ฟ้าที่บ้านใต้แสงพระจันทร์ คิดถึงความเงียบงันในวันก่อน ยังคงห่วงยังคงคนึงยังอาวรณ์ กินข้าวเหนียวร้อนร้อนชักถอนใจ ไออุ่นของกองไฟในคืนค่ำ เคยดึ่มดำพร่ำร่ำสุราน่าหลงไหล ยามนี้โดดเดี่ยวร้างบานมาไกล ไม่รู้เมื่อไหร่เฝ้าถามใจอยู่เรื่อยมา นั่งมองผืนฟ้าตะวันลาลับ เอนกายลงนอนตาไม่หลับยังห่วงหา ป่านนี้จะอยู่อย่างไรหนอคนไกลตา รอคอยนับเวลาที่เฝ้ารอ ยามนี้ใจเป็นโรคคิดถึงบ้าน home sickยาวนานใจเริ่มท้อ ต้องใช่ภาพถ่ายเป็นยาเพื่อเฝ้ารอ ได้แค่นี้ก็คงพอให้หายในเร็ววัน