เสมือนว่า กลั้นสะอื้น ฝืนในอก เพียงหยิบยก ความว่าง ห่างช่วงฝัน เคยสุข- ทุกข์ ร่วมมา สารพัน บัดนี้ กลับ ไกลกัน ผันจากจร เหลือแต่รอย จางแสง แห่งรำลึก เหลือแต่ความรู้สึก..เสียง ...อักษร เคยได้ยิน น้ำเสียง เอื้ออาทร เคยรับรู้ บทจร แห่งเพื่อนยา บัดนี้ ความเก่า ก็ลาจาก ฝันฝากเพียงแสงแห่งสีหน้า ฝันฝากเพียงถ้อยร้อยมาลา กาลกลืนกิน..แปลบปร่า..และ เปล่าดาย...
14 พฤศจิกายน 2551 14:50 น. - comment id 913886
อยากจะตอบขอบคุณว่าสุดซึ้ง ทำได้เพียงแค่ครึ่งความคิดฝัน ทุกบทกลอนตอนเขียนเหมือนเดิมพัน ว่านิยายสั้น สั้น นั้น จบ ลง
14 พฤศจิกายน 2551 15:57 น. - comment id 913899
จาก จบ เจ็บ เป็นธรรมดาค่ะ
14 พฤศจิกายน 2551 15:57 น. - comment id 913900
โคลอน ก็เคยรู้สึกแบบนี้นะคะ ตอนที่คุยเล่นสนุกๆกันพร้อมหน้าก็ไม่ได้คิดอะไร พอมีใครเงียบหายไปสักคนแม้อยากจะบอกว่า ขอบคุณเหลือเกินกับมิตรภาพที่งดงามที่มีให้ก็ทำได้แค่ฝากผ่านบทกลอน
14 พฤศจิกายน 2551 19:23 น. - comment id 913950
สวัสดีค่ะ ทำใจไว้ก่อนค่ะ บางครั้งคุยกันอยู่ดีๆ หายไป..ทำให้คิด บทสุดท้ายต้องจากลา.... จะช้าหรือเร็ว ทำวันนี้ให้ดีที่สุดเพื่อมิตรภาพ และมอบสิ่งที่ดีๆให้แก่กันค่ะ
15 พฤศจิกายน 2551 00:15 น. - comment id 914026
ปวดปร่าปานแปลบปลิ้น แทบแดดิ้นพิษสวาท รวดร้าวราวใจขาด แปลกประหลาดเล่าหนอใจ...
17 พฤศจิกายน 2551 07:22 น. - comment id 914433
..เรนเองเก๊าะคิดถึงพี่ทิกินะคะ.....