๏ หลากเรื่องราวคละเคล้า...................ชีวา ดุจดั่งพรางมายา................................ดักแร้ว สุขสันต์ใฝ่เพลินหา............................กกกอด ยามจ่อมทุกข์มิแคล้ว.........................เอ่ยอ้างชะตาฯ ๏ มากมายหลายหมู่ล้อม.....................กายตน เสริมแต่งแข่งริษยาจน.......................เร่าร้อน บ้างเบียดบีฑาคน................................ลับร่วง หลากความสลับซับซ้อน.......... ............มนุษย์นี้ปนเปฯ ๏ ขอจรลาจากแล้ว..............................บินไกล บทบาทอีกความนัย.............................ซ่อนซ้อน หลากเรื่องปลดปลงไป.........................จากจิต ล่องล่วงจักมิย้อน.................................เกลือกกลั้วมายาฯ ๏ โดดเดี่ยวในไพรกว้าง.....................เดียวดาย ไร้เล่ห์เพทุบาย........... .......................สุขล้น คราคืนค่ำเอนกาย...............................พักผ่อน ยามรุ่งมุ่งบินพ้น...................................สู่ห้วงฟ้าไกล๚ะ๛
6 กันยายน 2551 12:17 น. - comment id 893134
คิดจะลาจากแล้ว หรือไร ไม่ห่วงหาอาลัย พวกพ้อง อยากบินเดี่ยวลับไป ไกลห่าง สำเนียกเสียงพร่ำร้อง ร่ำไห้อาดูร
6 กันยายน 2551 13:01 น. - comment id 893159
ถึงแวดล้อมเพื่อนพ้อง มากมาย หากแต่ยังวุ่นวาย จิตข้อง เงียบเหงาสุดบรรยาย เกินเอ่ย หนีจิตตนอาจต้อง หนีทั้งโลกสลาย แอบมาศึกษาโคลงค่ะ แต่งไม่โคลงเก่ง แต่อยากเรียนรู้
6 กันยายน 2551 22:02 น. - comment id 893289
เปลี่ยนช่องเลิกจดจ้อง ทีวี วิทยุเปลี่ยนสถานี คลื่นสั้น เบื่อเรื่องราวชิงดี ในหมู่ ขออยู่ห่างช่วงชั้น หลีกลี้เข้าไพร อยู่ไกลใช่จักพ้น รำคาญ ส่ำสั่ตวมีชั่วพาล เข่นขย้ำ เสียงแผดร้องประสาน ก้องป่า นกลิงทิ้งถิ่นถ้ำ ออกหน้าโวยวาย สวัสดีค่ะบินเดี่ยว ..จะลาเมืองไปนานไหมคะคราวนี้ ขอให้โชคดีมีความสุขค่ะ
7 กันยายน 2551 15:36 น. - comment id 893459
พูดเวียนวนเรื่องร้าว คนเมือง ทำแต่งเหมือนขัดเคือง หนักข้อ ตูบไพรแจ่มประเทือง ชวนอยู่ แอบม่วนพาสาวจ้อ เล่ห์ล้วนหลอกอำ จะลาก็ไปคนเดียวสิ
8 กันยายน 2551 02:21 น. - comment id 893621
อยากหนีไปเหมือนกันครับ เหนื่อยใจกับสังคมเมือง.. แต่ด้วยภาระที่มีอยู่... เลยยังทำให้ตัวต้องติดพันอยู่... ไม่รู้จะสุดทางที่เมื่อไหร่....เฮ้อ!!! ---------- งานโดนใจมากครับ ..และเพราะมาก ชื่นชมครับ
8 กันยายน 2551 11:23 น. - comment id 893739
อยากลาเมืองเหมือนกันค่ะ แต่ด้วยเหตุผลร้อยแปดพันเก้า ทำให้ชีวิตต้องเป็นเช่นนี้แล......