นรศิริ

10 ตุลาคม 2551 14:27 น. - comment id 903750

หวัดดีค่ะคุณลุงแก้ว

เมื่อเหลือแล้วแววใสในวันนี้
เหลือแต่เพียงชีวีที่สิ้นหวัง
เหลือแต่ทุกข์เร้าโรมโหมประดัง
ทุกสิ่งพังภิณฑ์หมดอดสูใจ

เป็นแก้วร้าวยากประสานกับการแยก
เป็นรอยแตกยับเยินเกินแก้ไข
สายสัมพันธ์จะสิ้นแล้วหรือไทย
แล้วจะเหลืออะไรไว้เชิดชู

แก้วประภัสสร

10 ตุลาคม 2551 15:15 น. - comment id 903762

แวะมาอ่านกลอนที่ไพเราะของคุณลุงค่ะ อ่านทีไรก็ยังพลิ้วเหมือนเดิมค่ะ 
รักกันเถิดเกิดเป็นไทยใช่ไหนอื่น
เกิดบนผืนแผ่นดินไทยให้สุขขี
ใยไม่รู้คุณค่ารักสามัคคี
จะย่ำยีไทยกับไทยถึงไหนกัน
อิอิ แต่งไปเรื่อยค่ะคุณครู

ไหมไทย

10 ตุลาคม 2551 16:28 น. - comment id 903776

แวะมาอ่านบทกวีงามแถมความหมายลึกล้ำ
คนไทยเราแบ่งแยกแตกสามัคคีเพราะ
ความเจริญก้าวหน้าหรือความอยากของชีวิต
กันแน่

อัลมิตรา

10 ตุลาคม 2551 16:32 น. - comment id 903777

สิ่งที่เกิดขึ้น ก็คือกฏเกณฑ์ตามธรรมชาติ
เมื่อสังคมขยายใหญ่ ความคิดแปลกแยกแตกต่าง
การแสวงหาอำนาจ และกอบโกยผลประโยชน์ย่อมมีค่ะ

อย่าเพิ่งสิ้นหวังเลย วันที่ฟ้าใสยังรออยู่เบื้องหน้า

อรุณสุข

10 ตุลาคม 2551 18:47 น. - comment id 903811

จะเริ่มต้นอย่างไรใครจะช่วย
จะเริ่มด้วยแนวทางแบบอย่างไหน
จะเริ่มร่วมสมานฉันท์ในวันใด
จะเริ่มใหม่หรือแก้เก่าให้เบาบาง

ใครจะคิดจะค้นใครจะค้าน
ใครจะต้านใครจะต่อในข้อต่าง
ใครจะเริ่มใครจะรับมาปรับวาง
ใครจะสร้างใครจะเสริมมาเติมเต็ม

หรือจะรอเจ็บตายอีกหลายหน
หรือจะหม่นหมองไหม้ไร้เกษม
หรือจะสิ้นศักดิ์ศรีอันปรีดิ์เปรม
หรือจะเกมจบจ้ำคว่ำกระดาน..

นักการเมือง..ตัวแทนประชาชน..มาตอบทีครับ..

ความรู้สึกเช่นเดียวกับคุณลุงไม่ผิดเพี้ยน..ณ.เวลานี้..

ประทับใจในบทกลอนครับ..

ฝนทอง

10 ตุลาคม 2551 21:46 น. - comment id 903822

มาอ่านกลอนกับฟังดนตรีของคุณแก้วประเสริฐ ที่มีความไพเราะทั้งดนตรีและคำกลอนครับ

อรุโณทัย

10 ตุลาคม 2551 22:03 น. - comment id 903823

ชีวิตยังไม่สิ้น อย่าสิ้นหวัง
ชีวิตยังดิ้นอยู่ สู้อีกหน
ใช้สติใตร่ตรอง ต้องอดทน
หาเหตุผลที่ทุกข์ปลุกวิญญาณ์

สู้ สู้ สู้ด้วยใจที่หมายมุ่ง
หวังผดุงความถูกต้องล้างปัญหา
สติปรุงปรับแก้ด้วยปัญญา
อย่าสิ้นท่าและสิ้นหวังกันอยู่เลย

...มาให้กำลังใจครับ...
... วิถีชีวิตมีขึ้นมีลง วันนี้มีโชค วันหน้าอับโชค วันนี้ยังมีวาสนาดี วันหน้าวาสนาย่อมสูญสิ้น (ทีเขาช่างเขาเถอะ ถึงทีเราก็อย่าไปเอาอย่างเขาก็แล้วกันครับ)

ช่ออักษราลี

11 ตุลาคม 2551 15:37 น. - comment id 903924

สวัสดีค่ะ คุณครูแก้ว

อย่าเพิ่งสิ้นหวังค่ะ 

มองไปในรอยทางที่ข้างหน้า
ก็เห็นป่าอุดมร่มไสว
มวลผกาแย้มบานตระการใจ
ท้องฟ้าใสมลังเมลืองเหนือเมืองทอง

คิดในสิ่งที่ดีๆไว้ก่อนค่ะ คงสบายดีนะคะ

ยาแก้ปวด

11 ตุลาคม 2551 20:47 น. - comment id 903960

สวัสดีค่ะลุงแก้ว

เป็นอย่างไรบ้างคะ
อากาศเปลี่ยนนอนห่มผ้าอุ่นๆนะคะ
ทีวีก็อย่าไปดูมากนะคะ
ดูแล้วมันเศร้าใจ
รักษาสุขภาพนะคะ

แก้วประเสริฐ

12 ตุลาคม 2551 08:14 น. - comment id 904009

คุณ นรศิริ

    สวัสดีครับ  ขอบคุณกลอนครับระยะนี้ผมฟัง
ข่าวเกี่ยวกับบ้านเมืองที่กล่าวว่าสิ้นหวังเพราะการ
ปกครองเรามันก้าวก่ายไม่เป็นเอกเทศเอาเสียเลย
    ด้านต่างประเทศนั้นอำนาจของทหารตำรวจ
นั้นต้องขึ้นอยู่เชื่อฟังฝ่ายบริหารเสมอผิดกับเมือง
เราที่แยกตัวเองต่างหากเรียกกันว่าไม่ขึ้นกับใครๆ
ไม่มีระเบียบวินัยกันเอาเสียเลย ผิดกับสมัยก่อนๆ
นั้นครับ และผมเองก็อายุมากจะอยู่ไม่ทันเห็น
คำที่เขาเรียกว่าประชาธิปไตยที่แท้จริงครับ
สมัยเด็กจำความได้ในยุคของจอมพลป.พิบูลสง
ครามจนปัจจุบันนี้ครับ
ขอบคุณมากครับ

      แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 ตุลาคม 2551 08:24 น. - comment id 904010

คุณ แก้วประภัสสร

     การที่ทำให้กลอนอ่อนไหวนั้นต้องรู้หลักถึง
จะทำได้ครับ รวมถึงการผสมผสานอักษรท่วงทำนอง
ครับ พยายามไว้เถอะครับการฝึกฝนต้องเชื่อมั่น
ตัวเราเองหาความเป็นเอกเทศของกลอนเอาไว้
ที่สำคัญอย่าไปเรียนแบบของคนอื่นเก็บไว้ในใจจะทำให้ติดนิสัยไปค้นคว้าสร้างให้กับตัวเรา
เองครับแต่ต้องอยู่ในกฏเกณฑ์ของกลอนครับ ส่วนใหญ่ที่ผมอ่านนั้นมักจะแข็งกระด้างไม่
ชวนอ่านจะมีไม่กี่คนเท่านั้นเองเช่นของคุณ
ราชิกาเป็นต้นครับ รักเสมอ

        แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 ตุลาคม 2551 08:33 น. - comment id 904011

คุณ ไหมไทย

    เกิดจากความอยากครับ อยากเป็นโน่น
อยากเป็นนี่ ไม่อยากเป็นโน่นเป็นนี้ที่เขาเรียกว่า
ตัณหาไงล่ะครับ เพราะอยู่ในความโลภ โกรธ หลง
นั่นเองครับ ส่วนการเขียนกลอน ซึ่งกลอนแบบผมนั้น
มักไปในแนวทางโบราณ เพราะฝึกมาทางนี้ครับ
ขอบคุณ รักเสมอ

        แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 ตุลาคม 2551 08:39 น. - comment id 904012

คุณ อัลมิตรา

   ในความคิดอ่านผมนะครับยอดหญิง ไม่เกี่ยว
กับสังคมหรอกครับที่ขยายใหญ่ อย่างต่างประเทศ
ที่ใหญ่โตกว่าเราเขาก็ยังรักษากันไว้ได้แม้ต่างเชื้อ
ชาติศาสนาก็ตาม มันอยู่ที่อำนาจหลงไหลยึดติดไม่
ปล่อยวางบ้างครับ หมายถึงไม่รู้จักตัวของตัวเองว่า
วันเวลาเปลี่ยนไปดุจร่างกายเราครับ ขอบคุณมาก
ครับยอดหญิงที่รัก รักเสมอ

       แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 ตุลาคม 2551 08:55 น. - comment id 904013

คุณ อรุณสุข

     ความจริงผมเองนั้นก้ไม่อยากจะเขียนเท่าไหร่
แต่เห็นเขาเขียนกัน เดี๋ยวจะหาว่าเชยไปครับจึง
เขียนในลักษณะแฝงไว้ครับ ขอบคุณที่มอบกลอน
ไว้ให้ครับ ขอบคุณ

       แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 ตุลาคม 2551 10:17 น. - comment id 904024

คุณ ฝนทอง

    ขอบคุณในคำชมครับ อันที่จริงกลอนผมก็
ไปเรื่อยๆเฉื่อยๆตามใจผมแหละครับ มิได้พิเศษ
อะไรเลยเพื่อฝึกสมองตัวเองแหละครับ ขอบคุณ

        แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 ตุลาคม 2551 10:25 น. - comment id 904025

คุณ อรุโณทัย

     ที่จริงจิตใจผมสู้เสมอ สู้ตั้งแต่เด็กผ่านวัยมา
จนถึงป่านนี้แต่ทว่าสังขารผมซิครับมันไม่ยอมสู้เลย
ไม่เหมือนใจ ทั้งๆที่รู้ว่าเป็น โลกธรรม 8 ประการ
แต่ก็เขียนไว้เล่นๆเท่านั้นเอง ชีวิตคนเราเหมือน
เมื่อขึ้นภูเขาแหละจะสูงหรือต่ำแล้วแต่เวรกรรมของ
คนเราเองครับครั้นถึงสูงสุดก็ย่อมลงต่ำจะอยู่
บนยอดนานไม่ได้ เพราะจิตใจคนเราย่อมแปร
เปลี่ยนไปเสมอๆไม่หยุดนิ่ง  ดังพระท่านว่า
จิตมนุษย์นี้เหมือนกับลิงย่อมอยู่นิ่งมิได้ครับ
ขอบคุณครับ

         แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 ตุลาคม 2551 10:34 น. - comment id 904026

คุณ ช่ออักษราลี

      ศิษย์เราก็รู้ว่าครูเองนั้นนิสัยเป็นอย่างไร
เขียนไปตามสภาพสิ่งแวดล้อมเท่านั้น ซ่อนนัยไว้
ให้คนเราได้รับรู้ว่าทุกๆอย่างเป็นไปตามเวรกรรม
ในโลกธรรม 8 นั่นแหละจ้า ส่วนครูเองคิดในสิ่ง
ดีๆไว้เพื่อภพต่อไปสิ่งใดละวางได้ก็ละวางเสียและ
มักจะลืมพยายามลืม ดังเช่นกลอนที่เขียนหากเขียน
แล้วจะให้มาเขียนเหมือนเดิมอีกครูทำไม่ได้หรอก
เพราะจะทิ้งให้หมดไม่เก็บไว้ในสมอง ที่เก็บไว้
ก็เพียงหลักการณ์เท่านั้นเองแหละจ้า รักเสมอ

       แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

12 ตุลาคม 2551 11:47 น. - comment id 904040

คุณ  ยาแก้ปวด

    สวัสดีจ้าสาวน้อยน่ารัก จ้ากลางคืนใส่เสื้อสาม
ตัวเลยล่ะ อากาศแบบนี้แย่จังกลางวันร้อนกลางคืน
เย็น อิอิ เปิดแอร์นอนจ้า ส่วนทีวีเลิกดูมานาน
แล้วเพราะเบื่อไปฟังวิทยุทางคอมฯฟังจ้า ทีวีสมัย
นี้แย่จังเลยไม่วางตัวเป็นกลางเสียจรรยาบรรณหมด
แม้กระทั่งนักวิชาการผมว่านะลูกศิษย์เก่งกว่าควร
มาสอนพวกนักวิชาการได้แล้วล่ะ อ้อ พวกหมอ
ก็สิ้นสภาพจรรยาบรรณที่อุตส่าห์ร่ำเรียนมาเสีย
หายหมด นี่ว่าเฉพาะคนไม่ดีนะ คนดีส่วนมาก
สู้นางพยาบาลไม่ได้ หมอบอกให้เอาน้ำเกลือออก
พอหมอไปนางพยาบาลเอาใส่ใหม่ อิอิ ส่วนสาย
การบินไทยกัปตันนั้นน่าจะลงมาเข็ญขยะขาย
ได้แล้วล่ะถึงจะเหมาะสมแย่จัง ผมสั่งเด็กๆไว้
ว่าไอ้สองรพ.เวลาไม่สบายห้ามพาไปเด็ดขาด
จะตายขอให้ไปตายที่อื่นจ้า เสียดายจังเป็น
รพ.ใหญ่ในราชอุปถัมภ์ยังเป็นได้ขนาดนี่เก่า
ก็เก่าพอๆกับศิริราชส่วนศิริราชนั้นดีครับ 
รักเสมอขอให้คนแก่ระบายอารมณ์ อ้อเดี๋ยวหา
ว่าเสียสัจจะผมดูทีวีช่องเดียวที่เป็นกลางหน่อย
ไม่บอกคงจะรู้นะ 3-9 ไม่ดูมันเลย หนังสือพิมพ์
เลิกอ่านที่รับไว้เดือนละสองฉบับสั่งงดหมด เขา
ถามว่าทำไมหรือครับ ผมบอกว่ามันเป็นหนังสือ
พังไม่ใช่พิมพ์หลอกลวงชาวบ้าน คนนำมามัน
หน้างงๆนึกว่าจะออกตัวเปล่ามันกับบอกว่าจริงๆ
ครับลุง เมื่อก่อนผมจะอ่านหน้าแรกเดี๋ยวนี้ไม่
อ่านเลย ทำตามหน้าที่ส่งเท่านั้นจ้า สู้กินเหล้า
ไม่ได้กินทีไรไม่โกหกเมาทุกทีเลย จริงไหมจ๊ะ
สาวน้อยน่ารักคนสวย รักเสมอ

        แก้วประเสริฐ.

จิตรำพัน

12 ตุลาคม 2551 19:04 น. - comment id 904131

สวัสดีค่ะคุณครู 

       ครูอย่าพึ่งสิ้นหวังสิคะ ทำใจให้สบาย
ขอเพียงเรายังมีหวัง...เราก็จะมีกำลังใจสู้ต่อไปค่ะ
    ครูเป็นอย่างไรบ้างคะ อากาศที่บ้านครูเริ่มหนาวแล้วหรือยัง
ที่บ้านของจิตรำพัน เริ่มเย็นมาหลายวันแล้วค่ะ
ครูดูแลสุขภาพตนเองด้วยนะคะ  ดื่มน้ำอุ่นๆ ห่มผ้าหนาๆ 

   จิตรำพันหายไปเพราะเรื่องงานกับเรื่องเรียนค่ะ  ใกล้จะจบแล้ว  ก็เลยห่างงานกลอนไปนาน
อีกสักพักคงจะดีขึ้นค่ะ...แต่ช่วงนี้ขอเคาะสนิมสักครู่นะคะ  อิอิ

                   รัก  เคารพและห่วงใยเสมอค่ะ
                            จิตรำพัน

เพียงพลิ้ว

13 ตุลาคม 2551 08:59 น. - comment id 904231

แก้วประเสริฐ

13 ตุลาคม 2551 09:49 น. - comment id 904243

คุณ จิตรำพัน

    สวัสดีจ้าศิษย์ที่รัก ครูเองต่อสู้มาตลอดชีวิต
ย่อมเข้าใจดีจ้า อีกอย่างครูเองฝึกฝนตัวเองให้รู้จัก
คำว่าปล่อยวางละวางเข้าใจว่าเกินครึ่งหนึ่งไปแล้ว
อย่างเช่นกลอนครูนั้นหากเขียนแล้วหากจะให้มา
เขียนอีกย่อมไม่ได้ คือแต่งแล้วแต่งเลยไม่จดจำไว้
เป็นต้น นอกจากบางสิ่งบางอย่างเท่านั้นเองหรือว่า
แก่แล้วก็อาจเป็นไปได้จ้า ถนอมตัวไว้ยามใดว่าง
ก็หมั่นแต่งกลอนในใจไว้ ฝึกจนจิตเป็นกลอน
กลอนเป็นจิตอย่าลืมนะทำให้จิตใจเราร่าเริงไม่
เครียดจ้า ถึงงานจะมากเพียงใดก็ตามเถอะ
ย่อมมีเวลาว่างนะ อาศัยช่วงนั้นแหละเพียงแต่ง
กลอนให้เอาดอกไม้ต้นไม้เป็นปัจจัยจิตก็จะเกิด
ความผ่องใสและเกิดสมาธิในตัวด้วยจ้า บ้านครู
นั้นอากาศไม่แน่นอนสายก็จะร้อนจะร้อนมาก
ก็ต้องช่วงบ่ายโมงไปจนจดเย็นแล้วก็จะเริ่มเย็น
ฉนั้นนี่แหละคือสิ่งที่ครูกลัวเพราะโรคแพ้อากาศ
นั่นเองแหละทานยาก็แค่เพียงทุเลาทานมากไป
ก็จะสะสมไว้ทำให้เกิดโรคอื่น นอกจากบริหาร
ร่างกายแบบสมัยเด็กๆในวิชาพละศึกษาเท่านั้น
แหละจ้าจึงช่วยได้ ครูนะรักเสมอๆจ้าคิดถึงด้วย

       แก้วประเสริฐ.

เพียงแพรว

13 ตุลาคม 2551 09:50 น. - comment id 904244

สวัสดีค่ะ พ่อแก้วประเสริฐ

แพรวก็รู้สึกเบื่อจนจะสิ้นหวังแล้วค่ะ
เวลาเห็นข่าว แต่มันก็ต้องดำเนินกันต่อไปเน๊าะ


รักและเคารพพ่อแก้วค่ะ

แก้วประเสริฐ

13 ตุลาคม 2551 09:52 น. - comment id 904245

คุณ เพียงพลิ้ว

    หลานสุดที่รัก ขอบใจมากจ้ารักเสมอๆ

         แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

13 ตุลาคม 2551 10:18 น. - comment id 904250

คุณ เพียงแพรว

     สวัสดีจ้าลูกรัก อันที่จริงพ่อเองก็รู้ว่าเมื่อมัน
เกิดขึ้นแล้วตั้งอยู่แล้วก็ต้องดับไปเป็นธรรมดา แต่
ในฐานะพ่อเองเป็นคนไทยคนหนึ่งก็รู้สึกอดห่วงใย
ไม่ได้ นอกจากใช้กลอนนี้แหละเป็นที่ระบายอารมณ์
ตอนสมัยหนุ่มๆนั้นพ่อมักจะออกไปช่วยเหลือเขา
เสมอๆ เพราะพ่อเองเกลียดพวกที่ใช้อำนาจ
หรือเรียกว่าเผด็จการมาก กลุ่มหนึ่งหวังในสิ่ง
เหล่านี้และเป็นกลุ่มที่หลอกลวง เรียกว่าปาก
หนึ่งใจหนึ่ง เพียงอาศัยปากดีเท่านั้นเองจิตใจ
ไม่บริสุทธิ์ แต่ก็ดีอย่างทำให้รู้สภาพอันแท้จริง
ได้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง สิ่งเหล่านี้แหละที่กีดกั้น
ขัดขวางระบบประชาธิปไตยเลยทำให้ประเทศ
ชาติไม่เจริญเท่าที่ควร ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างมันจะ
เป็นไปตามธรรมชาติของมันเสมอนี่คือความ
เป็นจริง เมื่อเจริญถึงที่สุดย่อมตกต่ำเป็นของ
ธรรมดาดังพระพจนวาจากล่าวไว้ว่าในโลกนี้
ล้วนแล้วแต่ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาทั้งสิ้นเพราะ
กิเลสสามอย่างคือ โลภะ โทสะ โมหะ ทำให้
เกิดการเปลี่ยนแปลงไปในสังคม การปล่อยวาง
ละวางคือสิ่งที่ดีที่สุด หากจะมองคนอื่นให้มอง
ดูตัวเราเองก่อนว่าดีแล้วหรือถึงจะไปช่วยเหลือ
สังคมได้ในการสั่งสอนเขา เวลาตายพระท่าน
จะสวด อนิจจังวัฏฏะสังขารา ฯลฯ สังขารเรา
ไม่เที่ยงย่อมเปลี่ยนเสมอ จากเด็ก เป็น หนุ่ม
เมื่อเป็นหนุ่มก็สู้ความแก่เฒ่าเป็นต้น ย่อมดับ
ไปทั้งสิ้น เกิดมาเอาทรัพย์สิ้นเงินทองมาก็หาไม่
แต่ทำไมถึงกอบโกยกันนักเวลาตายยังดีนะที่ใส่
เสื้อผ้าไว้แต่แม้แต่เงินที่เขาใส่ไว้ในปากผีก็ยัง
เอาไปไม่ได้สัปเหร่อเอาไปหมดแม้แต่ฟันทองก็
ยังถูกงัดเอาไปเลย เอาไปได้ก็เพียงจิตเท่านั้น
และเวรกรรมคือความดีชั่วที่ติดตามไปนอกนั้น
ทิ้งไว้หมดจ้า ลูกเองนานๆจะเข้ามาคุยกับพ่อ
พ่อก็เลยเทศน์เท่าที่รู้นะจ้า ศาสนาทุกศาสนา
ย่อมสอนคนให้เป็นคนดี แต่การนับถืออย่าง
มั่นคงควรศึกษาให้ถ่องแท้เสียก่อนว่าการสอน
นั้นเป็นอย่างไร เท่าที่พ่อศึกษามานั้นเกือบ
ทุกศาสนาแม้กระทั่งลิทธิต่างๆก็เช่นกัน พ่อเอง
เชื่อมั่นตนเองเสมอ ค้นคว้าก่อนจะเชื่อไม่เชื่อ
เพราะตระกูลนับถือถ่ายทอดกันมา ก็เห็นว่ามี
เพียงศาสนาพุทธเท่านั้นที่สอนให้เป็นคนดีพ้น
จากทุกข์ได้อย่างแท้จริง ยกตัวอย่างทางโลกนะ
หากเราไม่ช่วยตัวเราก่อนให้ดีสบายแล้วจะไป
ช่วยคนอื่นได้อย่างไรเล่า การทำบุญทำทานนั้น
ดีนะดีแน่ช่วยเหลือคนอื่นแต่หากการช่วยเหลือ
คนอื่นแต่ทำให้เราเดือดเนื้อ กุศลย่อมได้ยาก
จ้า  พ่อเองรักลูกเสมอไม่เคยลืมหรอกแต่ไม่
ค่อยได้พบ พบกันนานๆเลยคุยมากไปหน่อย
นะอาจจะทำให้ลูกรำคาญก็ได้ รักลูกพ่อเสมอๆจ้า

       แก้วประเสริฐ.

เพียงแพรว

14 ตุลาคม 2551 16:48 น. - comment id 904498

หนูอ่านไปคิดไปค่ะ 
ไม่เบื่อเลย ชีวิตหนึ่งจะเดินไปคนเดียวโถ่งๆไม่ได้
ต้องคอยมีผู้ใหญ่ที่คอยให้สิ่งดีๆทำให้เราได้คิดค่ะ

คิดถึงพ่อค่ะ ไม่ค่อยได้มา ฝากใจไปเยอะๆละกันนะคะ

แก้วประเสริฐ

14 ตุลาคม 2551 22:07 น. - comment id 904567

คุณ เพียงแพรว

    ชีวิตของคนนั้นล้วนแล้วแต่เวรกรรมทั้งสิ้น
ใครทำอะไรไว้ย่อมได้สิ่งนั้น อุปมาดั่งขว้างลูกบอล
ใส่กำแพงหากขว้างเบาสิ่งกลับมาก็เบา หากขว้าง
แรงสิ่งสะท้อนกลับมาก็จะแรงจ้า เหมือนอย่างการ
กระทำของคนเรานี้แหละ คือความดีกับความชั่ว
ทำบุญกุศลต้องพร้อมทั้งสามอย่าง คือ ใจมีศรัทธา
มั่นคง วาจาต้องสุภาพเรียบร้อยในการกล่าวกับผู้
ร่วมด้วยหากเป็นคนเดียวก็กล่าวคนเดียว คือสาธุ
กายต้องพร้อมเสมอยิ่งทำด้วยตนเองยิ่งดีมาก
นั่นแหละถึงจะได้กุศลสมบูรณ์แบบ หากขาด
สิ่งหนึ่งสิ่งใดไปกุศลย่อมหายไปจ้า แล้วก็แผ่
กุศลให้แก่บิดามารดาเป็นต้นด้วยใจเราเอง
ไม่จำเป็นตรวจน้ำก็ได้เพราะจิตใจเราขณะนั้น
สอาดเปี่ยมด้วยกุศลสมบูรณ์ทุกๆประการ
พ่อเองต่อสู้ชีวิตตั้งแต่หนุ่มมาจนแก่ผ่านความ
ยากลำบากมาก็แยะแต่ไม่เกิดความประมาท
เชื่อมั่นในคำสอนของพระพุทธองค์ต้องพร้อม
ด้วยสติปัญญาอดทนต่อสู้พากเพียรย่อมผ่าน
ปัญหาได้ ใจ เป็นใหญ่กว่าทุกๆสิ่งในโลกนี้
จ๊ะ พ่อเองนั้นรักลูกเสมอหากมีปัญหาใดที่พ่อ
เองพอจะช่วยได้ก็จะช่วยเท่าที่ความสามารถ
พ่อมีนะจ๊ะ การคบคนก็เหมือนกันควรเลือก
การคบ ดังที่กล่าวไว้ว่า
คบคนพาลพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตบัณฑิต
พาไปหาผล เป็นสิ่งที่แท้จริง คติพจน์นั้นถือ
มาจนปัจจุบันนี้คือ
    นาคีมีพิษเพี้ยง สุริโย
เลื้อยบ่ทำเดโช  แช่มช้า
พิษน้อยยิ่งโยโส แมงป่อง
ชูแต่หางเองอ้า  อวดอ้างฤทธี
     ปลาร้าห่อด้วยใบคา  ใบก็เหม็นคาวปลาคละคลุ้ง ดั่งคนหมู่ไปหา  คบเพื่อนพาลนา ได้แต่รายร้ายฟุ้ง เสื่อมให้เสียพงศ์ฯ

    นี่แหละคือคติประจำใจพ่อเองถือปฏิบัติมา
ตั้งแต่หนุ่มจนถึงปัจจุบันนี้แหละจ้า ลูกลองนำ
ไปพิจารณาและทดลองใช้ดูเถอะจ๊ะ พ่อรัก
ลูกพ่อเสมอจ้า

        แก้วประเสริฐ.

ราชิกา

17 ตุลาคม 2551 17:29 น. - comment id 905173

..ทุกอย่างคือ..สัจจธรรม...

มีกำลังใจมาให้...อย่าสิ้นหวัง...นึกถึงเสมอค่ะ..

แก้วประเสริฐ

19 ตุลาคม 2551 13:32 น. - comment id 905522

คุณ ราชิกา

     แฝดที่รักยิ่ง ผมแค่เศร้าจิตเท่านั้นเอง
แหละครับ ขอบคุณในความห่วงใยเสมอๆมา 
รักเสมอมิเลือน

         แก้วประเสริฐ.