-ร้อยแปดพันเก้า- 20 ส.ค. 2551 08:31 น. - ID 118139 
3017
12
0
20 สิงหาคม 2551 09:48 น. - comment id 776605
สวัสดี น้องดอกบัว ความหวังเป็นสิ่งที่ดี ทำให้หัวใจอบอุ่น มีพลัง แต่เมื่อเราคาดหวังเมื่อไหร่ ชีวิตมันจะร้อน.. แต่บางครั้งก็อดที่จะคาดหวังไม่ได้กับ สิ่งที่เกิดขึ้นในสังคม แม้รู้ว่าผิดหวัง .. หากหลาย ๆ ความหวังรวมกัน มุ่งมั่นไปในทางที่ดีขึ้นก็น่าจะดีนะ ดอกบัวเคยอ่านบทความ หากต้นลำพูไม่ได้คู่กับหิ่งห้อยหรือเปล่า นั่นล่ะ ๆๆ อ่านแล้วเศร้านัก ไว้จะเขียนเล่าให้อ่านอีกครั้งนะ พี่สบายดี ขอบใจมาก อยากเขียนกลอนมาคุยกับเพื่อนน่ะ หวังว่าดอกบัวสบายดีเช่นกัน
20 สิงหาคม 2551 08:55 น. - comment id 887909
ณ นาทีนี้ ตรงหน้าคือกระจกบานกว้างจรดยาวเต็มผนัง จนแลลอดเห็นธรรมชาติทอดสายใยอ่อนโยนเข้ามาโอบกอดได้ ยามราตรี จะเห็นดาราราย กระพริบวะวิบวับวะวูบแสง แข่งกันพร้อยพราวพร่าง ดาวดวงระดะ พาให้เดียวดาย คล้ายเสมือนสอนใจสัจจธรรม ประดุจ.. เราดั่งธุลีในท่ามเวิ้งฝัน อนันกาลจักรวาล อันแสนยิ่งใหญ่ ดวงใจมีปีกฝันอันอิสรา ที่จักพาเราเอื้อมคว้าได้ในทุกสิ่ง ทุกสิ่งอยู่ที่ใจ ความรักฤาความหวัง ใช่อยู่ที่ไหน ที่ใคร แท้แล้วไซร้อยู่ที่ใจเราเอง เมื่อได้รักจงรักด้วยเมตตา ปรารถนาเพียงให้ แล้ว.. หนาวไร้ใด ไร้ใคร ยากจักครอง
20 สิงหาคม 2551 09:20 น. - comment id 887919
สวัสดีครับพี่พุด กลอนบทนี้ เขียนหลังจากฟังเพลงของตุล ไวฑูรเกียรติ และชอบบทกวีของเขา บางช่วงบางตอนเขาเขียนไว้ว่า "ในความคิดของกวี.. เธอคงไม่ต่างอะไรจากฉัน เราทั้งสองต่างเป็นดาวเคราะห์ ที่อิจฉาบรรดาหิ่งห้อย เพราะถึงแม้ว่ามันจะดูเล็กเป็นเศษผงธุลี แต่อย่างน้อย พวกมันก็สามารถส่องแสงได้ด้วยตัวของมันเอง.." วูบวับยังไงก็ยังหวังครับพี่ ขอบคุณสำหรับถ้อยคำ และความปรารถนาดีของพี่ครับ
20 สิงหาคม 2551 09:33 น. - comment id 887921
สวัสดีค่ะ พี่พันเก้า แสงเพียงน้อยนิด ก็ยังดีนะค่ะ ดีกว่าความมืดมนมิมีหวัง อย่างน้อยก้ช่วยสร้างพลัง ให้ก้าวเดินไปข้างหน้า ในบ้างครั้ง ความอ้างว้าง ก็ทำให้หมดพลังได้เหมือนกัน กับแสงเพียงน้อยนิดดับวูบลง พี่พันเก้าสบายดีนะค่ะ ดอกบัวขอให้พี่พันเก้าพบแต่ความสุขสมหวังค่ะ
20 สิงหาคม 2551 11:21 น. - comment id 887949
.. สามหรือสี่ก่อนนะ น่าจะสามปีก่อน ประมาณเดือนมีนาคม .. ฟลุ๊คชะมัดเลยที่จู่ ๆ ช่วงนั้นอากาศก็เย็นกระจายไปทั่วภาคกลาง .. ศาลาไทยชวนทาง msn ว่า ไป อัมพวากันไหม .. ไป ไป .. .. ไปกับใคร ไปยังไง ค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ .. ไว้คุยกันทีหลัง .. รถยนต์สองคันเดินทางจากกรุงเทพฯ .. บ้านพักอยู่ริมคลอง ที่แยกสายมาจากแม่น้ำแม่กลองอีกทีหนึ่ง .. ช่วงบ่ายของวันแรก ก็นั่งเรือท่องเที่ยววัด และดูการปีนต้นตาล ทำน้ำตาล .. ได้ดื่มน้ำตาลสดจากต้นด้วยนะ ขอบอก อ้อ ! เกือบลืม สวนส้มโอด้วย .. เย็นก็กินข้าว เจ้าบ้านทำอาหารเลี้ยง โต๊ะกินข้าวริมคลอง บรรยากาศดีจัง .. จากนั้นก็ตะลุยตลาดน้ำ โอย..ขนมเพียบ มีความสุขชะมัด อิ่มพุงกางสุด ๆ .. แล้วก็นั่งเรือชมหิ่งห้อย ตอนนั้น รมย์ บุรินโทรมา อยากอวดชะมัดว่าสวยมาก .. มันเป็นอะไรที่ต้องเห็นด้วยตาตัวเอง เพราะถ่ายรูปแล้วมันก็ไม่ติดตอนวาบ วาบ .. นึกถึงต้นคริสมาสต์ชะมัด แล้วก็มีคนนั่งตะคุ่มบนเรือตกปลาเงียบ ๆ ด้วยนะ .. ยังร้องเพลงเลยว่า "ฉันนั่งตกปลาอยู่ริมตลิ่ง แปลกใจจริง ๆ ปลาไม่กินเหยื่อ" .. จอมยุทธเมรัยทำกิ๊บเก๋ จับหิ่งห้อยใส่ขวดให้ นึกภาพตามนะ .. อะไรที่อ้วน ๆ กลม ๆ คืบไปที่หัวเรือแล้วคว้าหมับ กลัวเรือพลิกจังแฮะ ฮา.. .. แต่พอเรือมาส่งที่ท่าน้ำหน้าบ้านพัก ก็ปล่อยมันไป กลัวมันจะตายอ่ะ .. ไอ้เรารึ ก็ยังอยากจะดูมันอีก แต่ก็กลัวบาป .. เช้า ได้ใส่บาตรด้วยนะ อยากอวดจังรูปที่ถ่ายได้ขึ้นปฏิทินด้วย มีวางขายทั่วไป .. ช่างภาพเขาเอาภาพที่ถ่ายไปปรับเป็นภาพสีน้ำน่ะ เป็นเรื่องเล่าชาวน้ำ .. คุณเคยไปยัง อัมพวา ใบบรรยากาศแบบนี้ไหม ? ลองไปสิ .. เชื่อได้ว่านอกจากคุณจะได้เห็นความสวยงามของหิ่งห้อยแล้ว .. คุณจะพบว่า คุณก็เป็นแมลงโม้อย่างอัลมิตราได้เหมือนกัน ๕๕๕
20 สิงหาคม 2551 12:33 น. - comment id 887967
แสงไฟ มากล้น กลบสิ้น ดับดิ้น บินเข้า กองเพลิง น้ำคำ กลิ้งกลอก หลอกลวง หนึ่งดวง น้อยนิด สว่างไกล "ตราบใดที่มีไฟ ยังไงก็มีทาง"
20 สิงหาคม 2551 15:21 น. - comment id 888031
แวะมาชื่นชมผลงานค่ะ...
20 สิงหาคม 2551 18:39 น. - comment id 888093
อย่าเพิ่งท้อแท้ค่ะ แม้มีแค่แสงวิบๆวับๆถ้ารวมกันก็พอจะมองเห็นแสงสว่างบ้างล่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้คนไทยด้วยกัน
20 สิงหาคม 2551 21:10 น. - comment id 888157
อย่าเทียบความหวังเป็นหิ่งห้อยเลยค่ะ เพราะตอนกลางวันเขาไม่มีแสง แวะมาชื่นชมบทกลอนไพเราะค่ะ
20 สิงหาคม 2551 21:52 น. - comment id 888162
ส่วนผมก็แค่แปรสภาพตัวเอง ไปเป็นดาวกระจายผู้สุกปลั่งบนท้องถนนไปซะแล้ว ก็คงคล้ายหิ่งห้อยของร้อยแปดฯนั่นแหละ เพียงแต่ดาวกระจายแต่ละดวง ไม่ใช่แค่วูบวับกับความหวัง แต่เต็มไปด้วยความหวัง ศรัทธาในความหวังอันเอกอุ ทักทายสวัสดี จำได้ว่าร้อยแปดเคยบอกไว้ อย่าเพิ่งหนีไปซะล่ะ เครื่องติดแล้วนี่ เครื่องติดแต่น้ำมันจะหมดแล้ว กลัวเหมือนกันว่าจะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับที่นี่-----
21 สิงหาคม 2551 07:45 น. - comment id 888254
สวัสดีอัลมิตรา สวัสดีเช้าที่ฝนตกหนักมาก ตกมาทั้งคืน สดชื่น ๆ ผมชอบ ขอบคุณอัลมิตราที่มาคุยให้ฟังเรื่องไปอัมพวา เอ่ยอ้างมิตรสหายคุณขึ้นมาแบบนี้ ทำให้อยากรู้จักแล้วสิ ศาลาไทย รมย์บุริน จอมยุทธเมรัย ทั้งหมดนี้กวีในยุทธภพใช่ปะ แหะ แหะ ได้ยินชื่อเสียงอยู่นะ แต่ก็ได้แค่อ่านงานเขาเงียบ ๆ ผมโม้ไม่ได้หรอก เพราะไม่เคยไปดูหิ่งห้อย แต่ไปตลาดน้ำอัมพวามาแล้ว เพียงแต่ไม่มีเวลาอยู่ดูช่วงกลางคืน เคยแต่ล่องเรือเจ้าพระยาน่ะ เมษาฯผ่านมานี่เอง ไว้จะเอารูปมาฝาก แต่ก็หาก่อน เพราะย่อรูปมาไม่เป็น 555 เอางี้ ..ผมเอางานของคนที่ผมชอบมาฝากคุณล่ะกัน ล อ ก ม า ใ ห้ อ่ า น อ ย่ า งไ ม่ อ า ย เพราะเป็นบทความของ ห ม อ น ไ ม้ คอลัมน์ ปักกลดกลางป่ากระดาษ ในเนชั่นสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 1 สิงหาคม 2551 หิ่งห้อยหลงทาง เพราะหิ่งห้อยยังอยู่ในความทรงจำเก่า ๆ วัยเยาว์ของใครหลาย ๆ คน ทำให้ตลาดน้ำอัมพวาคึกคัก ต้องนั่งเรือไปไกลกว่าสิบกิโลเมตรเพื่อไปชมแสงระยิบระยับรอบต้นลำพูก็ตามที ต้องนั่งเรือหางยาวออกไปไกลจากชุมชน ไปจนถึงป่าชายเลน ป่าโกงกางที่มีต้นลำพูแซมอยู่ในท่ามกลางความมืดมิดแล้วต้องจอดเรือให้นิ่งสนิทจึงจะมองเห็นแสงไฟกระพริบพร้อม ๆ กันเต็มต้นลำพู บางคนอาจคิดว่ามีคนเอาไฟกระพริบไปติดไว้ แต่แท้จริงแล้วเป็นจังหวะการจีบและการสื่อสารกันของหิ่งห้อยตัวผู้และตัวเมีย หลังการผสมพันธุ์หิ่งห้อยตัวผู้จะตาย ปล่อยให้ตัวเมียเป็นผู้วางไข่และให้กำเนิดชีวิตใหม่ต่อชีวิตเก่าของพ่อที่จากไป หากเราเฝ้าดูเงียบ ๆ คงไม่ทำให้หิ่งห้อยสูญพันธุ์เร็วนักหรอก แต่บางคนเสียงดัง ตื่นเต้น คุยโขมงโฉงเฉง บางคนก็ทำวิจัยด้วยมืออยู่ไม่สุขอยากจับหิ่งห้อยมาดูเล่น อยากเห็นใกล้ ๆ อยากถ่ายรูป สรพัดความอยากที่ทำให้มือน้อย ๆ กุมชีวิตเรืองแสงไว้ในมือสักพักหนึ่งแล้วส่งต่อไปให้คนอื่น ๆ ดูอีก กว่าจะปล่อยมันไปหาครอบครัว บางทีมันก็จะเฉามือคน หมดแรงอ่อนล้าไปเสียก่อน สมัยก่อนเราไม่ต้องไปชมหิ่งห้อยไกล ๆ ตอนเด็ก ๆ แทบทุกคนเคยเห็นหิ่งห้อยบินเข้ามาในห้อง เข้ามาในมุ้ง เด็กส่วนใหญ่หาขวดมาใส่หิ่งห้อยไว้ดูเล่น บางคนทำตะเกียงหิ่งห้อยไว้อ่านหนังสือ เพียงคนละเล็กละน้อยก็ทำให้หิ่งห้อยสามารถหายไปจากโลกนี้ได้ มากไปกว่านั้น ในท้องนาซึ่งอดีตไม่ใช้สารเคมี หิ่งห้อยทำหน้าที่เป็นตัวช่วยปรับนิเวศในนาข้าวให้เกษตรกร ในระยะที่มันเป็นตัวหนอน มันช่วยกินหอยเชอรี่ที่ทำลายต้นข้าวและหอยเล็ก ๆ ที่เป็นพาหะนำโรคมาสู่มนุษย์หลายโรค เช่นพยาธิใบไม้ในลำไส้ โรคเยื่อหุ้มสมองอักเสบ พอเจอยาพิษในนาเข้า หิ่งห้อยก็ตายไปก่อนที่ปีกจะงอกโบยบินไปจีบสาว ชีวิตเรืองแสงตั้งแต่เป็นดักแด้ ตัวหนอน จนกลายเป็นแมลงมีแสงสว่างในตัวเอง กลับกลายเป็นภัยที่มันคงไม่ได้คิด หลังจากที่เราชมหิ่งห้อยกระพริบแสงที่ต้นลำพูต้นสุดท้ายด้วยความเงียบ ขณะนั้นไม่รู้เลยว่ามีหิ่งห้อยตัวหนึ่งเกาะอยู่ที่ตัวฉัน จนเรือแล่นจากมาไกลมาก มันจึงไต่ขึ้นมาให้เห็น ฉันรู้สึกทันทีว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้หิ่งห้อยสูญพันธุ์นี่เอง ฉันเป่ามันให้บินออกจากเรือไปก่อนที่เรือจะแล่นเข้าสู่ฝั่งในช่วงเวลาเกือบเที่ยงคืน ฉันไม่แน่ใจว่า มันจะกลับบ้านถูกหรือเปล่า แต่ฉันรู้เลยว่าตัวเองกำลังหลงทางอีกแล้วผมอ่านด้วยความเศร้านะ บอกไม่ถูก ผมกลัวว่าวัยเยาว์ผมจะหายไป คุณหาเพลงหิ่งห้อยของเฉลียงให้ผมได้หรือเปล่า กรุณาส่งลิ้งค์ให้ด้วยนะ อยากฟังมากเลย ขอบคุณล่วงหน้านะครับ
21 สิงหาคม 2551 07:51 น. - comment id 888256
สวัสดีครับ คุณนาคะพรรณ ผมเชื่อนะ ตราบที่มีไฟในใจ ยังไงก็มีหนทาง หวังครับ คนเราต้องมีความหวัง ความหวังหล่อเลี้ยงชีวิต พอ ๆ กับความรัก ขอบคุณที่เข้ามาพูดคุยกัน
21 สิงหาคม 2551 07:58 น. - comment id 888259
สวัสดีครับคุณ White roses ขอบคุณมากครับ คุยได้ครับ อ่านแล้ว แนะนำได้ครับ พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันได้ครับสวัสดีครับคุณแจ้น.. อยากบอกว่าโคตรดีใจเลย คุณเข้าใจบทกลอนที่ผมสื่อ ใช่เลย ๆ ผมอยากบอกว่า ..ความหวังสังคมยังซมไข้.. ครั้งหนึ่งผมเขียนเรื่องเด็กดอย ผมหางานเก่า ๆ ไม่เจอ ทั้งที่ปีนั้น ผมเขียนงานทั้งปี และก็หายหัวไปทั้งปี อารมณ์ไม่ใหม่หมาด แต่ไม่ค่อยเขียนงานโหนกระแส เพราะเขียนแล้ว มันมักเขียนไม่จบ หมดแรงไปดื้อ ๆ ค้างเติ่ง และต้องลงถังไป ความหวังกับภาคการศึกษามันวูบวับมากครับ ไม่ดีเลย หดหู่ใจ ขอบคุณมากนะครับ เข้ามาอ่านก็ดีใจแล้ว
21 สิงหาคม 2551 08:15 น. - comment id 888276
สวัสดีครับคุณนิลวรรณ ดีใจครับที่เขียนคุยความรู้สึกตรงไปตรงมา ผมเปรียบความหวังกับหิ่งห้อยจริง ๆ ผมรู้สึกเอาเปรียบสัตว์น้อย ๆ ตัวนี้จริง ๆ แต่ผมก็ยังอิจฉาสัตว์ตัวน้อย ๆ ตัวนี้เสมอนะครับ ไม่ทราบคุณนิลวรรณเคยดู สุ ส า น หิ่ ง ห้ อ ย จ า ก ชี วิ ต เ ด็ ก น้ อ ย Tombstone for fireflies น่ะครับ เป็นภาพยนตร์การ์ตูนสงครามสุดคลาสสิกเรื่องเยี่ยมที่ห่างไกลจากเรื่องราวแนวแฟนตาซี สืบสวนสอบสวนอย่างโคนัน หรือการ์ตูนที่มีซุปเปอร์ฮีโร่ที่แปลงร่างเพื่อปราบเหล่าร้ายด้วยประการทั้งปวง Tombstone for fireflies หรือตำนานสุสานหิ่งห้อยซึ่งเขียนบทโดย Isao Takahata ( ไอซาโอะ ทาคาฮาตะ) ไม่ได้จมอยู่กับความเศร้าสลด หรือเต็มไปด้วยความน่ารังเกียจเสียดแทงหัวใจตลอดเวลา แต่เป็นผลงานที่เต็มไปด้วยความเห็นใจ ความโศกเศร้าและความสงสารที่ทำให้ชัดเจนขึ้นทุกขณะพร้อมบทเพลง ผมมีแผ่นดีวีดี ซึ่งดูซ้ำไปซ้ำมาได้บ่อย ๆ การเปิดตัวด้วยซากศพของผู้ดำเนินเรื่องนอนอยู่เคียงข้างศพอื่น ๆ และถูกค้นพบโดยคนทำความสะอาดรางรถไฟ มันแสดงให้เห็นถึงร่างอื่น ๆ อีกมากมายซึ่งเสียชีวิตจากการจู่โจมทิ้งระเบิดและความอดอยาก จากนั้นเป็นการเล่าย้อนเรื่องราวของพี่น้องคู่หนึ่งในเมืองโกเบ ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ไซโตะพี่ชายวัย 14 และไซสุเกะน้องสาวเพียง 4 ขวบ พ่อต้องไปออกรบ ไม่นานแม่ก็เสียชีวิตจากระเบิด ทั้งสองต้องไปอยู่กับป้า ภาวะของสงครามนำมาซึ่งความโหดร้าย อดอยาก จนเกิดภาวะตัวใครตัวมัน แต่เนื้อหาก็นำเสนอคู่ไปกับความเดียงสาของไซสุเกะ และเราจะเห็นความรักของพี่ชายที่มีต่อน้องสาวจนเกิดความซาบซึ้งใจ ไซโตะทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด วิ่งฝ่าห่ากระสุนระหว่างสงครามเพื่อหาอาหารมาให้น้องและตัวเองการใช้ความหมายของแสงหิ่งห้อยกับความหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเด็กทั้งสอง ตัดกับแสงระยิบระยับของลูกระเบิดบนท้องฟ้าเรียกความรู้สึกเศร้าสะเทือนใจเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าเวลาไหนเด็กก็ยังเป็นเด็ก เขามีโลกแห่งความหวัง สร้างความสุขในภาวะคับขันให้สวยงามอยู่เสมอ หรืออารมณ์ปลอบใจกันและกันว่านี่คือการมาพักผ่อนชั่วคราวเท่านั้น ยิ่งความคิดไร้เดียงสาของสองพี่น้องแสดงออกมามากเท่าไร ยิ่งเสมือนตอกย้ำความโหดร้ายของสงครามที่ผู้ใหญ่เป็นคนก่อมากเท่านั้น แม้สงครามโลกครั้งที่ 2 จบลงไปแล้ว แต่เหมือนว่าสงครามยังสดใหม่และกรุ่นอยู่ในโลกของเราเสมอ มันยังเกิดทุกที่ ไม่ว่าที่ไหน ยังมีคนอีกมากมายแค่ไหนที่เป็นแบบเด็กสองคนนี้ และจะรอให้เขาพบความสงบในโลกแห่งนิรันดร์หลังการตายหรือ ? หนังปิดท้ายตอนจบด้วยสภาพย่ำแย่ที่ต่อเนื่องมาเรื่อย ๆ จนมาถึงเสียการเสียชีวิตของเด็กคนหนึ่ง แต่กองขี้เถ้ากลับแปลงร่างกลายเป็นฝูงหิ่งห้อย ซึ่งนี่ไม่ใช่ลักษณะของการปลดให้พ้นบาปตามความเชื่อของผู้นับถือศาสนาคริสต์ ที่วิญญาณของผู้เสียชีวิตจะก้าวข้ามความตายเข้าสู่รูปแบบชีวิตบางอย่างที่ยืนยงชั่วกัลปาวสาน ในทางกลับกัน ตามหลักปรัชญาและความเชื่อของผู้นับถือศาสนาพุทธ มันเป็นการย้ำเตือนเราให้ระลึกถึงความเป็นจริงอันแสนงดงามและปวดร้าวว่า สิ่งมีชีวิตทั้งปวงนั้นไม่เที่ยงและไม่จีรัง วงจรของชีวิตเป็นสิ่งที่ดำเนินไปไม่สิ้นสุด
หน้าปกแบบนี้ เด็กน้อยหัวโต ๆ กอดตุ๊กตา รอพี่ชายในถ้ำ ถ้ำมืด ๆ ที่มีหิ่งห้อยเข้ามาหนึ่งตัว สองตัว หลายต่อหลายตัว วิ่งไล่กับหิ่งห้อยอย่างมีความสุข หลังสงคราม ทุกอย่างเข้าสู่ปกติ แต่หนูน้อยท้องเสีย และจากพี่ชายไป ภาวะอดอาหารรุนแรง สลับกับการฟังเพลง Home Sweet Home ซ้ำไปซ้ำมา สะเทือนอารมณ์มาก ผมเขียนกลอนชิ้นนี้ไว้แล้ว แต่คนละบรรยากาศกับชิ้นที่วางครั้งนี้ครับ ไว้จะหาโอกาสมาลง ถ้ามันไม่กร่อยไปซะก่อน ด้วยมิตรภาพ ขอบคุณครับ
21 สิงหาคม 2551 08:46 น. - comment id 888294
หวัดดีคับโจ้ ช่วงนี้เชียร์มวยไทย ให้หัวใจหยุดหายใจเล่น สักห้วง สักฮืด สักอึดใจ ก็โอเคอยู่ เหลือไว้ให้ลุ้น ลืมเรื่องบ้านร้อนเมืองร้ายสักแว๊บ นี่ก็ทำให้มีความสุขอีกคน น้องสอง เทควนโด้ อยากให้มีกีฬาโอลิมปิกอีกสักช่วง ผมจะได้ไม่งมกับหน้าข่าวการเมือง ดาวกระจายไม่กระจุยหรอก ผมมีที่ปลดปล่อยงานอยู่น่ะครับ แลกหมัดชกกันตรง ๆ หน่อยเพราะรู้จักกัน ใช่แล้วครับโจ้ หากหมดหวัง หมดศรัทธา มันก็จบแน่ จริง ๆ แล้ว เราเป็นคนขี้ระแวงไปโดยปริยาย เพราะไม่เคยเคยเชื่อน้ำมนตร์คนการเมือง ถึงได้ตามอยู่นี่ไง ดีนะที่ยังไม่เพี้ยน ผมวูบวับกับเรื่องการศึกษาซะมาก หมดหวังกับเรื่องใหญ่เรื่องนี้มากกว่าเรื่องอื่นน่ะครับ แต่เรื่องอื่น ลุยต่อไป วิธีใคร วิธีมัน แต่อุดมการณ์เดียวกันครับ อ้อ เรื่องความรู้สึกเป็นคนแปลกหน้าของที่นี่ เป็นครับ ผมก็เป็น วูบ ๆ วาบ ๆ แล้วก็หายไปนานเลย ไม่ได้ต้องเขียนอะไรหลายที่ ที่ ๆ ใช้ชื่อตัวเองเขียนก็ปิดไป ถามพี่ที่นับถือก็บอกว่าปิดserverไปแล้วทั้งที่ตังค์ก็จ่ายแล้วด้วย555 ก็อย่างที่บอก เขียนกลอนหาเพื่อนคุย ชอบก็คุยด้วยเท่านั้นแหละครับ สบายดีนะครับ
21 สิงหาคม 2551 11:26 น. - comment id 888376
เมื่อมีแสงริบหรี่ ก็ไม่สิ้นหวังซะทีเดียวหรอกน่ะ :)
21 สิงหาคม 2551 21:50 น. - comment id 888587
แผ่นไหว ไม่ห่างเชียงใหม่ พี่คงสบายดีนะค่ะ ขอให้ปลอดภัยค่ะ
21 สิงหาคม 2551 21:51 น. - comment id 888589
แผ่นดินไหว ไม่ห่างเชียงใหม่ พี่คงสบายดีนะค่ะ ขอให้ปลอดภัยค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
