด ความนัย บ่มอารมณ์
น้ำค้างเอย กรรมเจ้า ที่เฝ้าค้าง
วันเวลา แรมร้าง ห่างสุขสม
อุ่นไอแดด อบไอรัก เคยชื่นชม
เพาะบ่ม ให้เจ้า ระอุไอ
ระเหยลอย ละลาย ละอองอณู
ผู้รู้ ย่อมรู้ ยากผลักไส
อณูรัก อณูรอ ยังโยงใย
กัดกร่อน ดวงใจ สุดตรอมตรม
อาจเก็บงำ ออมใจ ใช่เก็บหมด
หยาดน้ำค้าง รันทด คงค้างขม
สงสารเอย น้ำค้าง ค้างระบม
แม้หยาดทิ้ง ยิ่งระทม ค้างคาใจ
กลิ่นโยทะกา 3 ก.พ. 2552 11:24 น. - ID 122817 
1003
2
0
3 กุมภาพันธ์ 2552 12:14 น. - comment id 945104
กลอนเพราะค่ะ แวะมาอ่านกลอนค่ะ
3 กุมภาพันธ์ 2552 12:48 น. - comment id 945127
แวะมาทักทายจ้า
3 กุมภาพันธ์ 2552 14:26 น. - comment id 945170
ที่มาของน้ำค้างร่วงหล่นและละลายไป กลอนเพราะดีจังค่ะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
