ฝากสายลมพรมใจให้ลอยล่อง เอาละอองของคนที่ปนเหงา เสพหม่นหมองครองไว้ในซึมเซา ช่วยบรรเทาเศร้าฤทัยได้จางคลาย รัตติกาลพานพบสบดาวเดือน คอยเป็นเพื่อนเยือนใจไม่จางหาย สุดขอบฟ้าราตรีมิจางคลาย ที่สลายเสื่อมไปคือใจคน ชีวิตกับสับสนบนเส้นทาง สุดเคว้งคว้างว่างเปล่าเศร้าฉงน ฝากสายลมพัดเอาเหงากมล ไปให้พ้นหนทางของข้าที คนเจ้าเอ๋ยมักได้ใจเปลี่ยนแปลง แกล้งแสดงแต่งแต้มแซมหลากสี สุดยอกย้อนหลอนหลอกดอกชีวี ให้ฤดีมีเหงามาเฝ้าใจ รัตติกาลผ่านมาคราหวั่นไหว ช่วยปลอบใจให้เหงาเราสดใส อยู่เป็นเพื่อนเยือนไว้ในฤทัย นานเท่าไรไม่เคยเลยห่างกัน วอนสายลมพัดพามายาไป ให้พ้นใจจากข้าอย่าเหลียวหัน ที่เหงาหลอกยอกย้อนอยู่ทุกวัน ได้หมุนเวียนเปลี่ยนผันพลันห่างไกล
23 พฤศจิกายน 2551 17:49 น. - comment id 916977
อ่านกลอนนอนเศร้ารัตติกาล วันวานผ่านเลยละล่วง เหมือนดั่งลมรักลมลวง ไม่ห่วงคนหลังพังใจ รูปกลอน..เศร้าหลายเน้อ..
23 พฤศจิกายน 2551 21:14 น. - comment id 917021
อย่าเหงาเลยนะคะ แวะมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วเจ้าค่ะ หลับฝันดีนะคะ
23 พฤศจิกายน 2551 23:36 น. - comment id 917057
...บางคน ชินแล้วสำหรับความเหงาแบบนี้ .. แวะมาเยี่ยมครับ หายเหงาไว ไว หรือไม่ก็ ให้มันชินซะ จะได้ไม่เหงา..
24 พฤศจิกายน 2551 14:53 น. - comment id 917154
ฝากสายลมบอกว่าอย่าโศกเศร้า หยุดเงียบเหงาเถิดหนาอย่าหม่นหมอง โน่นตะวันอุ่นหล้าฟ้าสีทอง วิหคร้องว่าอย่าท้อหนอเพื่อนเอย
25 พฤศจิกายน 2551 03:31 น. - comment id 917306
เศร้าจังค่ะ
25 พฤศจิกายน 2551 16:49 น. - comment id 917563
เขียนได้กระทบใจจัง
11 ธันวาคม 2551 10:15 น. - comment id 923077
แวะมาให้กำลังใจค่ะ
3 มีนาคม 2552 14:34 น. - comment id 958400
มาให้กำลังใจค่ะ..