*** ช่างเลือนราง ***

แก้วประเสริฐ

      *** ช่างเลือนราง  ***
   ความคิดหวังสักครั้งยังแสนยาก
สร้างลำบากฤทัยให้ทอดถอน
บ่อนทำลายสิ่งสิ้นจินต์อาวรณ์
ล้วนอาทรปั่นป่วนหวนอาลัย
   เปรียบชีวิตคิดไปคล้ายฟากฟ้า
กลางนภาเวิ้งว้างสร้างแสนใส
ยังมืดครึ้มดุจเปลี่ยนเวียนไฉไล
เสมือนสู่ในเป็นบ่วงห้วงโรยลา
   ยังผันแปรแฝงไว้ในความฝัน
เดี๋ยวมีวันคล้ายทุกข์สุขหรรษา
ระเริงรื่นเลือนหายคลายเวทนา
ยากกลับมายืนยงต้องปลงคลาย
   ยามตื่นขึ้นกลับกลายเหลือใยแจ้ง
ที่แอบแฝงเลือนรางกลางสิ่งสลาย
แม้นสิ่งหวังสร้างฝันพลันละลาย
ยังกลับมลายหายไปในห้วงจินต์
   นับประสาอะไรปลายสิ่งฝาก
สู้แสนยากมุ่งหาพาสูญสิ้น
สิ่งที่เหลือฝากไว้คลายชีวิน
ดุจโรยรินยากคืนฝืนเลือนจร
   นี่แหละหนอชีวิตคิดฝากไว้
แสนวิไลผันผวนล้วนสิงขร
ดูเห็นสิ่งวาบหวามยามอาทร
จนอาวรณ์เป็นแข็งแกร่งสู่ใจ
   มิเหมือนใบระกามาเจื่อนแจ้ว
ที่เพริศแพร้วธรรมะละแก้ไข
ปลดทุกสิ่งอิงแอบแนบไฉไล
สรรค์แปรไปละวางร้างขุ่นมัว
   ทุกวันนี้สร้างไว้คล้ายหมักหมม
ผ่านสิ่งตรมขมขื่นระรื่นหัว
คิดว่าฉลาดกว่าใครใจระรัว
พอเข้าตัวสิ้นหวังพังทะลาย.
   ***   แก้วประเสริฐ.   ***