เลือดสีแดง แสงสีขาว แขวนบนราวประชาธิปไตยสีน้ำเงิน

ลูกเสือสำรอง

เอาอีกแล้วในวันที่ร้อนอบอ้าว
ประชาธิปไตยก้าวหน้าไปถึงไหน
เห็นกันอยู่คนทั้งผองคือคนไทย
เหตุไฉนต้องจบลงด้วยลูกปืน
 ประชาชนมาชุมนุมตะโกนไล่
แล้วทำไมเจ้าหน้าที่รัฐไม่ทนฝืน
ประชาชนไร้อาวุธทนกล้ำกลืน
ยืนอาจหาญชาญชัยไม่เกรงกลัว
  
แต่อำนาจเหี้ยฉิบหายมองไม่เห็น
ใครจะเป็นใครจะตายไม่เห็นหัว
รัฐบาลห่าไม่สนใจเห็นแก่ตัว
รัวกระสุนแก๊สน้ำตาอย่างเมามัน
หรือซาตานเข้าครอบงำผู้เกี่ยวข้อง
จับจ้องมองความว่นวายผ่านหมอกควัน
เลือดไหลนองพื้นถนนเป็นที่โจษจัน
ไทยด้วยกันไม่รักกันจะรักใคร
มีหลายคนล้มเจ็บตายอีกขาขาด
ภาพบาดตามาจากเสียงปืนที่บาดใจ
กลางเมืองหลวงร้อนระอุด้วยเปลวไฟ
ตำรวจไซร้เข้าห้ำหั่นใช้กำลัง
วันคืนผ่านเวียนว่ายกลับที่เก่า
ความงี่เง่าเดินออกมาจากความหลัง
ประวัติศาสตร์ไม่เคยคิดจะปิดบัง
อำนาจยังคงเลวร้ายคล้ายหมู่มาร
  เด็กตัวน้อยระบายแต่งแต้มความหวัง
คือความหลังจดจำไว้จิตวิญญาณ
สันติสุขเกิดมาจากเลิกระราน
โลกเบิกบานเสรีภาพสุขนิยม
ความแตกต่างไม่แบ่งแยกอย่างที่เห็น
เป็นแต่เพียงจินตนาการคำคม
ล้วนสร้างสรรค์สิ่งดีงามในสังคม
ไม่ขื่นขมจมกองเลือดสีเดียวกัน