*** ตำนานคลอง***

นักสืบ ไร้อันดับ

  
พระราชพงศาวดารกาลกรุงศรี     
บันทึกที่เรื่องราวแต่คราวหลัง
ณ ปากคลองโคกขามจงตามฟัง
มานอนนั่งฟังตำนานกาลก่อนนอน
พุทธศักราชที่สองสองสี่เจ็ด           
พระเจ้าเสือทรงเสด็จข้ามเขตขอน
เพื่อทรงเบ็ดปากน้ำย่านสาคร 
เสด็จตอนใกล้รุ่งจากกรุงไกล
พระที่นั่งเรือเอกไชยใช้ประพาส       
บุปผชาติตระการตาธาราใส
เสียงฝีพายกระทบน้ำชุ่มฉ่ำใจ          
ปลาน้อยใหญ่ว่ายวนชลธี
เรือมาถึงตำบลคลองโคกขาม          
สู่เขตคามคดเคี้ยวเกินเลี้ยวหนี
นายท้ายเรือพยายามข้ามนที          
แต่สุดที่กล้ำกลืนฝืนต่อไป
หลบไม่พ้นชนกิ่งไม้ให้เสียหลัก          
หัวเรือหักตกน้ำเกินห้ามไหว
นายท้ายเรือกระโดดโลดแล่นไว          
ขึ้นฝั่งได้จึงถวายบังคมมา
ขอเดชะพระอาญาไม่พ้นเกล้า         
ข้าพุทธเจ้ามีผิดจึงคิดว่า
ถวายหัวแด่องค์ทรงจักรา               
เพื่อรักษาราชประเพณี
พระเจ้าเสือพระองค์ทรงรับสั่ง             
ที่กูนั่งกูเห็นเป็นสักขี
มึงพยายามบังคับจับอย่างดี           
แต่พื้นที่ยากเย็นเลยเป็นไป
กูจะให้ตั้งศาลม่านเพียงตา             
มูลดินมาเป็นมึงจึงอาศัย
ตัดหัวดินก้อนนั้นให้บรรลัย            
แล้วตั้งไว้บนศาลที่สร้างมา
นายท้ายเรือนรสิงห์ติงถวาย          
ทรงอย่าผายผ่อนผันหม่อมฉันว่า
เพื่อไม่ให้ใครติติงมิ่งราชา             
ไม่รักษากฎมณเฑียรที่เขียนไป
หากกฎหมายที่ใช้ไม่ศักดิ์สิทธิ์        
ผู้คนคิดจิตตกต่ำทำไฉน
แผ่นดินคงเร่าร้อนดั่งฟอนไฟ          
จะหาใดเป็นหลักให้พักพิง
พระเจ้าเสือทรงทำตามคำขอ         
จำตัดคอคนสัตย์ซื่อชื่อนรสิงห์              
สร้างตำนานเล่าลือคือคนจริง        
รักษายิ่งกฎหมายยอมตายเอย           
               --------------
              (ไร้อันดับ)