เด็กหญิงโหยด....ตอนอวสาน

นรศิริ

เด็กหญิงโหยดตอน  ๒
เช้าวันหนึ่งซึ้งในน้ำใจนัก
โหยดลูกรักวิ่งแจ้นมาหน้าตั้ง
วันนี้หนูมีส้มกินอร่อยจัง
แล้วหนูยังเอามาฝากคุณครู
โหยดยื่นมือถือส้มส่งมาให้
ครูแทบน้ำตาไหลซึ้งใจหนู
รีบยื่นมือรับไว้ใจหดหู่
แสนอดสูร้าวรานสะท้าฤดี
ใครให้ส้มเจามานะลูกฮัก
เจ้าไปลักขโมยใครมาหรือนี่
ครูขาหนูได้มาจากยายชี
ฝากกับรถลุงสีให้หนูเอง
ครูขอบใจส่งส้มคืนให้โหยด
คุณครูขากินโลดมีเป็นเข่ง
เธอยิ้มสุขทั้งหัวเราะครื้นเครง
แค่ครูเองห้อยละเหี่ยเพลียหัวใจ
ยายเจ้าไปบวชชีในเมืองนั้น
เจ้าจอมขวัญหนูนอนกับใครไหน
นอนคนเดียวไม่เห็นจะเป็นไร
คราเจ้าเจ็บป่วยไข้ใครเยียวยา
วันหนึ่ง
โหยดวิ่งมาครูขาแม่มารับ
หนูจะไปอยู่กับแม่หนูข้า
โหยดจึงต้องจากไปพร้อมมารดา
จวบหลายปีผ่านมาไร้ข่าวคราว
หมู่บ้านของโหยดเป็นหมู่บ้านสีแดงค่ะจึงมีปัญหามากมาย  เด็กส่วนใหญ่จะมีปัญหาครอบครัวแต่รายของโหยดนักที่สุดตามที่ดิฉันไปสัมผัสมาเพราะไปเยี่ยมทุกหลังคาเรือนและเข้าหมู่บ้านประจำค่ะเวลาเด็กเจ็บป่วยพาปโรงพยาบาลแล้วก็นำส่งผู้ปกครอง  ดิฉันไม่ใช่ครูพยาบาลแต่ทำด้วยความสงสารเด็ก  ส่วนใหญ่จะพักอาศัยอยู่กับปู่ย่าตายายซึ่งแก่แล้วพ่อแม่เด็กไปรับจ้างต่างจังหวัด   บางทีเด็กไม่ได้ทานข้าวเช้าหิวโหยและปวดท้องต้องควักกระเป๋าซื้อให้ค่ะสงสารพวกเขามากเหลือเกินค่ะ  ยิ่งครอบครัวของโหยดไม่สมประกอบตั้งแต่ยายจนถึงโหยด    พ่อแม่โหยดยังอายุน้อยแต่มีลูกสามคน   ทิ้งให้ยายเลี้ยง ยายแก่มากแล้วทำงานรับจ้างไม่ไหวจึงไปบวชชีเพื่อเอาข้าวปลาอาหารที่เหลือฝากรถโดยสารมาให้หลาน   เพื่อนๆบอกว่าพ่อแม่โหยดพาไปขอทานที่กรุงเทพฯค่ะ  หลายปีแล้วไม่ได้ข่าวคราวเลย   คิดถึงโหยดก็เลยนำกลอนมาลงค่ะ