บทกวี..ที่ไร้สาระ

ลิลิต

  พอฝนตก น้ำนอง ก็ร้องแช่ง
พอฝนแล้ง คนก็ด่า ว่าเหลวไหล
พอแดดเปรี้ยง มีเสียงบ่น จากคนไทย
ว่ามันร้อน     ชิบ..อะไร หาไม่เจอ 
  เมื่อแรกรัก น้ำผักต้ม ชมว่าหวาน
พออยู่นาน นานไป ก็ไผลเผลอ
ชิมน้ำตาล ก็พาลขม ไม่สมเธอ
รักก็เก้อ ไม่เหมือนก่อน กัดก้อนเกลือ 
  โบราณทัก ว่ารักดี นี้หามจั่ว
ถ้ารักชั่ว ต้องหามหลัก เสาหนักเหลือ
ถ้าคบใคร ให้ดูหน้า มาจุนเจือ
จะเลือกผ้า หาซื้อเสื้อ ดูเนื้อมัน
    จะหยั่งลึก ว่าแค่ไหน ใจมนุษย์
หยั่งยากกว่า มหาสมุทร สุดเขตขัณฑ์
พออ้าปาก อยากจะเม้นท์ ได้เห็นมัน
ลิ้นไก่สั้น มันจะยาว หรือเท่าเทียม 
  ดูตาม้า ตาเรือ เผื่อไว้หน่อย
คนเรียบร้อย เหมือนพับผ้า ทำท่าเหนียม
อาจจะหัก อกให้ จนไหม้เกรียม
เพราะเล่ห์เหลี่ยม เหมือนน้ำไหล บนใบบอน 
   ช้างมันตาย ทั้งตัว ใบบัวปิด
มันจะมิด กันอย่างไร ใช่สั่งสอน
จะดูช้าง ให้ดูหาง อย่างแน่นอน
ดูบังอร วอนให้แน่ ดูแม่พระ
  ฝากทุกคน ที่ทนอ่าน สาส์นอักษร
เป็นบทกลอน อันฟอนเฟะ สะเปะสปะ
คงจะบ่น ว่าเขียนไป ทำไมฟ่ะ
ไร้สาระ       ชิบ......อะไร หาไม่เจอ