ไม้ผลัดใบไร้ร่มมานมนาน เหมือนผ่านกาลเวลายามฟ้าสาง ฟ้าหลังฝนมีมืดเคยเลือนราง ย่อมแสงพร่างสร่างซาพายุจร เมื่อเริ่มต้นวนว่ายท้ายสิ้นสุด งามผ่องผุดย่อมแล้วจึงสังหร แม้นเทียมฟ้าชะล้าใจไม่สังวร จะอาทรเบื้องต้นก็ตนเอง ด้วยมีพบเพื่อพรากจากอีกครั้ง หวังจีรังยังผลเพียงข่มเหง ฝืนชะตาฟ้าดินคือหวั่นเกรง ท้ายบทเพลงชีวันนั้นสิ้นลง ดังใบไม้แรกเริ่มเติมแต่งโลก ระริกโบกเริงลมสมประสงค์ เขียวขจีตามสายแห่งพันธุ์พงศ์ ท้ายปลิดปลงลงพื้นธรณี แต่ใบ้ไม้ร่วงไปหาไร้ค่า พสุธานำมาเป็นวิถี คือเสริมสร้างความอุดมพนาลี แต่คนนี้มีอะไรให้แผ่นดิน
22 พฤศจิกายน 2551 07:07 น. - comment id 916463
ครับ ผมเองก็หมั่นถามตัวเองอยู่เนืองๆ งามในคำครับ
22 พฤศจิกายน 2551 08:19 น. - comment id 916478
ใบไม่ร่วงก็เป็นปุ๋ย หนอนผีเสื้อตายก็เป็นปุ๋ย ทำคุณประโยชน์ คนเราบางทีตายแบบไร้ค่า แล้วยังทำลายชาติก่อนจะตายด้วยนะ
22 พฤศจิกายน 2551 09:55 น. - comment id 916505
พลิ้วพร่างพรม ลมไล้ ใบไม้ลู่ ปลิวว่อนอยู่ คณานับ ที่ทับถม บ้างก็ล่อง ลอยลับ กับสายลม บ้างก็จม สลาย กับสายธาร ชีวิตเรา มิใช่ ใบไม้ลู่ ใจต้องสู้ ฟันฝ่า และกล้าหาญ ต้านกระแส ทุกข์ท้อ ทรมาน จิตวิญญาณ ต้องแน่นหนัก เพื่อหลักชัย. แผ่นดินไม่ได้สิ้นไป แต่ผู้คนกำลังละทิ้งแผ่นดิน กำลังดูหมิ่นดูแคลน กำลังเหยียบย่ำถุยถ่มแผ่นดินที่นอนนิ่งรอวันที่จิตใจของมวลชนเข้มแข็ง...ตื่นเถิดชาวไทยอย่ามัวหลับไหลลุ่มหลง..
22 พฤศจิกายน 2551 12:15 น. - comment id 916551
ยังคะ ยังไม่สิ้นแผ่นดินแน่นอนค่ะ ตราบใดที่คิดกันได้ ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรกันอยู่ และทำเพื่อใคร.. แวะมาอ่านกลอนที่ไพเราะคะ
22 พฤศจิกายน 2551 13:07 น. - comment id 916570
เห็นด้วยครับ คุณวาสุกรี ที่ต้องถามตัวเองบ่อยๆว่าเราใด้ทำอะไรตอบแทนแผ่นดินบ้าง อย่างที่คุณกันนาว่าเราต้องไม่ทำลายชาติ ขอให้การจากไปของพวกเราประทัยตรึงให้คนรุ่นหลังระลึกถึง จริงที่คุณปักษาสวรรค์กล่าว คือเราต้องรักษามาตุภูมิไว้ เมื่อคุณแก้วประภัสสรกล่าวเช่นนี้แผ่นดินต้องดำรงต่อไป ด้วยเพราะใจชนยังรัก เมื่อรักก็หวงแหน ใครจะทำลายประเทศไทยก็หาไม่ ขอบคุณที่เข้ามาเป็นกำลังใจและติดตามผลงานของกฤตศิลป์
22 พฤศจิกายน 2551 14:43 น. - comment id 916602
แผ่นดินฤาจะสิ้นคนดี
22 พฤศจิกายน 2551 17:13 น. - comment id 916666
มาดูใบไม้ร่วงค่ะ จากจินตนาการเมื่ออ่านกลอน