จะจดจำจนวันตาย....
ทรายกะทะเล
ฉันทำกรรมอะไรไว้รึป่าว
ทำไมต้องกล่าวว่าฉันเสมอ
ที่จริงฉันเป็นคนไม่ละเมอ
ทำไมเผลอไปได้นะตัวเรา
คนขี้เห็นใจคนแล้วเป็นอย่างนี้
ไม่ค่อยดีกับฉันต้องอับเฉา
ให้ความพรมณ์ชมชื่นนะเรา
แต่ไปก้เผาหัวใจยับเยิน
ตัวเธอเป็นเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่ทันไรก้เปลี่ยนแปรผันให้เขิน
ฉันกล้ำกลืนน้ำตากับการถูกเมิน
คงไม่ต้องเชิญให้มาเยือนกัน
ทุกครั้งที่เจอเธอดูเธอดุถูกฉัน
ทำให้รักกันกลับกลายเป้นฝัน
ยามเธอเงียบเหงารู้สึกเช่นนั้น
แต่ฉันกับระทมทุกข์มากกว่าเธอ
เธอคนดีที่เคยยังต้องรัก
เธอสมัครเข้ามาให้ฉันต้องมาเผลอ
รักไปแล้วไม่รู้เมื่อไหร่จริงจริงนะเธอ
อย่าให้ฉันต้องเก้อเพราะเธอรำคาญ.......
จะจดจะจำจนวันลมสิ้น
ยามไออุ่นดินที่สิ้นสลาย
นับแต่บัดนี้รู้แล้วคงคลี่คลาย
ไม่ทำให้เธอต้องอับเฉาสัญญา....