หักหอก หอกหัก

ตราชู

หักหอก หอกหัก
	หอบฮักเข้าหักหอก
ซึ่งย้ำยอกเสียดยอนแยง
หักผลาญหอกพาลแผลง
ที่เร็วผลุนทารุณพลัน
	บ้า หยาบ ด้วยบาปยวด
เรียกตำรวจรุมตีรัน
โจมโผนจู่โจนผัน
ใช้เชี่ยวพลกับชลผอง
	ฮึกฮัก ต้องหักหอก
ที่เลวพอก ที่ลำพอง
ขานลั่นใช้ครรลอง
คือสั่งไล่เสือกไสเลย
	หอกปักก็หักป่น
ไม่ก่อกลมาก่ายเกย
โยก ฉุด ฤาหยุดเฉย
จึงเฉิดฉาย จึงได้ชัย
	หอกเดิมมิเหิมเดช
สมดังเจตน์แสนดีใจ
ที่นี่หรือที่ไหน
คงใสเนียนขาดเสี้ยนหนาม
	ขอนิด... หยุดคิดหน่อย
ใช่ต้อยต้อยไชโยตาม
หอกซัดจากหัตถ์ทราม
ไม่สิ้นสุดมนุสสา
	หอกป่นเก่าก่นไป
หอกเล่มใหม่กำลังมา
หน่วงแค้นปักแน่นคา
ในอกขัดอั้นอัดเคือง
	เช่นนั้น เป็นฉันนี้
เหมือนบาปมีมาบังเมือง
หวังรุ่งอำรุงเรือง
กลับรุ่งริ่งสรรพ์สิ่งหรอ
	หอกใหม่หักไม่หมด
เมื่อคนคดยังค้ำคอ
เสรีสุขศรีรอ
ไม่เห็นหรอก...เมื่อหอกราย!!!
	(เขียนร่างไว้ล่วงหน้าตั้งแต่วันที่ ๒๙ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๑ ครับ)
หมายเหตุ
	ลีลากาพย์ยานีเยี่ยงนี้ ผมอาศัยศึกษาจากงานกวีนิพนธ์ของกวีหลายท่าน ครับผม
ข้อความทิ้งท้าย
	ผมว่า นักการเมืองกี่คนกี่คน รัฐบาลกี่ชุดกี่ชุดจะขึ้นมาบริหารประเทศในวันข้างหน้า ก็ยังคงเป็นหอกตำใจประชาชนอยู่วันยังค่ำแหละครับผม