วันไข้ขึ้น...

แมวคราว

เปิดเวปไวรัสอู้                 กรูเกรียว
กะเช็คเมล์หน่อยเดียว      บ่ได้
เอ็มเอสเอ็นอืดเชียว         ฟิลด์หด  หายนา
ถอดปลั๊กพักเครื่องไว้      หากเจ๊ง  จำทน
                           (โคลงสี่สุภาพ)
ทำงานอย่างอึกอัก          มิได้พักเลยสักหน
ทอดถอนใจร้อนรน       เถอะจวนเที่ยงจักเบี่ยงหนี
หัวหน้ามาเร้าเร่ง           จนอยากเฉ่งให้สักที
คิดไปดูไม่ดี                   อาจโดนด่าเวลางาน
ในหัวก็ปวดแปลบ          นัยน์ตาแสบแสนร้าวราน
พิมพ์รัวจนหัวบาน          มองเห็นแบบแทบเป็นลม.
                         (กาพย์ยานี ๑๑)
แต่เช้าทำงานนานมา                   ทำจนชินชา 
สนองคำหัวหน้าสาสม
ปวดหัวตัวร้อนระบม                 ยังคลานซานซม
มาถึงยังที่ทำงาน
หมี่ไข่ปนเกี๊ยวเหลือบาน            ตาลีตาลาน
คว้าน้ำคว้ายามาพลัน
จะเป็นจะตายช่างมัน                  ส่งงานไม่ทัน
เขาจะตราหน้าว่าเอา
หน้าจอลอยเลื่อนเหมือนเมา      ไอ้คนอย่างเรา
ยังรู้ผิดชอบชั่วดี
เหลือบตามองดูทีวี                     ยิงฟันหนึ่งที
(สามปีติดคุกหัวโต 
ครอบครัวบางคนปล่อยโฮ       ปิดศาลเซโซ
คงเตรียมอุทธรณ์ฏีกา)
ช่างหัวการเมืองเถิดรา              ทำงานดีกว่า
เสร็จแล้วค่อยมาว่ากัน
ปวดหัวค่อยคลายหายพลัน      เพราะข่าวดีนั้น
ภาคศาลยังคงคุณธรรม
ในขาวแม้นมีจุดดำ                   มิอาจครอบงำ
ให้ขาวส่วนใหญ่กลายสี
บ้านเมืองไม่สิ้นคนดี                สิ่งศักดิ์สิทธิ์มี
คุ้มภัยไกลชั่วมัวเมา
เสียงหัวหน้าแว่วแผ่วเบา          หวาดเสียวเจียวเรา
ใจปรับกลับมาหน้าจอ
แอร์หนาวระรัวตัวงอ                เอามือแตะคอ
มีไข้ต่ำๆจำทน
แจ๊คเก็ตกลิ่นกรุ่นฝุ่นปน            หุ้มห่อพอทน
อาจยังชั่วขึ้นไม่ช้า
เพื่อนฝูงเฮโลสาระพา                พอเที่ยงแล้วนา
แห่แหนไปตีปิงปอง
คนป่วยแนวหลังนั่งจ๋อง             ทำหน้าติงต๊อง
หันลากเก้าอี้มานอน
หัวหน้าอย่ามาสะออน                ชั่วโมงพักผ่อน
นี่สิทธิอันชอบธรรม
มิใช่จะมาใจดำ                            สั่งแล้วไม่ทำ
หรืออย่างเช้าชามเย็นชาม
งานไหนมิเคยให้ตาม                  ทุกครั้งที่ถาม
มีแต่จะเสร็จสมบูรณ์
แต่งานที่งอกพอกพูน                  เพิ่มเป็นทวีคูณ
เวลาน้อยนิดจิ๊ดเดียว
ฉะนั้นอย่ามาตาเขียว                    ใช่เครื่องโรเนียว
แหย่ปุ๊บออกปั๊บฉับพลัน
กรรมกรเขายังพักกัน                    ฉันใดฉันนั้น
นี่ใช้แรงงานและสมอง
ใช่ว่าเอางานมากอง                       จมปลักหมักดอง
แล้วมาตั้งแง่แก้ตัว
วันนี้เป็นไข้ปวดหัว                        อ่อนเพลียเนียนัว
อย่าถามอย่าทักนักเลย
เถอะพักหายแล้วเถิดเหวย               แข็งแรงดังเคย
จะกลับมาซ่าหน้าจอ
เจ้าของงานจงโปรดรอ                   อย่าได้ด่วนท้อ
ด้วยขอประวิงเวลา
ตอนนี้หลบนอนก่อนนา                 ก่อนหัวหน้ามา
ราตรี(อรุณ)สวัสดิ์ทุกคน.
                             (อินทรวิเชียรฉันท์)
เปิดเวปแปะเรื่องไว้                     ล่องหน
บอกเพื่อนคนสองคน                    ข้อยเดี้ยง
หลบนอนหากเผลอกรน                วานบอก ด้วยนา
วอนเพื่อนหมดพักเที่ยง                ปลุกฟื้น  คืนจอ.
                             (โคลงสี่สุภาพ)  
                  
แมวคราว..
31 กค. 2551
ปล.วันนี้ท่าทางไม่รอดครับ
คงต้องกลับไปนอนบ้านแน่ๆ....