... เพราะรักผู้คน จึงทนเรียนรู้ เพื่อจะได้อยู่ เคียงคู่กับคน ... ฉันนั้นรักโลก แม้โศกไม่บ่น และไม่กังวล กับคนบนโลก ... ฉันหน่ายกับคน ที่บ่นเศร้าโศก หวังรอเพียงโชค จากโลกของตน ... ฉันนั้นเกลียดชัง คนนั่งสับสน มัวทุกข์กังวล ว่าคนไม่รัก ... ฉันกลับดีใจ เห็นใครแบกหนัก หอบเอาความรัก แจกคนต่ำช้า ... ฉันสุดรันทด เมื่อหมดเวลา ที่จะสร้างค่า ความเป็นมนุษย์ ... ฉันจึงขอตาย เมื่อท้ายที่สุด ฉันเป็นมนุษย์ เพียงคนสุดท้าย
เรียกผมสมชาย 21 ต.ค. 2551 10:31 น. - ID 119723 
797
2
0
21 ตุลาคม 2551 14:36 น. - comment id 906004
กลอนไพเราะมากๆค่ะ
21 ตุลาคม 2551 14:38 น. - comment id 906005
ได้ทั้งสัมผัสและความหมายนะคร้าบบ
21 ตุลาคม 2551 20:06 น. - comment id 906066
ไม่อยากทุกข์ ไม่อยากกังวล แต่มันก็ทุกข์และกังวล ทำยังไงดีคะ
22 ตุลาคม 2551 08:47 น. - comment id 906153
คห.3 ครับ...อยากบอกว่า ทุกข์และกังวลหรือปัญหาต่างๆ มันมีอยู่แล้วบนโลก...รวมทั้งวิธีแก้ไขด้วย...เพราะฉะนั้นหากวันใดที่มีทุกข์และกังวลก็อย่าไปยึดติดนะครับ...เพราะเมื่อคิดว่ามันมีเราก็เป็นทุกข์...ไม่ทราบเคยอ่านหนังสือ "เข็มทิศชีวิต" ของคุณฐิตินาถ ณ พัทลุง (ผมได้มานานแล้วแต่เพิ่งอ่านเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเอง) ดีมากครับ...โดยเฉพาะเรื่องลิงดมกะปิ
22 ตุลาคม 2551 08:48 น. - comment id 906154
สมชายยยยยยย))))))))))))))))))))))))))))) ^ ^หากอยู่ถึงวันสิ้นโลกได้..........ก็คง ไม่อยากอยู่อ่ะค่ะ
ขอจากโลกนี้ไปแบบยังเห็นทุกสิ่งสวยงามอยู่ดีกว่า
22 ตุลาคม 2551 16:17 น. - comment id 906332
สมชาย... ชื่อง่ายๆสบายหู กลอนน่าเอ็นดู รูสึกดีที่รู้จัก
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
