ไม่เคยพอ...

รัตนราช

เมื่อแสงจันทร์สาดส่องไปตามถนน
ยามมืดมนฤดูร้อนที่มาถึง
เสียงฝีเท้าขวักไขว่ในคำนึง
โลกถูกตรึงลอยขึ้นในทันใด
     เราจะสรรค์สร้างสวรรค์บนทางนี้
บทรักที่ไพเราะกว่ากวีไหน
แม้ลูกอมที่ว่าหวานสักปานใด
ไม่อาจเปรียบเทียบได้กับกายเธอ
     เหงื่อเริ่มชุ่มฉาบผิวกายเพราะไอรัก
ฉันเป็นหลักให้เธอยึดกันพลั้งเผลอ
เร่งจังหวะผลัดรุกรับฉันกับเธอ
ยังพร่ำเพ้อแม้กายชิดสนิทกัน
     เมื่อแสงไฟดับลง  ณ  ตรงนี้
สวรรค์ที่สองเราร่วมสร้างสรรค์
ได้เกิดขึ้นตามประสงค์กันและกัน
ปล่อยให้ฉันได้สร้างสรรค์เถิดคนดี
     ไม่เคยพอในรสรักที่มอบให้
หยุดไม่ได้อยากสัมผัสเธอทุกที่
ความเริงใจอยากมอบให้เธอคนดี
หากแม้มีคงไม่พอต่อหัวใจ
     แสงจันทรานวลผ่องกระทบผิว
ลิ้มรสชิวหาหวานกว่าสิ่งไหน
ฉันตกอยู่ในห้วงรักเธอทันใด
และคงไม่มีคำใดมาเปรียบปาน
     หายใจออกหายใจเข้ากระเส่าซ่าน
ดื่มด่ำนานไร้เสียงแทรกประสาน
ผลัดขึ้นลงตามอารมณ์เราต้องการ
มิอาจต้านต้องเคลื่อนไหวไปพร้อมกัน
     เราเร่งใส่ไฟรักอย่างท่วมท้น
ในบัดดลเราล่องลอยสู่สวรรค์
รู้สึกถึงความเบาหวิวในใจพลัน
เท้าเรานั้นเหมือนไม่แตะพื้นเลย
     สิ่งที่ฉันทำให้เธอใครรู้บ้าง
แม้โลกกว้างยังไม่อาจเฉลย
จักรวาลที่กว้างใหญ่กว่าที่เคย
ไม่รู้เลยไม่เข้าใจในรักเรา
     จังหวะรักประโคมไปไม่หยุดนิ่ง
ทุกทุกสิ่งอยู่ในมือไม่เร่งเร้า
จูบของเธอกับฉันซ่านแผ่วเบา
บทรักเรายังดำเนินตามแผนใจ
   ฉันรู้สึกเหมือนเป็นชายที่สุขล้น
สุขกับคนในห้องเดียวกันได้
เราไม่หลับยังต้องการเริงรักไป
ทำจนได้เท่าที่ใจเราต้องการ
   อยากทำได้ให้เหมือนคำที่พร่ำบอก
สนองตอบความรักที่หอมหวาน
หลับไม่ลงหากใกล้เธอฉันต้องการ
อยากก่อสานสัมพันธ์ฉันรักเธอ
   ไม่เคยพอในรสรักเลยสักครา
หากมองตาเธอทุกทีมีพลั้งเผลอ
ทำไมฉันถึงอยากเริงรักกับเธอ
รู้แล้วเออฉันกับเธอไม่เคยพอ